Σχετικά με την «υπόθεση» Ντομινίκ Στρος-Καν συμβαίνουν τα εξής παράξενα, ενώ δημιουργούνται υποψίες για άλλα τόσα όχι και τόσο παράξενα:
Αντί να προστατεύεται η ταυτότητα του υπόπτου –ο οποίος σύμφωνα με το νόμο θεωρείται αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του– προστατεύεται η ταυτότητα του θύματος και η ακεραιότητά του: λες και η 32χρονη καμαριέρα θα μπορούσε να δολοφονηθεί... Παράλληλα, στη φυλακή Ράικερς όπου οδηγήθηκε αρχικά ο Στρος-Καν, ετέθη υπό επιτήρηση «αυτοκτονίας» – λες και θα αυτοκτονούσε... Εκτός βέβαια αν υπήρχε, προς στιγμήν, σχέδιο υποβοηθούμενης αυτοκτονίας...
Η Ναφισάτου Ντιαλό χαρακτηρίζεται ως «ευσεβής μουσουλμάνα»: οι αμερικανικές αρχές επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο στην υπεράσπιση αυτής της «ευσεβούς μουσουλμάνας» και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης δείχνουν συμπάθεια για τη μουσουλμανική κοινότητα του Μπρονξ... Για μια σειρά λόγους: πρώτον, για να υπογραμμίσουν ότι ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας αφορά τους φονταμενταλιστές και όχι τους φιλήσυχους και φιλόπονους μουσουλμάνους· όχι τις εργαζόμενες χήρες και τους αδελφούς –που αποδεικνύονται Σενεγαλέζοι «γνωστοί», όχι συγγενείς– οι οποίοι αρχικά ζητούν εκδίκηση για την «ατίμωση» και αργότερα ξεχνούν ολοκληρωτικά το θέμα. Οι αμερικανικές υπηρεσίες πετσοκόβουν τον Μπιν Λάντεν δηλώνοντας ταυτοχρόνως και με ακραίο τρόπο, ότι, όχι μόνον δεν έχουν τίποτα εναντίον του ισλαμικού θρησκεύματος αλλά ότι μοιράζονται το ίδιο ήθος. Συμφωνούν και οι φανατικές φεμινίστριες που θεωρούν τους άνδρες επικίνδυνα αρπακτικά (και τις γυναίκες αθώα και ανήμπορη λεία) και προτείνουν Endlösung: ευνουχισμό και εξόντωση. «Είμαστε όλες καμαριέρες!» διαδηλώνουν την περασμένη Κυριακή στο Παρίσι.
Όχι, δεν είμαστε όλες καμαριέρες...
Μετά τις επιχειρήσεις κατά Μπιν Λάντεν και Καντάφι, η αμερικανική δημοκρατία δείχνει τη δέουσα φυλετική και θρησκευτική «τυφλότητα», ένα είδος affirmative action που κατευνάζει το αγριεμένο εκκλησίασμα του τζαμιού του Μπρονξ, τους παλαιοπουριτανούς («πατρίς, θρησκεία, οικογένεια») και τους νεοπουριτανούς (φεμινίστριες και «ηθική αριστερά» η οποία αποκαλύπτει κάθε τόσο την τριφυλότητα και τα «σκάνδαλα» των ελίτ).
Ο δεύτερος λόγος, όσο κι αν φαίνεται αλλόκοτος στα μάτια των Ευρωπαίων, σχετίζεται επίσης με τη φύση και το πρόσωπο της αμερικανικής δημοκρατίας, με την εικόνα που θέλει να προβάλει στο διεθνές κοινό: ένας πλούσιος, προνομιούχος και ισχυρός Εβραίος –με το τυπικά εβραϊκό όνομα Στρος-Καν και με Ισραηλίτες δικηγόρους–, επιτίθεται κατά φτωχής και αδύναμης νεαρής μουσουλμάνας και μάλιστα από την Αφρική. Θαυμάσια ευκαιρία να δείξουμε ότι ναι μεν υποστηρίζουμε το Ισραήλ σε εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, αλλά δεν διστάζουμε να ρίξουμε στα σκυλιά έναν Εβραίο με πιθανότατα παθολογική σεξουαλική συμπεριφορά (όπως, δυστυχώς για όλους μας, πολλοί άνθρωποι ισχυροί και μη). Για τον απλό Αμερικανό πολίτη ο αντισημιτισμός αναβιώνει κάθε φορά που ένας «Εβραίος» είτε αποκτά υπερβολικό κύρος και αίγλη, είτε παραβιάζει τις Δέκα Εντολές. Οι ΗΠΑ, παρότι χριστιανική χώρα, διαπνέονται από το πρωτοϊουδαϊκό ηθικό δίκαιο – και κατηγορούν, παρεμπιπτόντως, τη Γαλλία για παραβίαση αυτού του δικαίου, για ελευθεριότητα, χαλαρότητα, αθεΐα και ακολασία.
