Η Ζωή εκφωνεί υπνωτιστικά λέξεις εν σειρά χωρίς νόημα. Αθέμιτο, παράνομο, επονείδιστο, απεχθές, μη βιώσιμο. Όσα επίθετα και αν προσθέσει, όσους υπερθετικούς, είναι άχρηστο. Τώρα ξέρουμε, άμα «θέλουμε» δεν μας χαρίζουν λεφτά, άμα «ψηφίζουμε» δεν μας δανείζουν χωρίς όρους. Τα αστεία προεκλογικά σποτ οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα, όσο γελάμε τόσο κάτω πηγαίνει το κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Το χιούμορ οδηγεί τελικά στην πικρή οργή, δηλαδή αστειάκια ήταν όλα αυτά; Αστειάκια ήταν το «πραξικόπημα» και η «χούντα και κατοχή» και οι «δοσίλογοι» και οι «προδότες»; Και η έξοδος από την Ευρώπη και η δραχμή, αστειάκια; Εμείς δεν γελάσαμε καθόλου. Άνεργοι, απλήρωτοι, ανασφάλιστοι, νέοι χωρίς δουλειά, επιχειρήσεις με κατεβασμένα ρολά, δυσκολεύονται να γελάσουν με τις συμμορίες της δραχμής που θέλουν να αγοράσουν φτηνά την Ελλάδα. Οι υπόλοιποι, δεν παίζαμε στ’ αστεία.
Γιατί στις δημοσκοπήσεις είναι τόσο χαμηλά η «συνείδηση» του Σύριζα; Αυτός δεν ήταν ο αυθεντικός Σύριζα; Η Ζωή, ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης, ο Μανώλης Γλέζος, η Νάντια, οι επιτροπές για τις γερμανικές αποζημιώσεις, οι διαγραφές χρέους και τα «δεν πληρώνω»; Αυτό δεν ήταν το αντιμνημονιακό μέτωπο 5 χρόνων, τα ΕΑΜ και οι Βάρκιζες μαζί με τους ψεκασμούς του άλλου εταίρου; Γιατί αυτά επιστρέφουν στα περιθωριακά μεγέθη προ κρίσης, ενώ ο Αλέξης διατηρεί τις δυνάμεις του έστω και με φθορά;
Το αντιμνημονιακό μέτωπο ήταν οδοστρωτήρας επειδή ακριβώς δεν βασιζόταν σε θέσεις αλλά σε συναισθήματα, σε φόβο, σε ελπίδα, σε οργή. Όλα τα άλλα, τα χρήματα του Σώρα, οι υδρογονάνθρακες στο υπέδαφος, τα ρούβλια των Ρώσων, το πετρέλαιο του Τσάβες, οι διαγραφές χρεών και οι λαϊκοί αγώνες για κρατικοποιήσεις τραπεζών, ήταν το περιτύλιγμα μέχρι να ξαναγυρίσουν στις μεταμεσονύχτιες τηλεοπτικές εκπομπές που ανήκουν. Η κινητήριος δύναμη αυτής της 5ετίας ήταν η κοινωνική μηχανική της αδίστακτης πολιτικής τάξης που ανίκανη να αντιληφθεί την κρισιμότητα, «εργαλειοποίησε» το φόβο της πτώσης μιας μικροαστικής κοινωνίας και τον οδήγησε σε μίσος, σε αναζήτηση εξωτερικών εχθρών, των «ξένων», προκειμένου να ξεσπάσει και να μην αναλογιστεί τι πρέπει να κάνει, τι πρέπει να αλλάξει για να προχωρήσει μπροστά. Η πιο συντηρητική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας, η «αντιμνημονιακή» απάτη, κοντεύει να μας στοιχίσει όλη τη δεκαετία.
