Ο Σταύρος Θεοδωράκης μίλησε στην εκδήλωση που διοργανώνει η ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με πρωτοβουλία του Ποταμιού με τίτλο «Αλληλεγγύη Χωρίς Σύνορα».
Ακολουθούν τα βασικά σημεία της ομιλίας του επικεφαλής του Ποταμιού:
«Έρχομαι από μια χώρα που είναι έρμαιο του λαϊκισμού. Και στις κυβερνήσεις τα τελευταία πολλά χρόνια - αν εξαιρέσεις κάποια μικρά διαλείμματα σύγχρονης διακυβέρνησης- επικρατούσαν οι ιδέες των λαϊκιστών»
«Στο θέμα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς μάχονταν δύο λαϊκισμοί: Ο ξενοφοβικός λαϊκισμός - ο «άλλος», ο «ξένος», ο «διαφορετικός» είναι επικίνδυνος- και ο λαϊκισμός της ελεημοσύνης, ο αριστερός λαϊκισμός:"Όλοι οι καλοί χωράνε, και απ’ τη στιγμή μάλιστα που είναι φτωχοί είναι ταξικοί σύμμαχοι του λαού"».
«Η επικράτηση των αριστερών λαϊκιστών τον Γενάρη του ‘15 -οι οποίοι έσπευσαν να συνεργαστούν με κάποιους ακροδεξιούς περιθωριακούς- μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα στην Ελλάδα. Στην αρχή επικράτησε η άποψη ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ θα είναι ο παγκόσμιος σωτήρας των μεταναστών και των προσφύγων. Ένα κέντρο κράτησης μεταναστών έκλεισε στα πλαίσια ενός τηλεοπτικού σόου. Το λιμενικό διατάχθηκε να σταματήσει να κυνηγά τους δουλεμπόρους. “Η θάλασσα δεν έχει σύνορα” έλεγε ο πρωθυπουργός, και οι υπουργοί του διέδιδαν ότι “οι μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα για να λιαστούν και μετά, όταν πέφτει ο ήλιος, εξαφανίζονται”».
«Ο δεξιός λαϊκισμός εκπροσωπούμενος στην ακραία του μορφή από ένα κόμμα φασιστικών αντιλήψεων έκανε πάρτι. Στις λαϊκές κυρίως συνοικίες εμφάνιζε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως την πηγή όλων των κακών. Μετά από αρκετούς μήνες χάους - όπου στη χώρα έμπαινε όποιος ήθελε από όπου ήθελε- αποδείχθηκε στην πράξη ότι οι λέξεις όσο ωραίες κι αν είναι δεν αρκούν για να λύσουν προβλήματα».
«Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα δεν είχε επεξεργαστεί καμία λύση και πέρασε σε μια πολιτική που τσαλαβουτούσε και ακόμα τσαλαβουτά στην μεγάλη δεξαμενή που συναντιούνται όλοι οι λαϊκισμοί. Η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινώνετε μέρα με την ημέρα. Οι καταυλισμοί των εγκλωβισμένων μετατρέπονται σε χώρο δράσης των ακραίων».
«Οι φονταμενταλισμοί δεν προκύπτουν από παρθενογένεση. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο Βέλγιο, τι συμβαίνει στο Παρίσι και στο Βερολίνο αλλά υποψιάζομαι ότι πολλά από αυτά τα προβλήματα που ζούμε είναι γέννημα των ίδιων λαϊκισμών».
«Στα αεροπλάνα λίγο μετά την απογείωση δίνουν μία συμβουλή: Αν συμβεί κάτι απρόοπτο από την οροφή θα πέσουν μάσκες οξυγόνου. Οι ενήλικες, πρέπει να φορέσουν πρώτα οι ίδιοι την μάσκα και μετά να βάλουν τις μάσκες στα παιδιά τους. Θέλω να σκεφθούμε την αξία αυτής της συμβουλής. Αυτοί που δεν ξέρουν σήμερα είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Αλλά για να τους βοηθήσουν αυτοί που ξέρουν, πρέπει να νιώσουν ασφαλείς. Εάν δεν νιώσουν ασφαλείς οι τοπικοί πληθυσμοί δεν θα φροντίσουν ποτέ τους πρόσφυγες».