Ο τρίτος λόγος πρέπει να αναζητηθεί βαθύτερα στη διεθνή πολιτική. Ο κάθε ενοχλητικός πολιτικός («ενοχλητικός» είτε επειδή κινείται ανεξάρτητα, είτε επειδή απολαμβάνει υπέρμετρης και επικίνδυνης δημοτικότητας) γίνεται αντικείμενο εξονυχιστικής μελέτης: ποιο είναι το αδύνατο σημείο του; Υπάρχουν σκοτεινά μυστικά στο παρελθόν του ή στο περιβάλλον του; Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης αξιοποιούνται στη στιγμή που θα θεωρηθεί κατάλληλη: στην περίπτωση του Ντομινίκ Στρος-Καν λίγο πριν θέσει υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, λίγο πριν αποκτήσει διπλωματική ασυλία, λίγο πριν... Δεν αποτελεί τροφή για σκέψη το γεγονός ότι ο Στρος-Καν προσπαθούσε να «απο- αμερικανοποιήσει» το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Κι ότι, αν κατέβαινε στις γαλλικές εκλογές του 2012, ίσως αναδεικνυόταν σε πρόεδρο; Κι ότι εκπροσωπούσε μια αριστερά «σαμπάνιας-χαβιάρι» που διέθετε ωστόσο μια εναλλακτική πρόταση για την παγκοσμιοποίηση;
Από τότε που η νομοθεσία προέβλεψε και περιέγραψε με ακρίβεια εγκλήματα όπως τη σεξουαλική παρενόχληση, τη σεξουαλική επίθεση, τον βιασμό, οποιαδήποτε αποκλίνουσα συμπεριφορά μπορεί να χαρακτηριστεί εγκληματική, άρα κολάσιμη και μάλιστα με ποινές αντίστοιχες του φόνου. Εδώ τίθενται μερικά ακόμη ερωτήματα: 1) το τι θεωρεί «σεξουαλική επίθεση» μια ευσεβής μουσουλμάνα 2) το τι θεωρεί «σεξουαλική επίθεση» ένας άνδρας σαν τον Στρος-Καν (λαμβάνοντας υπόψη ότι, κατά κανόνα, οι άνδρες που αγαπούν τις γυναίκες είναι «επιθετικοί» αλλά δεν είναι «βιαστές»: υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις μορφές συμπεριφοράς) 3) το αν η «ευσεβής μουσουλμάνα» είναι μέρος μιας παγίδας στην οποία ο Στρος-Καν έπεσε σαν ηλίθιος, και 4) το αν, στην περίπτωση που αποδειχθεί η απόπειρα βιασμού και «ομηρείας», ο Στρος-Καν είναι, εκτός από ηλίθιος, ψυχοπαθής Νεάντερταλ. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση, η στάση των αμερικανικών αρχών και των ΜΜΕ είναι εξωφρενική.
Πράγματι, οι κατέχοντες εξουσία πιστεύουν ότι ο κόσμος τούς ανήκει. Εξάλλου, είναι κακομαθημένοι διότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, «τους ανήκει»: η σεξουαλική τους συμπεριφορά και η γενική τους παρουσία είναι αποτέλεσμα μιας αμφίδρομης σχέσης. Ο Στρος-Καν και οποιοσδήποτε άλλος που χαρακτηρίζεται, ίσως χαριτωμένα, ίσως βλοσυρά, ως «πλέιμποϊ», έχει μάθει να αποκτά ό,τι θέλει και να θεωρεί ότι όλα τού επιτρέπονται. Συχνότατα, υπάρχει συγκατάθεση από τους συζύγους, τους φίλους, τους υφισταμένους και τους συνεργάτες που διατελούν μονίμως έκθαμβοι μπροστά στη γοητεία της εξουσίας. Επίσης, συχνότατα, η συγκατάθεση «της άλλης πλευράς» είναι ασαφής και ταλαντευόμενη, άρα το τέλειο υλικό για ενέδρες και εκβιασμούς. Το να κυκλοφορεί το περιοδικό «Time» με εξώφυλλο τους άνδρες-γουρούνια μού φαίνεται φτηνός λαϊκισμός.
