Υπάρχουν δύο εκδοχές για την υπόθεση Μουζάλα και έχουν επισημανθεί από όλους τους πολιτικούς αναλυτές.
Η πρώτη είναι πως ο Καμμένος, διαπιστώνοντας το πολιτικό αδιέξοδο του κυβερνητικού σχήματος που μετέχει το κόμμα του, ενδιαφέρεται να την «κάνει» με βαριά πηδήματα (και όχι ελαφρά, γιατί το στιλ του είναι να σηκώνει κουρνιαχτό), και βρήκε να αξιοποιήσει ως καλή αφορμή το λεκτικό ατόπημα, τη βερμπαλιστική απερισκεψία ή το σαρδάμ του Μουζάλα. Αρκετά σύντομα και μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, αποδείχτηκε πως το τελεσίγραφο του Καμένου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φτηνός φανφαρονισμός και η κυβερνητική κρίση εκφυλίστηκε σε γελοία πολιτική οπερέτα.
Η δεύτερη εκδοχή είναι πως ο παρορμητικός Πάνος, που λειτουργεί με το θυμικό του, αυτός ο ματαιόδοξος που επιδιώκει διαρκώς τη φασαρία γύρω από το όνομά του, ο νάρκισσος που ζητά τα φώτα της δημοσιότητας, που επινοεί κινδύνους και εχθρούς για να αυτοηρωποιείται, που το κόμμα του καταθέτει ερώτημα στη Βουλή αν μας ψεκάζουν και βρίσκει εύκολο πεδίο δράσης τον πατριωτισμό (αφού εκεί υπάρχει το συναίσθημα που μπορεί να εκμεταλλευτεί για να αναδειχτεί), δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, και τα «παίρνει» γνήσια και μαινόμενος, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας του και η νεύρωσή του.
Υπάρχει η περιγραφή ενός περιστατικού που υποτίθεται ότι συνέβη δύο-τρεις ημέρες πριν την Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015, τότε που οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα βρέθηκαν σε αδιέξοδο και πριν ο Τσίπρας εξαγγείλει το δημοψήφισμα. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του τα είχαν βρει με τους πιστωτές και αναμενόταν η συμφωνία, ενώ υπήρχε μία μικρή οικονομική διαφορά που έχριζε τελικής διευθέτησης και είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας ο Χουλιαράκης. Η τελική συμφωνία ήταν υπόθεση ωρών και τούτο αναπαρήγαγε και ο διεθνής Τύπος και τα μέλη του Γιούρογκρουπ. Άλλωστε όταν ο Τσίπρας έδωσε εντολή να αποχωρήσει η ελληνική αντιπροσωπεία από τις διαπραγματεύσεις που πήγαιναν καλά και προεξοφλούσαν αίσιο τέλος όλοι αιφνιδιάστηκαν, ενώ σε ελάχιστο χρόνο εξαγγέλθηκε το δημοψήφισμα που επέφερε κλείσιμο των τραπεζών και κάπιταλ κοντρόλ και συρρίκνωσε την οικονομία.
Τι προηγήθηκε και τινάχτηκε η συμφωνία στον αέρα; Σύμφωνα με δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας που ποτέ δεν διαψεύστηκε, μεσολάβησε ο αστάθμητος παράγοντας που είναι ο Πάνος Καμμένος. Ενώ δεν συμμετείχε ενεργά στις διαπραγματεύσεις και ενημερωνόταν αποσπασματικά και γενικά για τις εξελίξεις, εκείνη την Τετάρτη 24 Ιουνίου ο Καμμένος βρέθηκε στις Βρυξέλλες για να πάρει μέρος σε κάποια εκδήλωση του ΝΑΤΟ, και συναντήθηκαν με τον Τσίπρα στο λόμπι γνωστού ξενοδοχείου. Εκεί ρώτησε τον Τσίπρα πώς πάνε οι διαπραγματεύσεις και εκείνος του απάντησε πως από στιγμή σε στιγμή υπογράφουν τη συμφωνία. Η επόμενη ερώτηση αφορούσε τις στρατιωτικές δαπάνες και ο πρωθυπουργός τού είπε ότι συναίνεσαν να μειωθούν 200 εκ. ευρώ από τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας για να περιοριστούν οι κρατικές δαπάνες. Και εκεί ο Καμένος εξερράγη, με δυνατές φωνές και οργισμένες χειρονομίες δήλωσε στον Τσίπρα πως αποσύρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση και θα τη ρίξει άμεσα αν μειωθεί έστω και ένα ευρώ ο προϋπολογισμός του υπουργείου του.
