Το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Με δεδομένη την ανικανότητα της κυβέρνησης να λάβει οποιοδήποτε μέτρο εκτός από εξοντωτικούς φόρους, ακόμα κι αν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, η πτώχευση της χώρας είναι αναπόφευκτη. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν το δίλημμα της Βουλής αυτή την εβδομάδα είναι: τέλος τώρα, ή αργότερα;
Σ’αυτό το δίλημμα η απάντηση θα έπρεπε να είναι εύκολη. Είναι ένα φυσικό αντανακλαστικό, ποτέ κανείς δεν είπε: «αφού δεν θα ζήσω για πάντα, καλύτερα να πεθάνω τώρα». Όμως ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής Βουλής φαίνεται πως θα αγνοήσει αυτή τη λογική. Και αυτή η άγνοια δεν είναι αθώα. Κρύβει την ιδιοτέλεια και την κουτοπονηριά της διάσωσης από τον επερχόμενο καταποντισμό του πολιτικού συστήματος. «Εγώ διαφώνησα με τα καταστροφικά μέτρα» θα τολμήσουν να πουν μετά την καταστροφή και θα έχουν την απαίτηση να εξαιρεθούν από το ξεθεμέλιωμα του πολιτικού συστήματος που θα ακολουθήσει.
Πρώτος και καλύτερος σ’ αυτό το παιχνίδι ο Αντώνης Σαμαράς. Αφού η εθνική ήττα που προκάλεσε με το Μακεδονικό δεν του κόστισε παρά λίγα χρόνια απομόνωσης, μπορεί ίσως να θεωρεί ότι μέσα από μια δεύτερη εθνική ήττα, μπορεί και να ανταμειφθεί με την πρωθυπουργία, έστω και μιας «Βόρειας Κορέας» της Mεσογείου.
Το ίδιο φαίνεται να σκέφτονται και οι κυβερνητικοί βουλευτές που αμφιταλαντεύονται. «Πτώχευση – ξεπτώχευση, να μπορούμε να αντικρίσουμε τους «πελάτες» μας αύριο, γιατί αυτοί θα μας ξαναστείλουν στη Βουλή». Τώρα σε ποια Bουλή θα τους ξαναστείλουν μάλλον δεν έχουν την ικανότητα να προβλέψουν.
Ακόμα κι αυτές τις κρίσιμες στιγμές, οι παραπάνω, (γιατί για την αριστερά δεν μιλάμε), δεν έχουν την ικανότητα, το θάρρος, τη θέληση ή έστω την κοινή λογική να κρίνουν ότι το τέλος τώρα, όπως κι αν το δεις, ότι κι αν πιστεύεις, δεν μπορεί να είναι προτιμότερο από το τέλος αργότερα.
14°
