Η βία των νέων, η αντιμετώπισή της από τους ενήλικες και η ανάγκη για επιβολή ορίων κανόνων και τιμωρίας
Έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω για τη «βία των νέων». Όχι επειδή το θέμα μού είναι αδιάφορο αλλά επειδή κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μιλήσει για τον «τεράστιο και βρωμερό ελέφαντα» που έχει στρογγυλοκάτσει στο δωμάτιο: την αναβάθμιση των νέων σε αυθεντίες των οποίων τις απόψεις δεν πρέπει απλώς να ακούσουμε αλλά και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο τους. Την ανακήρυξη των νέων σε βασιλιάδες των οποίων τις επιθυμίες είμαστε υποχρεωμένοι όλοι οι υπόλοιποι να ικανοποιούμε ως διαταγές γιατί «οι νέοι έχουν δίκιο» ή γιατί «τα παιδιά ξέρουν».
Φυσικά τα παιδιά δεν ξέρουν την τύφλα τους και η ενθρόνισή τους τούς έχει -αναπόφευκτα - μετατρέψει σε ημιπαράφρονες ηγεμόνες οι οποίοι το μόνο που μπορούν να φέρουν είναι η καταστροφή. Δεκαετίες κολακείας στη νεότητα έχουν κάνει τους νέους αυτάρεσκους ηγετίσκους στους οποίους όλα επιτρέπονται. Κι όταν σε έναν ανώριμο, χωρίς εμπειρίες και με αίμα που βράζει άνθρωπο τα επιτρέπεις όλα, η βία είναι σίγουρα αυτό που κυρίως που θα εισπράξεις.
Η βία είναι η σωματική επιβολή, σωματική σύγκρουση. Είναι λογικό οι νέοι, που το μοναδικό τους πλεονέκτημα έναντι των μεγαλύτερων είναι η σωματική τους κατάσταση, να είναι πιο επιρρεπείς σ’ αυτή. Κι όταν δεν έχουν κανέναν να τους εμποδίσει, όταν δεν αισθάνονται κανέναν φόβο για τις συνέπειες των πράξεών τους, όταν το μόνο που νιώθουν είναι η κυριαρχία που τους προσφέρει ο θρόνος στον οποίο τους έχουμε τοποθετήσει, τότε θα αφεθούν στη φυσική τους ροπή. Που εκτός από τη βία είναι και η σκανταλιά την οποία θα προσπαθούν να κάνουν όλο και χειρότερη μπας και βρεθεί κάποιος να τους δείξει τα όριά τους. Τα όρια δεν θα μπαίνουν ποτέ (ποιος μπορεί να βάλει όρια στον βασιλιά του;), η βία θα γίνεται όλο και πιο ακραία και οι σοβαροφανείς δημοσιολόγοι θα αναρωτιούνται πομπωδώς «τις πταίει;» και θα προτείνουν κάθε λύση εκτός από τη μόνη που μπορεί να έχει αποτέλεσμα: την εκθρόνιση της νεολαίας και την τοποθέτησή της στη φυσική της θέση που σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυτή του αρχηγού.
Οι γλείφτες της νεολαίας, οι κόλακες της νεότητας θα πρέπει να καταλάβουν ότι η ζημιά που κάνουν είναι πολύ πιο μεγάλη από την ανάγκη τους να αισθανθούν νεότεροι (άλλωστε πάντα θα είναι οι creepy θείοι και θείες). Θα πρέπει να γίνει σε όλους κατανοητό ότι οι νέοι όχι μόνο δεν μπορεί να είναι αρχηγοί αλλά ότι χρειάζονται ηγεσία. Ότι χρειάζονται επιβολή ορίων και κανόνων και, εκτός από επιβράβευση, χρειάζονται και τιμωρία. Γιατί οι νέοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται και πρέπει κάπως να μάθουν. Και ο μόνος τρόπος να μάθουν είναι να μην αισθάνονται ανώτεροι όλων (τι να σε μάθουν οι κατώτεροί σου;).
Οι νέοι δεν χρειάζονται ούτε «εκστρατείες ενημέρωσης» ούτε «καμπάνιες ενάντια στη βία» ή άλλα πολλά χρήσιμα για την κίνηση του χρήματος και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Οι νέοι χρειάζονται μεγαλύτερους που θα τους φερθούν σαν μεγαλύτεροι και όχι σαν υπήκοοι. Χρειάζονται μεγαλύτερους που θα είναι οι αρχηγοί οι οποίοι θα τους προετοιμάζουν για την ώρα που, μετά τη νεότητα, θα αναλάβουν την αρχηγία. Εκτός αν μας φαίνεται τόσο καλή η ιδέα (και πια και η πραγματικότητα) των τρελών που έχουν πάρει στα χέρια τους τη διοίκηση του τρελάδικου. Και μπράβο μας.
