Δεν έχει περάσει υπουργός Παιδείας από τη Μητροπόλεως (παλιά) ή το Μαρούσι (τώρα) που να μην ήθελε να αφήσει τη σφραγίδα του μεταρρυθμιστή ή ακόμη χειρότερα να θέσει σε εφαρμογή το μεγαλεπήβολο όραμά του για την εκπαίδευση. Και δεν ήταν λίγοι. Από τη μεταπολίτευση έως σήμερα έχουν περάσει από το υπουργείο Παιδείας περίπου 30 υπουργοί.
Η μόνη υπουργός που δήλωσε από την πρώτη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει το 2004 στους εκπαιδευτικούς συντάκτες, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά της, ότι δεν συμπεριλαμβάνονταν στους άμεσους στόχους της η μεταρρύθμιση στην παιδεία, ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου. Ωστόσο και η ίδια υπέκυψε στον πειρασμό και το 2006 οι σαρωτικές αλλαγές που ανακοίνωσε για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με ανακίνηση ακόμη και του άρθρου 16 του Συντάγματος περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, προκάλεσαν ταραχές που διήρκησαν μήνες. Γεγονός που της στέρησε την εκλογή της το 2007.
Οι δύο υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Μπαλτάς και Φίλης, από την πρώτη στιγμή εκδήλωσαν τις προθέσεις τους για σαρωτικές αλλαγές και στις τρεις βαθμίδες και έθεσαν σε λειτουργία και την Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου. Πριν ακόμη η Επιτροπή Λιάκου καταλήξει σε πορίσματα και προτάσεις, οι ρήσεις περί «κατάργησης της αριστείας», κατάργησης του μαθήματος των Θρησκευτικών και της προσευχής, των παρελάσεων κ.ά. προκάλεσαν συζητήσεις, αντιδράσεις αλλά και …κυβιστήσεις που επανάφεραν τους δύο υπουργούς στην πραγματικότητα του «τελικά δεν αλλάζει τίποτα».
Η κυβέρνηση κατανόησε ότι παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια, οι δημοσιονομικοί περιορισμοί δυσκολεύουν τα πράγματα, όπως εξάλλου ομολόγησε πριν από λίγες μέρες στη Βουλή ο κος Φίλης. Επιπλέον η κοινή πλέον παραδοχή ότι κομματική και συνδικαλιστική συναίνεση για ευρείες αλλαγές δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, οδηγεί το πόρισμα της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου στις καλένδες.
Αντίθετα, μια ντουζίνα προβλήματα στριμώχνονται στην ουρά για να λυθούνε, όπως η έγκαιρη διανομή των βιβλίων στα σχολεία πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η κάλυψη των αναγκών σε εκπαιδευτικό προσωπικό, η καταβολή των δεδουλευμένων σε ωρομίσθιους, η εύρυθμη λειτουργία των εργαστηρίων σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ σε συνδυασμό με τη διανομή των συγγραμμάτων, για να μην αναφέρουμε την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών που θεωρείται πλέον περιττή πολυτέλεια και τόσα άλλα θέματα που αναφύονται καθημερινά ως αξεπέραστα προβλήματα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.
Εάν –λέμε εάν– οι υπουργοί Παιδείας εγκατέλειπαν τις μεγαλεπήβολες βλέψεις του «μεταρρυθμιστή» και έστρεφαν την προσοχή τους στην αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων της εκπαίδευσης, ενδεχομένως να άφηναν ένα σημάδι υστεροφημίας, θετική αναφορά από τους μετέπειτα διαδόχους τους και απόδοση ευγνωμοσύνης από όλους εμάς.
9°
