To δικαίωμα στη βλακεία

Όταν είδα τον Άδωνι Γεωργιάδη να φτάνει στο προεδρικό μέγαρο για την ορκωμοσία της κυβέρνσης, σκέφτηκα ότι απλώς η Ευγενία θα παρουσίαζε την τελετή. Λάθος. Ο Άδωνις έγινε υφυπουργός, αρμόδιος για θέματα ναυτιλίας, έτοιμος να σπρώξει στην αγορά ναυτικούς χάρτες με τα τέρατα της Οδύσσειας. Μετά είδα να έρχεται ο Βορίδης για να αναλάβει το Yπουργείο Υποδομών και υπέθεσα ότι όλες οι στροφές της χώρας θα γίνουν ακροδεξιές. Είδα τον Ιερώνυμο και σκέφτηκα πως αν ζούσε ο μακαριστός, ειδικά σε αυτή την ορκωμοσία, μπορεί να ήταν από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Φύτεψα μέσα μου μια μικρή ελπίδα να μην εκπνεύσει ο βίος αυτής της κυβέρνησης στην καρδιά της Αποκριάς, να πάει ως την 25η Μαρτίου για να δω τον Αβραμόπουλο στην εξέδρα της παρελάσεως – θα είναι η πρώτη φορά όπου τα τμήματα δεν θα παρελαύνουν μπροστά από την εξέδρα, ο Αβραμόπουλος θα επιδεικνύεται προς το στράτευμα. Την ίδια στιγμή έμαθα ότι τον διαδέχεται στη Βουλή η Έλενα Κουντουρά. Δεν νομίζω ότι ο πλανήτης διαθέτει καταλληλότερο άνθρωπο για να πάρει τη θέση του Αβραμόπουλου.

Το μάτι μου έφυγε επάνω στο μπορντό ριχτό του αρχιεπισκόπου και κάτι μου είπε πως αν ζούσε ο μακαριστός, σε αυτή την ορκωμοσία θα ήταν από την άλλη πλευρά του τραπεζιού – θα ήταν θέλημα Θεού και θα ήταν αρκετό. Γενικώς βλέποντας το θυμίαμα να ανεβαίνει προς το ταβάνι του προεδρικού μεγάρου κατάλαβα πως, πολλές φορές, δεν είναι η χώρα που κρατά τις παραδόσεις, είναι οι παραδόσεις που κρατούν τη χώρα και δεν της επιτρέπουν να αναπνεύσει. Γέλασα αργότερα που τους είδα γύρω από το ίδιο τραπέζι, άλλους αμήχανους και άλλους ηδονικά ικανοποιημένους. Και ανάμεσα στον Βενιζέλο και στον Πάγκαλο, ακριβώς μπροστά από τον Άδωνι, ο Παπαδήμος.

Ο Λουκάς Παπαδήμος θεωρείται ο κατάλληλος άνθρωπος για τη συγκεκριμένη δουλειά. Και θεωρείται τόσο κατάλληλος, ώστε αν οι δύο αρχηγοί προχωρούσαν στην επιλογή Πετσάλνικου, η μεταπολίτευση θα είχε τελειώσει σαν ντέρμπι με άσχημη εξέλιξη. Υποχρεώθηκαν να καταλήξουν στον Παπαδήμο. Και τώρα έχουν πρόβλημα. Η σύγκριση είναι πιθανό να τους αδικήσει. Ο λόγος του δεν μεταφέρει τα κλισέ, ενώ ο ίδιος οφείλει να πολιτευτεί θετικά, με βάση τη σύνθεση και όχι τη στείρα αντίθεση. Άρα, είναι φυσιολογική η θεαματική επίδοση στις δημοσκοπήσεις. Η κοινή γνώμη διακρίνει τη διαφορά και προσθέτει πολλά like κάτω από την εικόνα του. Δείτε, όμως, την άλλη πλευρά. Η Αριστερά έχει απόλυτο δίκαιο όταν φωνάζει για την έλλειψη λαϊκής εντολής προς το νέο πρωθυπουργό. Και εκεί που δείχνει η Αριστερά, κάθεται προκλητικά η μεγάλη αντίφαση αυτής της ιστορίας. Είπαμε, ο Παπαδήμος έχει αυτή τη στιγμή τη λαϊκή αποδοχή, γίνεται αποδεκτός ως ο καλύτερος τερματοφύλακας στη διαδικασία των πέναλτι. Υπήρχε περίπτωση να αναδειχθεί από τη λαϊκή ετυμηγορία; Με τίποτα. Στην καλύτερη περίπτωση θα τερμάτιζε λίγο πριν το τέλος στην Α΄ Αθηνών. Για να το πω απλά, έτσι και ο Παπαδήμος αποφάσιζε να κατέλθει στην πολιτική, την εκλογική επίδοση του Άδωνι μπορούσε να τη δει μόνο σε όνειρο ή στην τηλεόραση και πάντως όχι δίπλα στο όνομά του.

Είμαστε μια κοινωνία που υποδέχεται ως Μεσσία έναν άνθρωπο που δεν θα κέρδιζε την αποδοχή της μέσα από τη νομιμοποιημένη πολιτικά εκλογική διαδικασία. Αν ο Παπαδήμος πετύχει στη δουλειά που καλείται να κάνει, δεν θα απογυμνώσει μόνο την ανεπάρκεια των πολιτικών αρχηγών. Θα αποδείξει ότι κάτι δεν πάει καλά με την κοινωνία και την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Και είναι μία αμήχανη διαπίστωση. Δηλαδή, τι στο διάολο κάνεις όταν αποδεικνύεται κάτι που πάντα γνώριζες, αλλά δεν μπορούσες να πεις; Πώς συμπεριφέρεσαι όταν διαπιστώνεις ότι η «λαϊκή εντολή» και η «πολιτική νομιμοποίηση» οδηγούν, τις περισσότερες φορές, στη χειρότερη δυνατή λύση; Και, τελικά, τι μπορεί να κάνει μια κοινωνία όταν βλέπει πως η λύση που θεωρεί καλύτερη δεν βρίσκεται καν στο μενού των επιλογών της; Τίποτα. Γιατί πάνω από όλα βρίσκεται –και σωστά– το δικαίωμά της στη βλακεία.     

giannakidis@protagon.gr