Στην περίπτωση αυτή, όποια κι αν είναι η αλήθεια, οι ΗΠΑ επιτίθενται στη Γαλλία: δηλώνουν την περιβόητη αμερικανική ισότητα με το να σέρνουν τον Στρος-Καν, με χειροπέδες και απειλές για ισόβια κάθειρξη, σε φυλακή με ιστορικό βαναυσότητας τόσο από την πλευρά των τροφίμων όσο και της διοίκησης. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αγνοούν ότι αυτή η τακτική δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, «γενική»: για παράδειγμα, όταν το 2004 συνελήφθη για απάτες η Μάρθα Στούαρτ (μεγάλη διασημότητα στις ΗΠΑ), φιλοξενήθηκε σε κελί που έμοιαζε με τη σουίτα του Σοφιτέλ· πέρασε υπέροχα και τελικά αφέθηκε ελεύθερη προτού εκτίσει την ποινή της. Μπορώ να παραθέσω μακρύ κατάλογο κατηγορουμένων και αποδεδειγμένα ενόχων που είχαν μεταχείριση πολύ διαφορετική από εκείνη του Στρος-Καν. Απλούστατα, η αμερικανική δικαιοσύνη, τα μέσα ενημέρωσης και η επίσημη και παρασκηνιακή πολιτική συνεργάστηκαν για να τον καταστρέψουν με παράλληλη επίδειξη ισοπεδωτικού φιλόπτωχου και φιλολαϊκού πνεύματος: όλοι είναι ίσοι μπροστά στον νόμο! Στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν μονάρχες και VIPS!
Ακόμα κι αν ο Στρος-Καν απεδείκνυε την αθωότητά του –κάτι σχεδόν αδύνατο– ο όχλος, το κοινό, όλοι εμείς, πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Αυτή η πτώση βολεύει πολλούς: τη γαλλική άκρα δεξιά (η Μαρίν Λεπέν παριστάνει την πληγωμένη «γυναίκα»: τα σοσιαλδημοκρατικά γουρούνια είναι ικανά για όλα!), την κεντροδεξιά παράταξη στη Γαλλία που ξεφορτώνεται έναν δημοφιλή σοσιαλιστή υποψήφιο, καθώς και τους ίδιους τους σοσιαλιστές ως άτομα –Φρανσουά Ολάντ, Μαρτίν Ομπρί, Σεγκολέν Ρουαγιάλ– που ξεφορτώνονται έναν σοβαρό αντίζηλο ο οποίος είχε γίνει αντιπαθητικός, όχι μόνον επειδή ήταν «υπερβολικά συμπαθητικός» αλλά και εξαιτίας του ανεπίτρεπτου glamour: επέβαινε σε Πόρσε και, μαζί με την Ανν Σινκλέρ, συμπεριφερόταν ως μέλος του τζετ-σετ. Τέλος, η εικόνα ενός σχετικά ηλικιωμένου άνδρα που βγαίνει τρέχοντας από το μπάνιο στάζοντας νερά, την πέφτει σαν άγαρμπος έφηβος ή σαν πειναλέος ερωτιδέας σε μια καμαριέρα –ενώ πρέπει να βιαστεί να προλάβει το αεροπλάνο– και στη συνέχεια την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια αρκεί για να διαρρήξει οποιαδήποτε δημόσια εικόνα. Το ανυπέρβλητο μεταμορφώνεται μέσα σε μια στιγμή σε γελοίο – η ανθρώπινη φύση θριαμβεύει και κατακρημνίζεται: μέσα μας κρύβεται ο άνθρωπος των σπηλαίων.
17°
