Η αποκρυστάλλωση όσων δεδομένων έχουμε ως τώρα και η αφοριστική κωδικοποίησή τους σε πιθανά γεγονότα, μίας και έχουμε πρηστεί από μακρόσυρτη ανάλυση - υπερπληροφόρηση, είναι νομίζω πιο χρήσιμη:
• Την κρίσιμη διαφορά ανάμεσα σε ένα συνήθη πολιτικό αρχηγό κι έναν ηγέτη, ιδρυτή μιας νέας κατάστασης, την κάνει η αίσθησή του για τη «μυστική βουή του επερχόμενου» (Καβάφης).
• Τα όρια αντοχής οικονομίας - πολιτών έχουν χτυπήσει κόκκινο. Οι συνέπειες μίας τέτοιας υπέρβασης δεν είναι σίγουρο ότι θα κάνουν αποδεκτή μία οποιαδήποτε συμφωνία από τους πολίτες. Στο άκουσμα του κλεισίματος των Τραπεζών π.χ. κάποιοι θα ιδρώσουν, κάποιοι θα ξεσπαθώσουν.
• Η απόσταση ανάμεσα στη σχεδιασμένη ρήξη και το απρόβλεπτο δυστύχημα είναι ελάχιστη και με ολέθριο αποτέλεσμα.
• Υπάρχει ένα δίολου ευκαταφρόνητο 25-30% των συμπολιτών μας που δεν φοβάται/ανησυχεί/ «να γίνουν όλα που…να»/ και εκτιμά ως χειροτέρευση μία πιθανή ρήξη με αδιόρατες προεκτάσεις. Αυτό το κομμάτι του πληθυσμού δεν είναι shadow figure, είναι κανονικά ενσωματωμένο στην εξέλιξη της κοινωνίας και θα έχει σημαίνοντα ρόλο στις υπό διαμόρφωση εξελίξεις.
• Ο επικρεμάμενος κίνδυνος ενός ενδεχόμενου γεωπολιτικού κενού είναι μία φενάκη. Τώρα η χώρα είναι σε γεωπολιτικό κενό, όχι μετά. Τώρα που δεν έχει σταθερή πορεία. Όταν αποκτήσει, εντός, εκτός ή επί ταυτά, θα είναι σταθερή. Θα έχει κάπου αγκυρώσει. Έως τότε, όμως, θα είναι σε πολιτικό limbo.
• Ο Τσίπρας θα περάσει στην Ιστορία. Είτε υπογράψει ένα σκληρό Μνημόνιο είτε δεν υπογράψει. Είτε πετύχει στην άνιση μάχη με την ΕΕ είτε χάσει και βάλει τη χώρα στη «χώρα του Ποτέ» όπου ζουν ρώσοι πειρατές, κινέζες γοργόνες κλπ. Αυτή η ιστορική διάσταση κάνει τη φιλοδοξία, τη ματαιοδοξία και το καθήκον παράξενο μείγμα για ένα κόμμα που έχει γαλουχηθεί στην εξέδρα και όχι στον στίβο με αβέβαιες συνέπειες για τη συνοχή του όχι όμως και τη διάλυσή του.
• Η κυβέρνηση είναι πιθανό να υπογράψει μία συμφωνία-φαρμάκι, αν πάρει μία μεταχρονολογημένη υπόσχεση για ενδεχόμενη σκέψη - ενδεχόμενης λύσης –υπό πολλές αιρέσεις– φέξε μου και γλίστρησα για το χρέος. Η κυβέρνηση θα πρέπει να διανύσει χιλιόμετρα από το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ως τις Βρυξέλλες, ενώ οι Θεσμοί θα διανύσουν απλώς την απόσταση από την αίθουσα που συναντήθηκαν το 2012 με τον Α. Σαμαρά για το ίδιο θέμα έως την αίθουσα που θα δώσουν στον Α. Τσίπρα την ΙΔΙΑ λύση που είχαν δώσει και στον Σαμαρά. Η διαφορά είναι ότι ο Τσίπρας θα το παρουσιάσει ως την αρχή της νέας Παλιγγενεσίας, ενώ ο Σαμαράς την έσκισε μέρα μέρα.
• Πολιτικές εξελίξεις ραγδαίες όσο ο Τσίπρας είναι παντακράτορας και ο Σαμαράς αρχηγός αντιπολίτευσης, μην περιμένουμε. Η ζωή, η πολιτική… όλα γενικώς είναι συγκριτικά πράγματα. Και σε αυτή τη σύγκριση ο ηττημένος είναι δεδομένος.
• Το σίριαλ έχει πολλά επεισόδια ακόμα. Ο ελληνικός Ιούλιος έχει δώσει ιστορικές πολιτικές εξελίξεις: ’65, ’74, θα δώσει και το 2015.
• Είτε με ρήξη είτε με συμφωνία, θα έχουμε ένα σημαντικό καλοκαίρι μπροστά μας. Πώς θα το θυμόμαστε, όμως, θα δείξει.
