Μέχρι στιγμής ο Τσίπρας ήταν απρόβλεπτος και οι κινήσεις του αδιευκρίνιστες. Σε σημείο η παρελκυστική του πολιτική, αυτό το κατενάτσιο που επί πέντε ολόκληρους μήνες χρησιμοποιούσε για να διαπραγματεύεται ατέρμονα, να οδηγεί στο συμπέρασμα πως ήταν προμελετημένη η καθυστέρηση για να οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Αυτός ήξερε τι έκανε, εμείς όχι... Υποπτευόμασταν πως ταλαντευόταν ανάμεσα στη μετατροπή του κόμματός του σε αστικό και σε υπαρξιακές ιδεολογικές ανησυχίες και πως θα πραγματοποιήσει την περιβόητη κωλοτούμπα προσαρμοζόμενος στις συνθήκες.
Ο αιφνιδιασμός του δημοψηφίσματος αποδεικνύει πως ο Τσίπρας ήταν και παραμένει κομμουνιστής, ένας μαοϊστής που κοιμάται με το κόκκινο βιβλιαράκι, ένας σύγχρονος Βελουχιώτης χωρίς γραβάτα και χωρίς μούσια.
Αναρωτιέμαι, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα, τα συντρόφια κεκλεισμένων των θυρών στις συνεδριάσεις τους τι λένε; Άραγε συμπονούν τους πολίτες που δεν μπορούν να αναλήψουν τα χρήματά τους από τα γκισέ ή χαίρονται που κατάφεραν ένα δυνατό χτύπημα στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, επειδή έκλεισαν τις τράπεζες; Συμπάσχουν με τους επιχειρηματίες που δεν μπορούν να εισπράξουν τις επιταγές τους για να καλύψουν τις ανάγκες τους ή επιχαίρουν που κάνουν κακό στους εκμεταλλευτές καπιταλιστές; Νοιάζονται για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες που δεν έχουν δουλειά στα μαγαζιά τους λόγω πτώσης της κατανάλωσης, συμπονούν τους υπαλλήλους και εργάτες του ιδιωτικού τομέα που δεν θα πληρωθούν το βδομαδιάτικό τους ή είναι μέσα στην τρελή χαρά και ανταλλάσσουν συγχαρητήρια γιατί γκρεμίζουν τον καπιταλισμό;
Και μη μου πείτε πως τέτοιες σκέψεις είναι συνωμοσιολογικές, γιατί τούτες τις στιγμές δικαιούμαστε απόλυτα να αναρωτηθούμε αν το πραγματικό, το αρχικό και το μοναδικό τους σχέδιο ήταν η επιστροφή στη δραχμή και η έξοδος της χώρας από την ΕΕ.
Θυμάστε εκείνο το προεκλογικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ που μας έλεγε πως στις 26 Ιανουαρίου οι τράπεζες θα ανοίξουν κανονικά, τα παιδιά θα πηγαίνουν σχολείο, οι γονείς θα ενδιαφέρονται για τις επιδόσεις τους, τα μαγαζιά θα σηκώσουν τα στόρια τους κτλ, φροντίζοντας να μας δώσουν την εικόνα της φυσιολογικότητας και να αναδείξουν την υποτιθέμενη κινδυνολογία των αντιπάλων τους; Είχαν δίκιο οι επικοινωνιολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Οι τράπεζες άνοιξαν κανονικά στις 26 Ιανουαρίου, αλλά έκλεισαν στις 29 Ιουνίου – χρειάστηκαν πέντε μήνες για να συμβεί το αναπόφευκτο, για να είμαστε ακριβείς...
Είναι σοκαριστική η δολιότητα και το πόσο ύπουλος είναι ο Τσίπρας όχι μόνο γιατί ποντάρει στην ανοησία ορισμένων ψηφοφόρων μπερδεύοντας το διακύβευμα του δημοψηφίσματος (ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα μέτρα, ενώ αν βγει το ΟΧΙ θα το χρησιμοποιήσει ως σαφή εντολή εξόδου από το ευρώ), αλλά και γιατί δηλώνει πως σε περίπτωση επικράτησης του ΝΑΙ τότε θα σεβαστεί την ετυμηγορία του λαού.
