Πίστεψαν ότι η πραγματικότητα αλλάζει με τις λέξεις.
Ότι όσο πιο σκληρές εκφράσεις χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερο κερδίζεις.
Ξεκίνησαν έναν λεκτικό εμφύλιο λέγοντας «ή εμείς ή αυτοί».
Κατηγορούσαν τους άλλους σαν προδότες, μερκελιστές, δοσίλογους ,γερμανοτσολιάδες.
Εκμεταλλεύτηκαν όλα τα εθνικιστικά στερεότυπα.
Ο εμφύλιος πέρασε από τα λόγια στις πράξεις. Η βία ξεχύθηκε στους δρόμους.
Έλεγαν στο κόσμο ότι έχουν τον τρόπο να γυρίσουν τα πράγματα στην παλιά καλή εποχή.
Είχαν λύσεις για όλα. Θα μοίραζαν λεφτά, η κατανάλωση θα ξαναέδινε ζωή στην οικονομία και θα ζούσαμε εμείς καλά και εκείνοι ακόμη καλύτερα.
Υπόσχονταν κατανάλωση χωρίς παραγωγή.
Είχαν, λέει, κοστολογημένο πρόγραμμα.
Τους ξέφευγε μια λεπτομέρεια. Λεφτά δεν υπήρχαν και κανείς δεν ήθελε να μας δανείσει για να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε. Αυτό ήταν το πρόβλημα και των προηγούμενων. Και εκείνοι προτιμούσαν να μοιράζουν και όχι να περικόπτουν.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε τον πόνο των ανθρώπων που έχαναν τις δουλειές τους και έβλεπαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται.
Η δημαγωγία έφερνε κέρδη. Βοηθούσαν και οι αντίπαλοι που δεν εξηγούσαν στους πολίτες το πραγματικό ζήτημα, ήταν δειλοί στις μεταρρυθμίσεις και προσπαθούσαν να περισώσουν όσα προνόμια μπορούσαν.
Έλεγαν ότι θα αλλάξουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και όλη την Ευρώπη. Θα κατατρόπωναν τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Φαντάζονταν ότι οι αριστεροί στην άλλη άκρη του πλανήτη θα ονόμαζαν τα παιδιά τους Αλέξη, όπως ο αρχηγός τους έβγαλε τον γιό του Ερνέστο.
Πήραν την εξουσία και τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν. Η οικονομία άλλαξε κατεύθυνση με ύφεση και άνοδο της ανεργίας. Μόνο οι κομματικοί πελάτες ωφελήθηκαν.
Μιλούσαν για ανθρωπιστική κρίση και όταν ήρθε η ώρα των πράξεων,προτεραιότητα είχαν οι υπάλληλοι της ΔΕΗ.
Μπήκαν σε μια ασυνάρτητη διαπραγμάτευση με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό ακροατήριο. Και τα αποτελέσματα υπήρξαν καταστροφικά.
Από τα 12 δισ. του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, η «υπερήφανη και σκληρή διαπραγμάτευση» κατέληξε στην ανάγκη λήψης μέτρων 12 δισ.
Όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού απάντησαν πάλι με τη δημαγωγία και τον τακτικισμό. Προκήρυξαν δημοψήφισμα, ενώ ήξεραν ότι θα έφερνε το κλείσιμο των τραπεζών με εφιαλτικές συνέπειες στην οικονομία.
Κέρδισαν το δημοψήφισμα και πριν περάσουν τρείς μέρες αντέστρεψαν το αποτέλεσμά του.
Ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή» αλλά όταν ήρθε η ώρα να γίνουμε Αργεντινή έκανε πίσω. Δεν είχε τη δύναμη να δει μέχρι τέλους τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Ευτυχώς για όλους μας.
Μπροστά στο απερίγραπτο κακό που ερχόταν, δέχτηκε όλα αυτά που με τόση ένταση κατήγγειλε και πολύ περισσότερα.
Πίστευε ότι όλα ήταν ένα παιχνίδι με έπαθλο την κατάκτηση της εξουσίας. Όμως η εξουσία δεν είναι παιχνίδι. Είναι ευθύνη. Δεν είναι ατάκες και εξυπνάδες.
Την ώρα που αντίκρισε τον όλεθρο, έκανε πίσω.
Η περιπέτεια απέβη σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, των φτωχών, των συνταξιούχων, των ανέργων και των νέων.
«Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε· χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;»
Λένε οι στίχοι του Μανώλη Αναγνωστάκη. Και συνεχίζουν:
«Στα ψέματα παίζαμε!»
Πόσο θα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας να ήταν όλα ένα παιχνίδι.
Και να μην ισχύουν οι συνέπειες όσων έγιναν.
Η αλήθεια είναι ότι έπαιζε με τις ζωές των ανθρώπων.
13°
