Σε βλέπω στο μετρό αλλά δεν με βλέπεις εσύ!

Προ μηνός αυτό μου έλεγε μια φίλη από τη Λαμία που κατέβηκε στην Αθήνα για μια συνέντευξη. Ντύθηκα, μου λέει, στολίστηκα, σενιαρίστηκα και μπήκα στο μετρό έτοιμη να αποκρούσω τα βλέμματα των επιβατών. Δεν το λέω επειδή είμαι εγώ αλλά ήμουν να με πιεις στο ποτήρι – ήθελα να με προσλάβουν για ρεσεψιόν, καταλαβαίνεις…

Και τι έγινε; Απέκρουσες αποτελεσματικά; ρώτησα εγώ.

Τι ν’ αποκρούσω, αγάπη μου; Είτε μπήκα εγώ είτε μπήκε ο μπαμπάς μου, ένα και το αυτό. Αδιαφορία  πλήρης! Αφού μου ρίξανε τόσο το ηθικό που τα σκάτωσα κάπως στη συνέντευξη.

Σήμερα, που λέτε, παίδες μου αγαπημένοι, μπήκα κι εγώ στο τρένο να πάω Καλλιθέα. Και τότε είδα αυτό και θυμήθηκα τη φιλενάδα την ντυμένη, στολισμένη, σενιαρισμένη και περιφρονημένη. Την πήρα τηλέφωνο αμέσως σκασμένη στα γέλια. Πού να σε δουν, ρε κοπελιά, της είπα. Είσαι οθόνη; Δεν είσαι. Άρα έχασες από τα αποδυτήρια!

Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι, μου πέταξε πονηρά αυτή. Θα ντυθώ, θα στολιστώ, θα φωτογραφηθώ και θα ποσταριστώ στα σόσιαλ! Θα με δούνε και θα πουν κι ένα τραγούδι!