Πάρκινγκ, ένας γρίφος που κινδυνεύει να μείνει άλυτος
Το ζήτημα της στάθμευσης στην πόλη και ιδιαίτερα στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι πραγματικά τεράστιο πρόβλημα και καθημερινό βάσανο για πολλούς
Το πρόβλημα στάθμευσης στην πόλη δεν περιορίζεται μόνο στην προσωπική σφαίρα έχει πολλές και σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις
Με την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς, όπως κάθε χρόνο (και όπως σχεδόν κάθε οικογένεια), σπεύσαμε να προγραμματίσουμε τις εξωσχολικές δραστηριότητες και τα μαθήματα ξένων γλωσσών της μικρής. Στα γαλλικά, όπου έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη, κάνει ιδιαίτερο. Με την περσινή δασκάλα ήμασταν αρκετά ευχαριστημένοι και, ως εκ τούτου, διατεθειμένοι να συνεχίσουμε. Όμως, τελευταία στιγμή αποφάσισε να αυξήσει υπέρογκα τις οικονομικές της απαιτήσεις και έτσι αναγκαστήκαμε να ξεκινήσουμε νέα αναζήτηση, η οποία παραδόξως αποδεικνύεται κάπως δύσκολη.
Με μία από τις υποψήφιες δασκάλες φάνηκε να τα βρίσκουμε σε όλα τα βασικά (ημέρα, ώρα, τιμή μαθήματος) και, επίσης, αναπτύξαμε αμοιβαία συμπάθεια και καλή χημεία χαρακτήρων. Άρεσε και στη μικρή, το οποίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την επιτυχημένη πορεία της εκμάθησης. Και εκεί που ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε τα χέρια για την οριστικοποίηση της συμφωνίας, διατυπώθηκε εκ μέρους της η ερώτηση-βόμβα: «Πάρκινγκ έχετε;».
Η νεαρά υποψήφια μένει στην ίδια περιοχή με εμάς, όπου βρίσκονται σε εξέλιξη εκτεταμένα (τρεις νέοι σταθμοί, παρακαλώ!) έργα επέκτασης του μετρό της πρωτεύουσας και, άρα, γνωρίζει από πρώτο χέρι τι εστί δυσκολία στάθμευσης κατά τις ώρες αιχμής (ιδίως από το απόγευμα και μετά, όπου πλέον οι περισσότεροι έχουν επιστρέψει από τις δουλειές τους και έχουν κάνει κυριολεκτικά «κατάληψη» κάθε πιθανής διαθέσιμης θέσης).
Ομολογώ ότι η ερώτηση στο πλαίσιο μίας τέτοιου είδους κυοφορούμενης εκπαιδευτικής συνεργασίας μάς εξέπληξε, αλλά τη βρήκαμε ταυτόχρονα και λογική. Βλέπετε, ανήκουμε στους «άτυχους», μη έχοντες μόνιμη θέση στάθμευσης, με αποτέλεσμα η σχετική αναζήτηση να μας βασανίζει και εμάς καθημερινά, αφαιρώντας τουλάχιστον μισή ώρα λειτουργικού χρόνου και προσθέτοντας αχρείαστο άγχος και νεύρα. Βάλτε και το μισάωρο της πρωινής αναζήτησης πάρκινγκ στη δουλειά για να έχετε το παζλ συμπληρωμένο…
Για να μην τα πολυλογώ, για μία ώρα απογευματινού μαθήματος, η υποψήφια δασκάλα θα έπρεπε να έρχεται σπίτι μας περίπου μισή νωρίτερα προς αναζήτηση πάρκινγκ στον δρόμο και να αφιερώνει άλλη μισή τουλάχιστον ώρα για τον ίδιο λόγο το βράδυ σπίτι της. Εντάξει, υπάρχει και η πιθανότητα άμεσης εύρεσης, η οποία όμως τείνει πλέον να κινείται στο επίπεδο του να πιάσεις πεντάρι στο τζόκερ, ιδίως αν το project της αναζήτησης εκτυλίσσεται τις προχωρημένες βραδινές ώρες. Σκεφτείτε τώρα να πρέπει να το κάνει αυτό για τρία-τέσσερα ακόμα παιδιά μέσα στην εβδομάδα και ελάτε όλοι μαζί να τη δικαιολογήσουμε απολύτως για την… πρωτότυπη ερώτησή της.
