Ευτυχώς Πετσάλνικος τέλος. Ευτυχώς, επιβλήθηκε Παπαδήμος. Το πολιτικό σύστημα προσπάθησε να κρατήσει τα μπόσικα, να διαιωνιστεί, αλλά ευτυχώς δεν τα κατάφερε. Ηττήθηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου, την αυτογελοιοποίησή του, τα αδιέξοδά του, την προσωπικότητα του ίδου του Παπαδήμου.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι την επιλογή Παπαδήμου την επέβαλαν, σε τελευταία ανάλυση, οι εκσυγχρονιστές /μεταρρυθμιστές / ανανεωτικοί / ρεαλιστές (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους) του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ έκανε πιρουέτες, η παραδοσιακή αριστερά ομφαλοσκοπούσε, ο ΛΑΟΣ εκφωνούσε δημοσιογραφικές ατάκες. Συνοπτικά οι μέχρι τώρα σοβαρές κινήσεις των ρεαλιστών, που έφεραν τελικά την εξέλιξη αυτή:
1. Ανακοίνωση Λοβέρδου την προηγούμενη βδομάδα. Απειλούσε με "όχι" στην ψήφο εμπιστοσύνης, αν ο Παπανδρέου επέμενε στο δημοψήφισμα
2. Ανακοίνωση Μόσιαλου στο facebook. Μια δήλωση προσωπικής πορείας, με εμμονή σε σταθερές αξίες, με το μάτι προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν
3. Δηλώσεις Ραγκούση, Διαμαντοπούλου χτες. Εμμέσως πλην σαφώς, δεν θα ψήφιζαν Πετσάλνικο
4. Το "γράμμα των 50" χτες βράδυ. Δήλωση παραίτησης, εφόσον υπήρχε επιμονή στον Πετσάλνικο.
Η επιλογή Παπαδήμου αποτελεί το καλύτερο δυνατό, υπό τις παρούσες συνθήκες. Ο Παπαδήμος, ειδικά επειδή προσφεύγουν σ΄ αυτόν δεύτερη φορά, φαίνεται ότι επιβάλλει πολλούς από τους όρους του. Ο Παπανδρέου, παρά τη μεγάλη διετή προσπάθειά του, χαρακτηρίστηκε δυστυχώς από τα τελευταία λάθη του (ανακοίνωση για δημοψήφισμα, υποψηφιότητες Κακλαμάνη, Πετσάλνικου). Ο Βενιζέλος φαίνεται ότι όχι μόνο υπονόμευσε την αρχική υποψηφιότητα Παπαδήμου, αλλά «έπαιξε» και ο ίδιος για πρωθυπουργός. Η ΝΔ είχε τη γνωστή αντιμνημονιακή στρατηγική, μη συμμετοχή σε κυβέρνηση, εμμονή σε σύντομες εκλογές. Όλοι αυτοί βγαίνουν περισσότερο ή λιγότερο ψαλιδισμένοι.
Οι εκλογές δεν έχει και τόση σημασία πότε ακριβώς θα γίνουν. Σημασία έχει να γίνει το καλύτερο δυνατό, υπό τις παρούσες συνθήκες, δηλαδή η αποφυγή της χρεοκοπίας. Ας ευχηθούμε ο Παπαδήμος να πετύχει, το παλαιό πολιτικό σύστημα να μην του βάζει τρικλοποδιές. Να μην είναι ο αντ΄ αυτού, να μην είναι πρωθυπουργεύων, να είναι αληθινός πρωθυπουργός. Να γίνει, δηλαδή, αυτό που φοβόντουσαν -και φοβούνται- οι εκπρόσωποι του παλιού συστήματος και γι΄αυτό, κατά τη γνώμη μου, πολέμησαν τόσο την αρχική υποψηφιότητά του: ο πρωθυπουργός τού αύριο. Ένας νέος πόλος στην πολιτική μας ζωή.
Η πιθανή επιτυχία του Παπαδήμου μπορεί να επιταχύνει το τέλος του παλιού πολιτικού συστήματος. Το παλιό πολιτικό σύστημα ελπίζει ότι, μέσω του Παπαδήμου -που τελικά δεν μπόρεσαν να τον αποφύγουν- θ΄ αναπαλαιωθεί και να διατηρηθεί. Η δική μας ελπίδα είναι ακριβώς αντίστροφη.
Υ.Γ.Προσωπικά, η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση -αν τελικά επιβεβαιωθεί- μ΄ενοχλεί. Έχω όμως το μυαλό να καταλάβω ότι το διακύβευμα της μη χρεοκοπίας είναι, στη φάση αυτή, σημαντικότερο από τα δικά μου «κολλήματα».
8°
