Την εποχή της δικτατορίας και παλιότερα οι αριστεροί δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να γίνουν μέλη της ΕΣΗΕΑ και να απολαμβάνουν το κύρος και τα προνόμιά της. Κάποιος μπορούσε να γίνει μέλος, μόνο αν κάποιος παλιότερος δεν ασκούσε βέτο γι’ αυτό. Στη μεταπολίτευση η Ένωση ουσιαστικά άνοιξε σε όλους. Τα τελευταία χρόνια η αριστερή ηγεμονία δημιούργησε συσχετισμούς με φιλοδοξίες εξοστρακισμού των μη αρεστών αντιπολιτευόμενων απόψεων.
Η ΕΣΗΕΑ και το περίφημο πειθαρχικό της αποτελούν ένα χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας της Ελλάδας. Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα επιτρέπεται το πρωί να είναι υπάλληλοι υπουργείων, πολιτικών γραφείων, τραπεζών, επιχειρήσεων και το βράδυ ως δημοσιογράφοι να επιδίδονται στο έργο της «αντικειμενικής» ενημέρωσης. Η πρακτική αυτή που είναι συνήθης και ευτελίζει την εικόνα της δημοσιογραφίας, δεν έχει απασχολήσει τους «φρουρούς» της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Αντιθέτως κατά καιρούς το πειθαρχικό διαγράφει δημοσιογράφους γιατί εκφράζουν απόψεις που δεν είναι αρεστές από το συνάφι ή τα αφεντικά του συναφιού, δηλ. κάποια ισχυρή μερίδα της πολιτικής ή οικονομικής εξουσίας. Τα μέλη της ΕΣΗΕΑ απολαμβάνουν καλύτερη ασφαλιστική φροντίδα λόγω της αυθαίρετης επιβολής στην κοινωνία του κόστους του αγγελιοσήμου.
Όποιος διαγράφεται από την ΕΣΗΕΑ στερείται της καλύτερης αυτής αλλά καταχρηστικής ασφάλισης. Με αυτό τον τρόπο η εκάστοτε συνδικαλιστική ηγεσία προσπαθεί να χειραγωγεί τις απόψεις των δημοσιογράφων. Αυτό αποτελεί ένα δείγμα του ρόλου και της ποιότητας της συνδικαλιστικής δραστηριότητας στη χώρα μας. Οι πρόσφατες διαγραφές μελών της ΕΣΗΕΑ κάποιων δημοσιογράφων που υποστήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα «κωμωδία» του περασμένου καλοκαιριού, δεν αποτελούν παρά μια προσπάθεια φίμωσης όσων αντιπολιτεύονται τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης. Η ΕΣΗΕΑ στην περίπτωση αυτή λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα που οι διαγραφέντες υποστήριζαν το ΝΑΙ, κάποιοι άλλοι υποστήριζαν με το ίδιο πάθος, ένταση και ενδεχομένως μονομέρεια το ΟΧΙ. Η τιμωρία μόνο της μιας πλευράς αποδεικνύει τη σκοπιμότητα της απόφασης αυτής.
Οι «σταλινίσκοι» της δημοσιογραφίας και της εξουσίας ονειρεύονται το «Υπουργείο της Αλήθειας», όπου οι ίδιοι θα καθορίζουν τι είναι αντικειμενική ενημέρωση και τι πρέπει να ακούει, να βλέπει και να διαβάζει όποιος ψάχνει να ενημερωθεί. Η ΕΣΗΕΑ, με αντάλλαγμα το αγγελιόσημο και το ασφαλιστικό, ουσιαστικά αποτελεί τον ιμάντα άσκησης επιρροής της εκάστοτε εξουσίας στον τύπο.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
12°
