Οπρωταγωνιστής της τελευταίας σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών ήταν χωρίς αμφιβολία ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης. Κυριάρχησε κεκλεισμένων των θυρών και μπροστά στις κάμερες ζητώντας οικουμενική κυβέρνηση, ξεσπώντας για το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής ελίτ, εκφράζοντας την αποστροφή του για την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου, κατακεραυνώνοντας του άλλους, μορφάζοντας με αηδία και απλουστεύοντας τα πάντα: λόγια του αέρα από τον πρωθυπουργό, άλλα αντ’ άλλων από την αντιπολίτευση – όλοι τελειωμένοι εκτός από τον ίδιο που δείχνει σαν να πέρασε από τα σκυλάδικα επαρχίας στις πίστες του έντεχνου.
Ο Βασίλης Λεβέντης έξαλλος μπήκε και έξαλλος βγήκε από το προεδρικό μέγαρο, όπως έξαλλο τον έχουμε γνωρίσει σε μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές εκπομπές που εμπλούτισαν το trash της μεταπολίτευσης.
Τώρα προβάλλει ως η πιθανή λύση για την κυβερνητική σταθερότητα, μπορεί να βάλει πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ αν φτάσουν τα πράγματα σε αδιέξοδο, παρόλο που ο ίδιος δηλώνει ότι δεν θέλει να «γίνει τσόντα του Τσίπρα» – αλλά τι θέλει τελικά;
Είναι τόσο προφανής ο ενθουσιασμός του για το ρόλο που του χάρισε ο ελληνικός λαός, που γιατί να αποκλείεται να υποκύψει στον πειρασμό ενός υπουργείου – πόσοι άλλωστε από όσους αναλώνουν τόσα χρόνια στη δημόσια ζωή δεν θέλουν να ζήσουν το μύθο του λύνοντα και δένοντα που κουράζεται σε πολύωρες συσκέψεις, αναπτύσσει συναισθηματική σχέση με τον οδηγό του και εξαρτάται από τις γραμματείς για να θυμηθεί τις ονομαστικές γιορτές φίλων και γνωστών.
Με έναν τρόπο παίρνει και την εκδίκησή του. Κάποιοι απ όσους των αντιμετώπιζαν ως γραφικό για δεκαετίες τώρα ψάχνουν σημείο επαφής, πληροφορίες για τα σχέδιά του, μέχρι και συγνώμη του έχουν ζητήσει για τις δυνατότητες προβολής που δεν είχε, μέχρι και ως μετά Χριστόν προφήτης αναγνωρίζεται στα σοβαρά.
Άλλωστε όλα στα σοβαρά συμβαίνουν. Δεν είναι πλάκα ούτε φθνηνό τηλεοπτικό προϊόν, είναι η πολιτική μας πραγματικότητα κατά την όγδοη χρονιά της χώρας στην ύφεση και την έκτη σε μνημόνιο.
Η κυβέρνηση βλέπει στον Βασίλη Λεβέντη τον πολιτικό αρχηγό που μπορεί –τελικά– να αποτρέψει την πολιτική αποσταθεροποίηση και η αντιπολίτευση εκείνον που μπορεί να την απαλλάξει από την ευθύνη μιας αναγκαστικής (για να μη γίνουν εκλογές) συμμετοχής στο τσίρκο. Του δίνουν σημασία ξένοι διπλωμάτες, επιχειρηματίες και κοινοτικοί παράγοντες που κοντεύουν να πιστέψουν ότι είναι ένας ειλικρινής μεταρρυθμιστής, γερμανομαθής μάλιστα, αφού θέλει πλαφόν στην ανώτερη σύνταξη, κατάργηση όλων των πρόωρων, μείωση στο μισό των αποδοχών όλων των αιρετών, σύμφωνα με τις προτάσεις 9 σημείων που έχει καταθέσει στον πρωθυπουγό ως προαπαιτούμενο κυβερνητικής συνεργασίας.
Ο ίδιος έχει πολλά να σκεφτεί. Πώς θα χτίσει την υστεροφημία του και κυρίως αν ενδιαφέρεται περισσότερο για την επίδοση στις επόμενες εκλογές ή για να δοκιμάσει τη γεύση της εξουσίας.
Έφαγε πολλά χρόνια παλεύοντας να φτάσει στη μεγάλη καρέκλα με το μαλακό μαξιλάρι. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης βρίσκεται στο λούκι προσπαθώντας να βγει από τον υπόνομο στο φως. Ξεκίνησε με το ΠΑΣΟΚ, συνεργάστηκε και με τη ΝΔ ως υποψήφιος βουλευτής, δοκιμάστηκε σε αυτοδιοικητικές εκλογές, συνδέθηκε κάποια στιγμή με την «οικολογία», τελικά έγινε καναλάρχης και κατάφερε να πουλήσει το τηλεοπτικό του δίκτυο στον Γιώργο Κουρή για άγνωστο τίμημα που πάντως του επέτρεψε να ηγηθεί της Ενωσης Κεντρώων χωρίς άλλους επαγγελματικούς περισπασμούς, ώστε να καταφέρει σήμερα να πρωταγωνιστεί στην ελληνική φάρσα έχοντας προσαρμόσει στο mainstream της εποχής το τηλεοπτικό του ιδίωμα – ότι πάνω στα νεύρα του φτύνει και είναι σαν να σε φτύνει.
«Κάποια ζώα δεν με πίστευαν, τώρα θα με πιστέψουν» είχε φωνάξει βαρώντας το τραπέζι στη θρυλική τελευταία εκπομπή του στο Κανάλι 67.
8°
