Edito 539

Όταν ο πρωθυπουργός προκήρυξε εκλογές, η Μέρκελ δήλωσε ότι οι εκλογές είναι μέρος της λύσης και όχι της κρίσης. Ο Ντάισεμπλουμ επίσης, ότι με τις εκλογές ο ελληνικός λαός θα βρεθεί πιο κοντά στη συνειδητοποίηση των προβλημάτων. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που κατηγορούν το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι δεν κάνει τη δουλειά του αλλά υπεκφεύγει με πολιτικά παιχνίδια, αυτή τη φορά επικρότησαν. Έτσι, τώρα, η παρέμβασή τους δεν κατηγορήθηκε από κανέναν ως «ωμή επέμβαση» στα εσωτερικά μας. Η αντιπολίτευση από τη μεριά της, σύσσωμη, όταν ο Α. Τσίπρας έχασε την πλειοψηφία υπερψήφισε το μνημόνιο, στήριξε την κυβέρνηση και δήλωσε ότι δεν ζητάει εκλογές.

Παρά τη συνήθη κυβερνητική προπαγάνδα περί σκοτεινών κύκλων που απεργάζονται σχέδια «αριστερής παρένθεσης», η Ευρώπη, η αντιπολίτευση και τα media στηρίζουν με αξιοσημείωτη συνέπεια τον πρωθυπουργό. Από τον Ιούνιο παρακολουθούμε τη διαχείριση του εσωκομματικού προβλήματος του Σύριζα. Όπως επιβάλλουν οι περιστάσεις και τα ελληνικά ήθη, στήνονται ηρωικές «μάχες» ανάμεσα στην πρόοδο και την αντίδραση, το παλιό και το νέο, τη δεξιά και την αριστερά, τους φίλους και τους εχθρούς του λαού. Το πανηγύρι παίρνει μπρος, πολλοί άνθρωποι βρίσκουν δουλειά, τα μέσα παίρνουν φωτιά, αλλά στο τέλος της ημέρας ένας ήταν ο στόχος και αυτός επετεύχθη: Ο Αλέξης Τσίπρας απαλλάχθηκε από τον Σύριζα του 3%. Ο «κοινωνικός» Σύριζα νίκησε τον κομματικό και τον εξαφάνισε.

Μόνο ο Ολυμπιακός κερδίζει το πρωτάθλημα με υπηρεσιακό προπονητή. Δεν έχει ξανακουστεί ποτέ στην ιστορία, πουθενά στον κόσμο, κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πηγαίνει σε εκλογές με μεταβατικό αρχηγό και να δηλώνει ότι θα εκλέξει αρχηγό μετά τις εκλογές. Όλα τα συστήματα, ελληνικά και ξένα, επιθυμούν το τρίτο μνημόνιο να το διαχειριστεί αυτός που το συμφώνησε. Γι’ αυτό η Δευτέρα είναι ίδια ακριβώς με το Σάββατο. Είναι λογικό και δίκαιο. Ο Αλέξης θα τιμωρηθεί εφαρμόζοντας το τρίτο μνημόνιο. Θα βάζει ΕΝΦΙΑ, θα κόβει συντάξεις, θα τον κατηγορούν για την ανεργία και θα απολογείται για τα κότερα, τις βίλες και τα νηπιαγωγεία. Θα είναι άλλος ένας πρωθυπουργός μνημονίων. Δεν είναι καθόλου ηρωικό αλλά αυτός βιαζόταν, δεν του φταίει κανείς. Το θέμα είναι αν αυτή η συγκεκριμένη πολιτική ομάδα μπορεί να λύσει και κανένα πρόβλημα. Η σύνθεση της κυβέρνησης δείχνει ότι πιθανότερη είναι η επανάληψη του σπασμωδικού, συνεχώς αμφιταλαντευόμενου, καταστροφικού επταμήνου.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχασαν ακόμα μια φορά, αρκετά δικαιολογημένα. Όχι μόνο γιατί σε 6 μήνες δεν αλλάζει η κατεύθυνση του εκλογικού σώματος. Αλλά και γιατί ίσως ήθελαν να χάσουν. Δεν έχω ξαναδεί πιο περίεργη αντιπολίτευση από αυτή των τελευταίων μηνών. Μπέρδεψαν την υποστήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας με την υποστήριξη της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, σαν να μεταμορφώθηκαν σε ευρωπαϊκή συνιστώσα του Σύριζα, αντίπαλη προς τη συνιστώσα της δραχμής. Έτσι κι αλλιώς αυτά ιστορική σημασία έχουν πια μόνο, το γεγονός είναι ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που οι πολίτες ψήφισαν Τσίπρα κρίνοντας ακόμα τους αντιπάλους του.

Δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ, ίσως σε λίγους μήνες να βρεθούμε στην ίδια κατάσταση, αλλά κάποτε πρέπει και αυτή η κυβέρνηση να κυβερνήσει. Προς το παρόν προσπαθεί να αποφύγει τη φθορά και να οδηγήσει το κόμμα και το εκλογικό της ακροατήριο στην πραγματικότητα χωρίς απώλειες για την πολιτική καριέρα του πρωθυπουργού. Το επιτυγχάνει με τρόπο επώδυνο για την ελληνική οικονομία και τη χώρα.

Οι δυστυχείς πρώην σύντροφοι της ΛΑΕ δεν κατάλαβαν τίποτα από τους πολιτικούς σχεδιασμούς του πρωθυπουργού, τίποτα και για τον ελληνικό λαό. Τα πίστευαν όλα αυτά, πίστευαν ότι ο ελληνικός λαός έγινε αριστερός και θα τον οδηγούσαν στο σοσιαλιστικό παράδεισο της δραχμής, στη Β. Κορέα της Μεσογείου. Δεν είχαν καταλάβει ότι η συνταγή επιτυχίας του Αλέξη Τσίπρα ήταν ακριβώς το αντίθετο: Ήταν τα λόγια χωρίς τις επιπτώσεις. Ήταν η συμπύκνωση ολόκληρης της μεταπολίτευσης σ’ ένα λόγο κενό που ενώνει όλους τους Έλληνες γιατί μ’ αυτά τα περήφανα οικεία Τίποτα μεγαλώσαμε. Το Αύριο που παίρνει εκδίκηση, μας κλέβουν τα όνειρά μας, αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς, αξιοπρέπεια, η ελληνική σημαία που κυματίζει σε κάθε πρωτεύουσα του κόσμου, το μέλλον που μας ανήκει, δείξαμε στην ανθρωπότητα τι σημαίνει Έλληνας, ο ελληνικός λαός που είναι συνώνυμο του αγώνα, η νίκη του λαού, σηκώνουμε ψηλά τον ήλιο πάνω από τη χώρα, απέναντι στις σκοτεινές δυνάμεις που απεργάζονται δεινά για τον ηρωικό λαό, τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο. Δάκρυ.

Μια χώρα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μεγαλώνει τραγουδώντας την εφηβεία της. Συντηρητική με «αντισυστημικές» κορόνες, έτοιμη για αγώνες με τις καταθέσεις στα στρώματα και τις θυρίδες, ανίκανη για την παραμικρή αλλαγή, αντιμεταρρυθμιστική, έτοιμη πάντα να κατηγορήσει τους άλλους, ποτέ τον εαυτό της. Αυτή ήταν η διαπαιδαγώγηση της μεταπολίτευσης και αυτό τον ανώδυνο ηρωισμό της πρόσφερε τώρα ο εθνικός κανακάρης με τα αγωνιστικά «Όχι» που γίνονται την άλλη μέρα «Ναι». Χάνουμε όχι γιατί δεν προσπαθούμε, γιατί κάνουμε λάθος, γιατί κάποιος άλλος έχει δίκιο, αλλά γιατί το παλικάρι δεν ήξερε, ξεγελάστηκε, τον πρόδωσαν οι δικοί του, οι εχθροί ήταν ισχυρότεροι, ο διαιτητής ήταν αντίθετος, το γήπεδο έγερνε. Αλλά μάτωσε για τη νίκη. Αυτό το «ματώσαμε» που συνεχώς επαναλαμβάνεται, είναι τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων που μας μεγάλωσαν: Χάσαμε 3-0 αλλά αγωνιστήκαμε σαν λιοντάρια. «Έπεσαν σαν θεοί του Ολύμπου».