Αυτό τι σημαίνει; Εννοεί ότι θα εξακολουθήσει να είναι πρωθυπουργός και το κόμμα του θα κυβερνάει, ενώ ο λαός απέρριψε την πρότασή του; Το ρίσκο που πήρε και η απερισκεψία να βάλει τις τράπεζες σε αργία, επιβάλλοντας capital control και τινάζοντας στον αέρα την ελληνική οικονομία, θα μείνει ατιμώρητο στην περίπτωση που το εκλογικό σώμα κρίνει ότι επιθυμεί την παραμονή του στην Ευρώπη; Είναι δυνατόν να μην αναλαμβάνει την ευθύνη αυτής της εθνικής συμφοράς, τουλάχιστον με μια δήλωση πως θα παραιτηθεί εάν χάσει το επιθυμητό γι’ αυτόν αποτέλεσμα;
Εδώ μπαίνουμε στη φάση που ο Τσίπρας είναι πλέον προβλέψιμος. Με την πλειοψηφική του εντολή ο λαός, με το ΝΑΙ στην Ευρώπη, θα του δείξει το δρόμο στην παραίτηση. Την οποία δεν θα αποδεχτεί εύκολα, θα θελήσει να παραμείνει στην εξουσία (μη φανταστείτε πως είναι τίποτα κιμπάρηδες ή αποδέκτες και αντικριστές των ευθυνών τους οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ), αλλά υπό το βάρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης, της εγχώριας κατακραυγής και της λαϊκής ετυμηγορίας, θα αναγκαστεί να αποχωρήσει για να ξαναβρεθεί στο φυσικό του χώρο, την αντιπολίτευση. Η «τελευταία φορά αριστερά» επαληθεύοντας τις προφητείες για ολιγόμηνη «παρένθεση» στη διακυβέρνηση της χώρας θα γίνει μία θλιβερή ανάμνηση ανεπάρκειας και επικινδυνότητας στα πιο δυσοίωνα κατακάθια της ιστορίας.
Οι εξελίξεις μετά θα είναι ραγδαίες, καθώς θα σχηματιστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση που θα διαχειριστεί το χρόνο μέχρι τις εκλογές. Η συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ θα τον απομακρύνει από την προοπτική της εξουσίας, και είναι ζητούμενο ποιο πολιτικό χώρο θα αναζητήσουν οι νομάδες πρώην ΠΑΣΟΚ, που είναι η κυρίως εκλογική του δύναμη, ενώ η πολιτική τράπουλα θα ξαναμοιραστεί.
Μου κάνει εντύπωση ο κυνισμός του Αλέξη Τσίπρα, όταν σε μία αποστροφή του λόγου του δήλωσε πως: «αυτή την εβδομάδα ο ελληνικός λαός θα έχει οξυγόνο να αναπνέει» αποκαλύπτοντας τον αληθινό εαυτό του, αυτός ο ευαίσθητος και προστάτης των φτωχών που:
- εκφράζει την περιφρόνησή του για την ταλαιπωρία, τον κίνδυνο και τις ελλείψεις που υποβάλλει τους πολίτες (τι κι αν είναι κλειστές οι τράπεζες, καταρρέει η αγορά και πτωχεύουν επιχειρήσεις, έχουν οξυγόνο να αναπνέουν...)
- βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, αφού νομίζει ότι ζει στη Γουατεμάλα της δεκαετίας του ’80 ή στη Βενεζουέλα του Τσάβες και απευθύνεται σε σκληρούς αντάρτες της Λατινικής Αμερικής που αγωνιζόμενοι στη ζούγκλα εναντίον του ιμπεριαλισμού αποδέχονται να ζούνε με ξερό ψωμί και σκέτο οξυγόνο.
Είτε γιατί πίστεψε στο άστρο του, αφού δεν είναι λίγο από πρόεδρος δεκαπενταμελούς και απλό μέλος της νεολαίας του τότε Συνασπισμού, να βρεθεί αρχηγός κόμματος και μετά πρωθυπουργός, ώστε να παραβλέψει τη νομοτέλεια που λέει: «Η τύχη χαμογελά και μετά προδίδει», είτε γιατί φέρει το κλασικό κουσούρι όλων των αριστερών που υπερεκτιμούν την αποδοχή που νομίζουν ότι μπορούν να αποσπάσουν από το λαό, διέπραξε το μεγάλο λάθος: διεξάγει αυτό το δημοψήφισμα που θα χάσει και θα τον αναγκάσει να παραιτηθεί.
Εδώ πρέπει να θυμίσουμε τη συνέντευξη που έδωσε το 2011, σχολιάζοντας την απόπειρα εξαγγελίας δημοψηφίσματος από τον Γ. Παπανδρέου, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη ολόκληρο πάνθεον περιγραφών καταστροφής, ο ίδιος που σήμερα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Και δεν θα μπορούσα να μη σχολιάσω και τον ΓΑΠ, τον υμνητή της άμεσης δημοκρατίας που μας προέτρεπε να στραφούμε στό απαύγασμα της λαϊκής ετυμηγορίας που είναι το δημοψήφισμα (καταφερόταν ο Τσίπρας κατά του δημοψηφίσματος ΓΑΠ, και τώρα ο ΓΑΠ εναντίον του δημοψηφίσματος Τσίπρα), χωρίς να επισημάνω την πολιτική ανοησία, την επιπολαιότητα και την ανεπάρκεια με τη ρήξη του Αλέξανδρου Δουμά (του υιού): «Προτιμώ τους κακοποιούς από τους βλάκες, γιατί οι κακοποιοί καμιά φορά ξεκουράζονται».
12°
