Τέμπη: Η ομολογία διασωθέντα - «Θα προτιμούσα να είμαι εγώ στη θέση της» αναφέρει ο σύζυγός της που σώθηκε την τελευταία στιγμή επειδή είχε πάει σε άλλο βαγόνι
Μεταξύ των θυμάτων, η Αθηνά που ήταν με το σύζυγό της Χρήστο στα πρώτα βαγόνια. Ο Χρήστος σώθηκε επειδή δευτερόλεπτα πριν είχε σηκωθεί να πάει στην τουαλέτα που βρισκόταν σε άλλο βαγόνι. Αυτή, ήταν η τελευταία φορά που είδε ζωντανή τη γυναίκα του και ο ίδιος μεγαλώνει μόνος του σήμερα τον τρίχρονο γιο τους, Χρήστο.
Ο σύζυγος της Αθηνάς μίλησε στο Voria.gr για εκείνη την αποφράδα ημέρα. Η σύγκρουση τον βρήκε όρθιο, ενώ βάδιζε σε άλλο βαγόνι. Έσπασε δύο πλευρά και το ισχίο του. Η επόμενη μέρα τον βρήκε να αναρρώνει στο νοσοκομείο, αλλά είχε ήδη ανοίξει μια πολύ μεγαλύτερη πληγή. Η σύζυγός του Αθηνά, που για λίγα λεπτά την άφησε για να μετακινηθεί στο τέταρτο βαγόνι, ήταν αρχικά στη λίστα με τους αγνοούμενους. Η σορός της αναγνωρίστηκε, ενώ ο Νίκος νοσηλευόταν στην Ορθοπεδική Κλινική του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Λάρισας.
«Με το χέρι στην καρδιά, αν ήταν να διαλέξω το ποιος θα φύγει θα προτιμούσα να ‘μαι εγώ, γιατί, όπως έχω πει, ένα παιδί μένει ορφανό όταν φεύγει η μητέρα. Και η μητέρα μπορεί να κάνει τα πάντα πολύ καλύτερα έτσι ώστε να μεγαλώσει πιο σωστά το παιδί. Εγώ ξέρω ότι κάνω τα πάντα για τον Χρήστο μας, αλλά αυτή η ανιδιοτελής αγάπη της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο» λέει στο voria.gr.
«Θυμάμαι πολύ καλά όλες τις στιγμές μας στο τρένο του θανάτου. Πέντε λεπτά νωρίτερα ήμασταν στο κυλικείο, γυρίσαμε και καθίσαμε στις θέσεις μας, δεν πέρασαν πολλά λεπτά και όλα μαύρισαν. Η τελευταία της κουβέντα ήταν “Νίκο τον Χρήστο μας“, λες και ήξερε ότι θα φύγει και ‘γω θα μείνω… Όπως βρέθηκα καρφωμένος πάνω σε μια λαμαρίνα, τσιμπιόμουν για να δω αν αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή ήταν εφιάλτης ή πραγματικότητα…
Άκουγα φωνές που λέγανε “καιγόμαστε” και φωνές που λέγαν “θα γίνει έκρηξη”. Μία κοπέλα ήταν περικυκλωμένη από φωτιά, και να μου ζητάει βοήθεια και να μην μπορώ να τη βοηθήσω και να της ζητάω συγγνώμη, να μην έχεις δύναμη να κουνηθείς και να βλέπεις το κλαδί με τη φωτιά να πέφτει πάνω στον ώμο. Ο Θεός με βοήθησε και έκανα 6-7 βήματα και έφυγα από το σημείο όπου πλησίαζε η φωτιά. Όσο περνούσε η ώρα οι φωνές λιγόστευαν και τώρα στο λέω με δάκρυα στα μάτια γιατί κατάλαβα γιατί λιγόστευαν. Όχι επειδή απεγκλωβίστηκαν, αλλά επειδή κάηκαν ζωντανοί πολλές από αυτές τις ψυχούλες, είμαι σίγουρο».
«Όταν σου στερούν τη σύζυγο, τη μάνα, το παιδί σου, την αδερφή σου φυσικά και θα υπάρξει οργή και θυμός και πόσο μάλλον όταν οι υπαίτιοι κρύβονται πίσω από την πολιτική τους ασυλία και βλέπεις ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα, στη χώρα που γεννήθηκες και μεγαλώνεις και το παιδί σου -δεν μας φτάνει η θλίψη και η στεναχώρια μας. Κουνάνε σε εμάς το δάχτυλο για το πώς θα πενθήσουμε.
Δεν είναι μόνο το ανθρώπινο λάθος, είναι και αυτοί που δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να αποτρέψουν το ανθρώπινο λάθος. Που για μένα το 2023 θα έπρεπε να υπάρχουν συστήματα ασφαλείας που θα απέτρεπαν το ανθρώπινο λάθος, αλλά είναι γλυκιά η καρέκλα τους, τα λεφτάκια τους -άλλωστε αυτά σταύρωσαν και τον Χριστό».
18°