Ο Τσίπρας βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και του ζήτησε να το ξανασυζητήσουν την άλλη μέρα Πέμπτη, όπου εισέπραξε την ίδια αντιμετώπιση. Ήδη είχε εξαντλήσει την υπομονή των εταίρων και έμενε ένα μικρό υπόλοιπο προς διευθέτηση, εάν επιχειρούσε να επανατοποθετήσει την απαίτηση Καμμένου ήταν σίγουρο πως εμφανιζόμενος λίγο πριν την υπογραφή με αίτημα αυτά τα 200 εκ. τότε θα του έδειχναν την πόρτα. Αλλά πίστεψε πραγματικά ότι ο Καμένος σοβαρολογεί και θα έριχνε την κυβέρνησή του. Έτσι τηλεφώνησε την Παρασκευή στους Έλληνες αντιπροσώπους εντέλλοντας τους να αποχωρήσουν από την αίθουσα, παρόλο που αυτοί δοκίμασαν να διαμαρτυρηθούν: «μα υπογράφουμε, τελειώσαμε...», αλλά η πρωθυπουργική εντολή ήταν σαφής: «μαζέψτε τα, και πίσω στην Αθήνα». Μετά επικράτησε το γνωστό χάος και έφτασε η χώρα στο χείλος της αβύσσου, ενώ τις πολιτικές παλαβομάρες του Καμμένου συμπλήρωσαν και αυτές του Βαρουφάκη που έφτασε στο ζενίθ του, των Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, Βαλαβάνη και λοιπών δραχμιστών.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την εκδοχή, ο υπαίτιος για τα δεινά της χώρας, τις κλειστές τράπεζες, τα κάπιταλ κοντρόλ, τη συρρίκνωση της οικονομίας και την απεμπόληση μιας καλής συμφωνίας τον Ιούνιο του 2015, είναι ο Καμένος, και φυσικά ο Τσίπρας, όχι μόνο γιατί τον διάλεξε για κυβερνητικό εταίρο του αλλά γιατί ανέχτηκε τον πολιτικό εκβιασμό του. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Καμμένος ήταν ο μοιραίος άνθρωπος για τη χώρα, ο «νάνος» για όσους έχουν διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο του νομπελίστα Περ Λάγκερκβιστ.
Στην τελευταία κρίση που δημιουργήθηκε με τη συνέντευξη Μουζάλα, όμως, φαίνεται ότι ο Τσίπρας αυτή τη φορά έμαθε το μάθημά του. Δεν «μάσησε» από τις απειλές του Καμμένου, ούτε έδειξε να τις παίρνει τοις απολύτου μετρητοίς. Το ίδιο και οι υπόλοιποι Συριζαίοι που στεναρά τάχθηκαν υπέρ της παραμονής του υπουργού. Κάποιος μάλλον κατάλαβε πως ο Καμμένος δεν είναι ο τρελός που θα τα κάνει λίμπα, ούτε έχει τα κότσια γι’ αυτό, παρόλο τους φανφαρονισμούς. Αντιλήφθηκε ο Τσίπρας ότι ο Καμμένος δεν είναι σαν τη χαλασμένη βόμβα που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει.
Γιατί ο Καμένος είναι ένα τζούφιο φυτίλι που καταλήγει σε μια άδεια από εκρηκτικά και ουσία βόμβα που δεν σκάει και δεν επιφέρει αποτελέσματα παρά μόνο πάταγο. Περισσότερο εύστοχα –αν και ρατσιστικά– εκφράστηκε για την υπόθεση Μουζάλα ο βουλευτής Ζουράρις, του κόμματος των ΑΝΕΛ, που ηγείται ο Καμένος, με τη λαϊκή ρήση: «Κάτι τρέχει στα γύφτικα». Ναι, κάτι τρέχει στα γύφτικα, πέφτουν στρακαστρούκες.
13°