Βλέπεις αυτούς τους καλούς και αξιοπρεπείς κυρίους να συζητάνε ποιος θα τα κάνει καλύτερα, ποιος κατήργησε το 5ευρο στα νοσοκομεία και ποιος θα δημιουργήσει «σταρτ απς», ποιος είναι παλιός, ποιος νέος και ποιος μεσόκοπος, και εξοργίζεσαι. Σε άλλη χώρα ζούσαμε αυτά τα χρόνια; Άλλοι κατέστρεψαν την οικονομία, έκλεισαν τις τράπεζες, εξόντωσαν την αγορά με τα κάπιταλ κοντρόλς; Δεν υπάρχουν πια γερμανοτσολιάδες και δοσίλογοι; ΕΑΜ δεν θα κάνουμε να πάρουμε την πατρίδα μας από τους κατακτητές; Παλιοί και νέοι αντιμνημονιακοί που έγιναν μνημονιακοί, σαν τη γάτα ρίχνουν λίγη άμμο, πάμε παρακάτω, ας τα ξεχάσουμε καλύτερα, κανέναν δεν συμφέρει να θυμόμαστε το παρελθόν. Το παρελθόν δεν το θυμάσαι για να δικαιωθεί κάποιος. Αν δεν το αποτιμήσεις, όμως, δεν το ξεπερνάς, το επαναλαμβάνεις. Γι’ αυτό μιλάνε όλοι με μισόλογα, με διπλή γλώσσα, πάλι «μάχες» θα δώσουν με την Ευρώπη. Ο Σύριζα ονειρεύεται να κάνει με τα μνημόνια ό,τι και οι προηγούμενοι. Συμφωνίες στα λόγια και μετά καθυστερήσεις και σαμποτάζ. Αυτό εννοεί ως ωρίμανση. Τα Ζάππεια και οι διπλές εκλογές του 2012 έφεραν το δεύτερο μνημόνιο. Το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, οι εκλογές του Ιανουαρίου και τα δημοψηφίσματα, έφεραν το κλείσιμο των τραπεζών, το τρίτο μνημόνιο. Η επανάληψη της ίδιας πολιτικής μετά τις εκλογές θα έχει αποτέλεσμα την οριστική χρεοκοπία.
Η Ιρλανδία πετάει φέτος με 7% ανάπτυξη. Οι Πορτογάλοι δανείζονται με αρνητικό επιτόκιο -0,013%. Νέα φράση προστέθηκε στην ευρωπαϊκή γλώσσα: «Μη κάνεις τον έλληνα». Ακόμα πληρώνουμε τα δικά μας λάθη που μας κρατούν καθηλωμένους. «Θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν, τους τελειώσαμε». Ποιους θα τελειώσουν; Αυτούς με τους οποίους υπέγραψαν μνημόνιο για να μη φύγουν με ελικόπτερο; Αυτούς με τους οποίους μαζί το ψήφισαν; Αυτούς που θα συγκυβερνήσουν αύριο; Ένα χαμηλής ποιότητας, περασμένων προδιαγραφών πολιτικό προσωπικό κρατάει καθηλωμένη τη χώρα. Αντί να οδηγήσει την κοινωνία στην έξοδο προσπαθεί να την καθηλώσει στο λαϊκισμό του διχασμού, της κατασκευής εχθρών. Για να μην αντιμετωπίσει την αλήθεια.
Το πρώτο μνημόνιο το ψήφισε 1 κόμμα, το δεύτερο 3 κόμματα και το τρίτο 5 κόμματα. Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος είναι προφανής. Η ελληνική κοινωνία μέσα σε ένα εξάμηνο, μέσα σε μια βουβή συννεφιά, απογοήτευση, μελαγχολία, καταλαβαίνει σιγά-σιγά τι της συνέβη, αναστοχάζεται τον εαυτό της. Δεν είναι εύκολο, δεν γίνεται τόσο γρήγορα, σε μήνες, χρειάζεται χρόνο. Γι’ αυτό γίνονται οι βιαστικές εκλογές, για να μην υπάρχει χρόνος. Η ελληνική κοινωνία κοιτάζει κριτικά όχι μόνο την «αντιμνημονιακή» απάτη των τελευταίων χρόνων. Η αντιμνημονιακή παραζάλη ήταν η γκροτέσκα συμπύκνωση κάθε παθογένειας των τελευταίων δεκαετιών. Ο «διεκδικιτισμός» χωρίς όρια, οι «δικαιωματισμοί» και οι «συλλογικότητες», τα δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις δηλαδή, οι ομάδες συμφερόντων, ο παρασιτισμός, οι εύκολες λύσεις και η τσάμπα μαγκιά, η πολιτική καφενείου, το εμπόριο πατρίδας και επανάστασης για να γεμίζει η τσέπη, το επάγγελμα «οι φίλοι του λαού», οι «ενσωματωμένοι» διανοούμενοι, η «κομματική» δημοσιογραφία, ο κρατικός συνδικαλισμός, τα επιδόματα «ευθύνης», η σύνταξη στα 45. Η εκμετάλλευση του διπλανού ως δικαίωμα, η απομύζηση του κράτους ως επαναστατικό καθήκον, η υπεξαίρεση των ευρωπαϊκών κονδυλίων ως Αντίσταση. Η παλιά Ελλάδα χρεοκόπησε στις μέρες μας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ούτε σ’ αυτές τις εκλογές το λένε καθαρά. Ίσως γιατί κι εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε.
8°