«Στο συμβούλιο αρχηγών που έγινε στην Αθήνα για την προσφυγική κρίση είπα ότι είναι υποχρέωση μας να φροντίσουμε τα ορφανά και τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα σαν να είναι δικά μας παιδιά. Να μπουν αμέσως σε σχολεία, να τρώνε ότι τρώμε, να παίζουν και να μεγαλώνουν σαν τα παιδιά όλου του κόσμου – του δικού μας κόσμου. Και σε λίγα χρόνια να είναι αυτά τα νέα παιδιά της Ευρώπης. Τροφή, στέγη, υγεία, παιδεία είναι οι υποχρεώσεις μας απέναντι στους πρόσφυγες».
«Πρέπει όλοι οι λαοί της Ευρώπης να αναλάβουν αναλογικά τις ευθύνες που έχουν αναλάβει οι Έλληνες.Γιατί είναι αλήθεια ότι ο ευρωπαϊκός μηχανισμός πιάστηκε στον ύπνο και η πρώτη ενστικτώδης κίνηση ήταν να περιχαρακωθεί απέναντι στις μάζες των απελπισμένων.Θυμηθήκαμε την εποχή που τα θησαυροφυλάκια του φεουδάρχη άνοιγαν για να ηρεμήσουν τους υπηκόους».
«Αρκεί όμως να δώσεις μερικά δισεκατομμύρια στην Τουρκία και στην Ελλάδα - και αύριο στη Ιταλία- για να μείνεις έξω από το πρόβλημα; Δεν τελειώνει το καθήκον μας με την φροντίδα για τους πρόσφυγες. Δεν έχουμε δικαίωμα να αδειάσουμε όλο τον κόσμο για να έχουν κάποιες χώρες φτηνό εργατικό δυναμικό και εμείς να αισθανόμαστε ευτυχείς».
«Οι ΜΚΟ και οι εκκλησίες στήνουν συσσίτια. Αυτά είναι τα εύκολα για μια υπερδύναμη σαν την Ευρώπη. Αρκεί βέβαια να επικρατήσουν οι γνωστικοί και οι προοδευτικοί. Τα δύσκολα για τα οποία δεν βλέπω να καταναλώνουμε χρόνο, σκέψη και σχέδια είναι τα εξής δύο:
- Να δημιουργήσουμε συνθήκες ένταξης για όσους φτάνουν στην Ευρώπη -όχι να δημιουργήσουμε καλά γκέτο αλλά να δημιουργήσουμε πρόσβαση αυτών των πληθυσμών στην οικονομία και στην παιδεία.
-Να μην επιτρέψουμε τη δημιουργία ανεξάρτητων κρατιδίων στις γειτονιές και στα χωριά μας».
«Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις αναλύσεις ειδικών για τις αιτίες ριζοσπαστικοποίησης νεαρών που δεν μιλούν καν αραβικά. Πολλών νεαρών δολοφόνων η ζωή δεν έχει ουδεμία σχέση με τη μουσουλμανική θρησκεία. Τι συνέβη λοιπόν; Ναι θα πρέπει να σεβαστούμε τη θρησκεία τους, τους διαφορετικούς ακόμη - ακόμη πολιτισμούς αλλά η μόρφωση, τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, οι αρχές του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού, είναι και αυτά υπό συζήτηση; Όλα αυτά όμως αφορούν την πρώτη μεγάλη μάχη. Την μάχη της ένταξης στις κοινωνίες μας όλων αυτών που έρχονται. Η δεύτερη μεγάλη μάχη είναι να εξαλείψουμε τις συνθήκες μαζικής μετανάστευσης και μαζικής προσφυγιάς. Θέλω να προσέξετε: Μιλώ για την μαζική μετακίνηση γιατί πάντα θα υπάρχει - και πρέπει να υπάρχει μετανάστευση και προσφυγιά- αλλά η εγκατάλειψη μιας χώρας είναι κόλαση».
«Ας βάλουμε, λοιπόν, μεγάλους στόχους. Έχοντας στα χέρια μας ένα γερό χαρτί. Και αυτό δεν είναι άλλο παρά το χαρτί της ενωμένης Ευρώπης. Της ενωμένης ασφαλούς Ευρώπης. Της περισσότερης Ευρώπης».
10°
