Ο λόγος, βέβαια, για τη Χρυσή Αυγή (Χ.Α.) και τα λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια (αν μην τι άλλο, εδώ πρωτοτυπούν σε σχέση με τα γερμανικά πρότυπά τους). Κάποιο στέλεχός της μάλιστα, δεν θυμάμαι ποιο, είπε ότι τα μπλουζάκια είναι «θέμα αισθητικής». Αλίμονο! Τύφλα να ’χει ο Πετρώνιος, ο Βίνκελμαν και ο Χέγκελ, ο Ιππόλυτος Τάιν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.
Πώς μπορεί κανείς να αγνοήσει ή να υποτιμήσει το φαινόμενο, στο βαθμό μάλιστα που, όσο περισσότερο αποκαλύπτεται το γκροτέσκο πρόσωπο και οι αποτρόπαιες μορφές δράσης αυτού του μορφώματος, τόσο η εκλογική απήχησή του δείχνει να αυξάνεται; Δεν μιλάμε πια για ακροδεξιές απόψεις, όπως εκείνες του πολιτικάντη και μιντιακά τσαχπίνη Καρατζαφέρη, ο οποίος μπουρδουκλώθηκε τελικά με την ουρά του, όπως συμβαίνει συνήθως με τους θεράποντες ενός άκρατου όσο και λαϊκίστικου τακτικισμού. Μιλάμε για πράξεις που ξεφεύγουν πια από τα όρια της ακροδεξιάς, κινούμενες σαφώς στο πεδίο ενός ρητά και απροκάλυπτα ομολογούμενου αντικοινοβουλευτισμού, με σαφείς αναφορές σε ναζιστικά πρότυπα.
Αυτό που δίνει τον τόνο στην πολιτική παρουσία της Χ.Α. δεν είναι πια ο ελληναράδικος και παπαδίστικος λαϊκισμός τύπου Καρατζαφέρη, ο οποίος, άλλωστε, δεν έπαψε ποτέ να κινείται στα όρια –στις παρυφές έστω– του συστήματος και του συντάγματος. Εδώ μιλάμε αφενός για ευθείες απειλές κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και αφετέρου για πράξεις (προσοχή: πράξεις, όχι απόψεις) με τις οποίες καταλύεται η έννομη τάξη, συχνά με παράλληλη υποκατάσταση των νόμιμων εκπρόσωπών της από τα «λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια».
Σε ό,τι αφορά την άσκηση βίας και την επίδειξη τσαμπουκά, αρκεί να υπενθυμίσει κανείς γεγονότα όπως αυτά στην Πάτρα, στην Κόρινθο, στο Μεσολόγγι, στη Ραφήνα, αλλά και σε περιοχές της Αθήνας όπου οι μετανάστες είναι εύκολο να γίνουν στόχος.
Σε ό,τι αφορά, εξάλλου, τις ευθείες απειλές κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των οργάνων της και των διαδικασιών της, σταχυολογώ πρόχειρα τη δήλωση του Μιχαλολιάκου ότι θα αξιοποιήσουν κάθε μέσο που τους προσφέρει η σημερινή δημοκρατία για να την καταλύσουν, την προτροπή του Κασιδιάρη προς διαμαρτυρόμενους αστυνομικούς «την επόμενη φορά που θα σας βάλουν να φυλάξετε τη Βουλή, εσείς… να μην τη φυλάξετε» (εννοώντας προφανώς να αφήσετε κάποιους «αγανακτισμένους» να το κάψουν το «μπουρδέλο») ή τη διαβεβαίωση άλλου στελέχους και βουλευτή ότι δεν τους πειράζει καθόλου ο χαρακτηρισμός «τάγματα εφόδου», αφού ένας από τους στόχους τους είναι και η έφοδος κατά του «δωσιλογικού και μειοδοτικού τάγματος» που κυβερνά σήμερα τη χώρα!
Τούτων όλων δοθέντων, που έλεγαν και οι παλαιότεροι, ανακύπτουν κατά τη γνώμη μου δύο βασικά ερωτήματα. Το πρώτο είναι τι κάνει –και, κυρίως, τι μπορεί να κάνει– η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας για να αμυνθεί, για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των καθ’ ημάς ταγμάτων εφόδου που απειλούν ευθέως κάθε έννοια δημοκρατικού κεκτημένου, και μάλιστα με μεθόδους που παραπέμπουν στο πιο γκροτέσκο μείγμα πατριδοκαπηλίας, ρατσισμού και πίστης στην «αποτελεσματικότητα» της ωμής βίας.
Το δεύτερο ερώτημα είναι πώς ένα γραφικό γκρουπούσκουλο του 0,3% έφτασε σε σημείο να ψηφίζεται από σχεδόν 500.000(!) συμπολίτες μας. Προφανώς, η οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό είναι οι βασικές πηγές από τις οποίες αρδεύεται η Χ.Α. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς σε αυτά τα στοιχειώδη. Όμως, ίσως να υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι για την εντυπωσιακή εξάπλωση της «φαιάς πανούκλας» στη χώρα μας.
Εκ των πραγμάτων, λόγω έλλειψης χώρου, αυτούς τους λόγους, μεταξύ άλλων, θα προσπαθήσω να ανιχνεύσω σε επόμενα κείμενά μου. Έτσι κι αλλιώς, φοβάμαι πως το θέμα της Χρυσής Αυγής θα εξακολουθήσει για καιρό ακόμα να μας απασχολεί.
16°