Οι «ηρωικές μάχες» συνεχίζονται έτσι αέναα, με την ίδια αγωνιστική σφοδρότητα, τον ίδιο τοξικά διχαστικό λόγο: Η «Αυγή» έχει τους δύο μονομάχους, Τσίπρας με τίτλο ο αγωνιστής, Μεϊμαράκης ο υπηρέτης πολλών αφεντάδων. Εμείς ή αυτοί, εμείς ήρωες - αυτοί πουλημένοι. Αλλά χωρίς περιεχόμενο. Την άλλη εβδομάδα θα ψηφίζουν εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου. Έτσι όμως η καθυστέρηση συνεχίζεται, η χώρα δεν μπορεί να βγει από το τέλμα. Γιατί δεν είναι μόνο το ερώτημα αν αυτή η πολιτική ομάδα έχει την επάρκεια και τη θέληση να οδηγήσει στη λύση. Είναι ότι για τη λύση χρειάζεται πρώτα η συμμετοχή της κοινωνίας. Η οποία όμως όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα σε εμφυλίους, «δικαιολογημένη βία», συνωμοσίες, γερμανοτσολιάδες και δοσίλογους, ψεκασμούς, «ηρωικές μάχες» και «αποικίες χρέους», έχει αποτρελαθεί τελείως. Με κύριο χαρακτηριστικό τη σύγχυση που οδηγεί στην κούραση, την απαθή χαλάρωση, έναν περίεργο εφησυχασμό ότι όλα θα γίνουν ερήμην μας, η κοινωνία χάνει 1,5 εκατομμύριο ψηφοφόρους τα τελευταία χρόνια και από το μισό εκλογικό σώμα που εξακολουθεί να ψηφίζει, ένα 20%, σχεδόν ένα τέταρτο μαζί με τους γραφικούς, στρέφεται σε νεοναζί, νεομπολσεβίκους και ψεκασμένους. Αυτή η κοινωνία εν συγχύσει αναπαράγει αυτό το πολιτικό σύστημα το οποίο με τη σειρά του κρατάει την κοινωνία καθηλωμένη. Φαύλος κύκλος.

Ας παρηγορηθούμε με τα θετικά αυτών των εκλογών. Παρά τους φόβους, η αναμενόμενη μνημονιακή στροφή του Σύριζα και των ΑΝΕΛ δεν οδήγησε την αντιμνημονιακή παραζάλη στα αντικοινοβουλευτικά άκρα του προηγουμένου αιώνα. Έχουν φτάσει στα όριά τους γιατί έδειξαν το δολοφονικό τους χαρακτήρα τα μεν και τον αυταρχισμό, τον υπερφίαλο εγωισμό που κρύβεται πίσω από τα ηρωικά λόγια τα δε.

Ωστόσο το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να παίζει με τη φωτιά. Έχει χάσει την κοινωνία, όμως η Ελλάδα θα ξεφύγει από την παγίδα μόνο αν η κοινωνία καταλάβει τι συμβαίνει και αντιδράσει. Γυρνάμε 6 χρόνια γύρω από την ουρά μας, δίνουμε άχρηστες πολιτικές μάχες που δεν λύνουν τα προβλήματα αλλά αλλάζουν τους διαχειριστές της εξουσίας. Ακόμα κι όταν καθυστερημένα, με μισές αλήθειες, προσπαθούν να στρίψουν προς την πραγματικότητα, τα προηγούμενα ψέματα δημιουργούν ματαιώσεις και ανατροφοδοτούν τον ανορθολογισμό.

Δεν ήταν ούτε αυτές οι εκλογές που θα αποφασίζαμε ότι θέλαμε να αλλάξουμε. Ήταν άλλωστε πολύ φανερό. Στη Βουλή και στις τηλεοράσεις βλέπουμε τον Λεβέντη, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις τραγουδάνε το «Μπέλα τσάο», στο Σύνταγμα χορεύουν αντάρτικα τραγούδια, μέχρι και στα ντιμπέιτ εμφανίστηκε ο Μάκης Γιαμπαζολιάς. Καθηλωμένοι στην αρχή της μεταπολίτευσης, όπως στην εφηβεία, αναπολούμε τις παλιές, καλές μέρες.