Το ζήτημα της στάθμευσης στην πόλη και ιδιαίτερα στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι πραγματικά τεράστιο πρόβλημα και καθημερινό βάσανο για πολλούς. Το θεωρώ ισοδύναμο με το μαρτύριο της σταγόνας που υπομένουν οι οδηγοί στον Κηφισό. Και δεν μιλώ, φυσικά, για το πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης. Εκεί δεν υπάρχει το ίδιο περιθώριο έντονης διαμαρτυρίας, διότι υφίσταται ο ισχυρός αντίλογος της μετακίνησης με μέσα δημόσιας μεταφοράς. Όμως, με τι τρόπο ακριβώς να το αντιμετωπίσει κάποιος την ώρα που ψάχνει εναγωνίως να παρκάρει, λαχταρώντας να ανέβει σπίτι του για όση (λίγη) ώρα του έχει απομείνει μέχρι να αρχίσει να ζει την «Ημέρα της Μαρμότας», επαναλαμβάνοντας το ίδιο άσκοπο χάσιμο χρόνου και την επομένη;
Πόσοι δεν έχουμε δει μανάδες να προσπαθούν να μανουβράρουν τα μωρά τους σε καρότσια ανάμεσα από ανύπαρκτους χώρους, με άμεσο πολλές φορές κίνδυνο για τη σωματική τους ακεραιότητα; Πόσοι οδηγοί δεν έχουν διαπληκτιστεί έντονα ή δεν έχουν έρθει ακόμα και σε συμπλοκή με αφορμή τη διεκδίκηση μιας σπιθαμής ελεύθερου χώρου για το όχημά τους; Πόσοι δεν έχουν παρκάρει με τρόπο που εμποδίζει την απρόσκοπτη είσοδο/έξοδο κλειστών χώρων στάθμευσης κάποιων «τυχερών» συνανθρώπων μας, οι οποίοι εν συνεχεία καταφεύγουν σε παρατεταμένα και επίμονα κορναρίσματα, κάνοντας τσατάλια τα νεύρα ημών των ανυποψίαστων υπολοίπων ακόμα και εν ώρα κοινής ησυχίας; Πόσοι δεν έχουν διπλοπαρκάρει σε δρόμους που υποτίθεται ότι έχουν αρκετό φάρδος, μόνο και μόνο για να εμποδίσουν τελικά τη διέλευση ενός ογκώδους μέσου μαζικής μεταφοράς, προκαλώντας αβάστακτη ταλαιπωρία (αλλά και αδικαιολόγητη καθυστέρηση) στους επιβάτες του;
Ο υπερκορεσμός αυτοκινήτων και οι ανεπαρκείς υποδομές δημιουργούν συνδυαστικά μία εφιαλτική καθημερινότητα. Πολλοί θα πουν με ευκολία ότι η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην εντατικοποίηση των ελέγχων και τον πολλαπλασιασμό των κλήσεων για παράνομη στάθμευση. Αυτή είναι σίγουρα μία καλή λύση για τα κεντρικά σημεία της πόλης. Πώς, όμως, ακριβώς θα μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά στα στενά των γειτονιών; Εκεί όπου οι άνθρωποι δεν παρανομούν προκλητικά επειδή έχουν κάποια δουλειά να κάνουν και απλώς δεν θέλουν να πληρώσουν για μία ώρα στάθμευσης, αλλά επειδή είναι το σπίτι τους, στο οποίο κάποια στιγμή πρέπει, ως μέρος της ζωής τους, να μπουν. Επειδή ίσως κατοικούν σε μία παλαιά πολυκατοικία, όπου ο εργολάβος προτίμησε να πλουτίσει περισσότερο από την πώληση ακόμα και των ισογείων, αντί να μεριμνήσει για τη διαμόρφωσή τους καταλλήλως ως χώρων στάθμευσης. Επειδή ίσως τα χρήματα ορισμένων δεν φτάνουν για να προσθέσουν στα μηνιαία τους έξοδα και την ενοικίαση κάποιου κλειστού χώρου στάθμευσης (λέμε τώρα. Ακόμα και να θέλεις, άντε να τον βρεις…). Για αγορά, ούτε συζήτηση! Την περίοδο 2019-2023, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι τιμές πώλησης αυξήθηκαν κατά 273%, ενώ έχει καταγραφεί ακόμα και θέση στάθμευσης που η τιμή πώλησης καθορίστηκε στα 55.000 ευρώ. Δηλαδή, στα επίπεδα ενός μικρού διαμερίσματος. Όσο απεγνωσμένος και να είναι κάποιος, τέτοια χρήματα δύσκολα βρίσκονται (ή επενδύονται με αυτόν τον τρόπο, όταν πρέπει να σπουδάσει το παιδί)…
Δεν καυχιέμαι πως έχω τη λύση. Εδώ δεν την έχουν ούτε ειδικοί συγκοινωνιολόγοι… Δεν βοηθά βέβαια και ο τρόπος που δομήσαμε την πόλη. Άναρχα και χωρίς προοπτική για την κάλυψη μελλοντικών αναγκών. Νομίζω ότι έτσι όπως ασφυκτικά έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, μία ικανοποιητική διέξοδος θα πρέπει να αναζητηθεί στη γρήγορη αξιοποίηση λύσεων προγραμμάτων ανάπλασης και βιώσιμης αστικής κινητικότητας, που θα δίνουν προτεραιότητα στην κατασκευή χώρων στάθμευσης, αντί άλλων κτιρίων, σε ελεύθερα οικόπεδα, καθώς και στη δημιουργία υπόγειων χώρων στάθμευσης, όπου κάτι τέτοιο είναι τεχνικά εφικτό. Το σίγουρο είναι ότι όπως συζητούμε εσχάτως για την «κοινωνική κατοικία», πολύ σύντομα θα υποχρεωθούμε να μιλούμε και για την «κοινωνική θέση στάθμευσης».
10°
