Η εξέγερση της Λιβύης διαφέρει από αυτές της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Στη μεν Λιβύη η εξέγερση εξελίχθηκε σε επανάσταση και η επανάσταση σε πόλεμο, ενώ σε Τυνησία και Αίγυπτο ο κόσμος ζητούσε την απομάκρυνση των καθεστώτων και τις σχετικές συνταγματικές αλλαγές. Να τονίσουμε βέβαια ότι στη Λιβύη δεν υπάρχει καν Σύνταγμα, ενώ οι μόνοι νόμοι είναι τσιτάτα γραμμένα από τον Καντάφι στο Πράσινο Βιβλίο, επιπλέον ούτε υπάρχει στρατός να υπερασπιστεί το λαό, όπως είδαμε σε Κάιρο και Τύνιδα. Στη Λιβύη υπάρχουν «κατίμπες» (προσωπικές φρουρές της οικογένειας Καντάφι), εξοπλισμένες με διάφορα όπλα σοβιετικού και κινεζικού τύπου, αλλά και μισθοφόροι. Επιπλέον, η λιβυκή νεολαία που έκανε την επανάσταση δεν γνώριζε τι σημαίνει πολιτική, ούτε κίνημα, ούτε διαδήλωση, έτσι από καθαρή άμυνα ο αγώνας τους εξελίχθηκε σε ένοπλος.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο που κάθε φορά είναι μοναδική και πλέον περιλαμβάνει και τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα, όπως το Facebook. Στις αρχές Φεβρουαρίου μια ομάδα νεαρών δημιουργεί ένα group στο Facebook, το Libyan Youth Movement, ακολουθώντας το παράδειγμα των γειτονικών εξεγέρσεων. Ημερομηνία έναρξης ήταν η 17η Φεβρουαρίου, εις μνήμην της εξέγερσης του 2006, η οποία δεν τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της και άφησε πίσω της 51 νεκρούς στη Βεγγάζη.
Ο Καντάφι, όμως, στην ομιλία του στην παρασαχάρια πόλη Σέπχα στις αρχές του ίδιου μήνα θα ενθαρρύνει τη νεολαία να συμμετάσχει στην πορεία που οργανώνουν, λέγοντας μάλιστα ότι θα συμμετάσχει και ο ίδιος, θέλοντας να δώσει το μήνυμα ότι δεν θα γίνει ανεκτή οποιαδήποτε μορφή αυτο-οργάνωσης.
Στις 16 Φεβρουαρίου η Αστυνομία θα συλλάβει το δικηγόρο Φατχί Τιρπέλ, που εκπροσώπησε τις οικογένειες των 1.200 θυμάτων των φυλακών Μπουσλίμ. Η είδηση θα μεταφερθεί γρήγορα και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα θα μαζευτούν οι οικογένειες έξω από τα κεντρικά της Αστυνομίας στη Βεγγάζη. Εκεί πάλι, σε αντίθεση με Αίγυπτο και Τυνησία, δεν υπήρξε προειδοποίηση από την πλευρά των αστυνομικών δυνάμεων για τη διάλυση του συγκεντρωμένου πλήθους με χημικά, γκλομπς, πλαστικές σφαίρες κ.λπ., αλλά ο Καντάφι διάλεξε να χρησιμοποιήσει κατευθείαν αληθινά πυρά, σκοτώνοντας αμάχους που απλώς διαδήλωναν. Και επειδή όταν μιλάμε για τη Βεγγάζη μιλάμε για μια μικρή κοινωνία, τα νέα της δολοφονίας των διαδηλωτών άναψαν το φυτίλι για την ήδη προγραμματισμένη μέρα λαϊκής εξέγερσης, τη 17η Φεβρουαρίου.
Μέρες Kατίμπας, έτσι βάφτισαν οι κάτοικοι της Βεγγάζης τις ημέρες ανάμεσα σε 17 και 20 Φεβρουαρίου. Τέσσερις ημέρες κατά τις οποίες οι νέοι της Βεγγάζης αγωνίστηκαν άοπλοι εναντίον ενός μισθοφορικού στρατού, που δεν δίσταζε να επιτίθεται ακόμη και με αντιαεροπορικά βλήματα, ανεβάζοντας καθημερινά τον αριθμό των νεκρών από εκατοντάδες έως και χιλιάδες. Οι εξεγερμένοι μέρα με τη μέρα αποκτούσαν τον έλεγχο της πόλης, καίγοντας όλα τα γραφεία των Λιζάν (επαναστατικών επιτροπών επί Καντάφι) και τα σύμβολα του καθεστώτος, από τις αφίσες του Καντάφι ως το Πράσινο Βιβλίο.
Όλα αυτά ως την πράξη του Μάχντι Ζίου, γεννημένου το 1962, ο οποίος διακρίνοντας τον αγώνα και τις θυσίες των νέων για ελευθερία, γέμισε το αμάξι του με γκαζάκια και το ανατίναξε στην πύλη της Κατίμπας, ανοίγοντας έτσι την είσοδο για τους διαδηλωτές και για τον ίδιο, «γράφοντας» ένα κεφάλαιο στη λιβυκή ιστορία.
Ήταν 20 Φεβρουαρίου η μέρα που έπεσε η επί τρεις δεκαετίες άτρωτη Κατίμπα (στρατώνας) του Καντάφι στη Βεγγάζη, η αρχή του τέλους του καθεστώτος της Αλ Τζαμαχερία (η χώρα των μαζών). Όπως η Τυνησία ήταν η σπίθα που άναψε τη φλόγα των αραβικών εξεγέρσεων, έτσι λειτούργησε και η Βεγγάζη σε ολόκληρη τη Λιβύη. Η σημαία ανεξαρτησίας που υψώθηκε στη Βεγγάζη μετά από 42 χρόνια ιταλικής φασιστικής κατοχής το 1945, θα βρει πάλι τη θέση της μετά από 42 χρόνια δικτατορίας το 2011.
Οι Μέρες Κατίμπας όμως δεν αρκούν, οι εξεγερμένοι έχουν φτάσει στην πηγή και δεν έχουν πιει νερό. Ναι μεν έχει γίνει γνωστό το θέμα της Λιβύης μετά από αρκετά χρόνια απομόνωσης, με την υποστήριξη της «μαμάς» Δύσης, αλλά ο Καντάφι γνωρίζοντας πως έχει στα χέρια του το πετρέλαιο και τη στρατιωτική υπεροχή στο έδαφος και κατά πάσα πιθανότητα ακόμα φίλους στη Δύση, διαπραγματεύεται για να τη σκαπουλάρει από το σκαμνί της δικαιοσύνης ή την κρεμάλα.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
11°
