Ο δημοσιογραφικός έρωτας για τον Ρωχάμη

Ο Βαγγέλης Ρωχάμης ήταν ένας εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου. Όχι απλός παραβατικός, όχι κάποιος που ζούσε στα όρια του νόμου, αλλά εγκληματίας. Με βαριά εγκλήματα στην πλάτη του. Βέβαια, τώρα που πια εχει αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο το τι ήταν εκείνος μάλλον δεν έχει τόσο σημασία. Τουλάχιστον όχι όσο σημασία έχει το τι ακριβώς είναι αυτοί που περιγράφουν έναν τέτοιον άνθρωπο περίπου ως λαϊκό ήρωα. 

Δημοσιογράφοι που έχουν χάσει (αν είχαν ποτέ) την ηθική τους πυξίδα, παρουσιάζουν τον καταδικασμένο κακοποιό με τον ίδιο τρόπο που θα παρουσίαζαν έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη και με κάνουν να απορώ από πού προκύπτει αυτή η αγάπη τους για το έγκλημα. Μετά όμως καταλαβαίνω ότι το μόνο πράγμα που αγαπούν είναι η τηλεθέαση, η ακροαματικότητα και τα κλικ και μην έχοντας τον παραμικρό ηθικό φραγμό πασχίζουν να τα αποκτήσουν καλλωπίζοντας και εν τέλει διαφημίζοντας το έγκλημα. Το έκαναν και όσο ο Ρωχάμης ήταν ζωντανός και κανέναν λόγο δεν έχουν να μην το κάνουν και τώρα που πέθανε. Κολακευτικά κοσμητικά επίθετα, διάχυτος θαυμασμός, ωραιοποίηση αντικοινωνικών πράξεων μετατρέπουν έναν επικίνδυνο για όλους εγκληματία σε μυθιστορηματικό ήρωα. 

Το εξωφρενικό είναι ότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι καθημερινά παριστάνουν ότι φρίττουν με την εγκληματικότητα και απαιτούν από την πολιτεία να πάρει μέτρα για να την περιορίσει. Και το ακόμα πιο εξωφρενικό είναι ότι χρεώνουν την ηθική τους ανεπάρκεια στο κοινό. «Μα αφού αυτά θέλει το κοινό, τι να κάνουμε κι εμείς;» είναι η μόνιμη επωδός ανθρώπων που αφού έχουν εκπαιδεύσει και εθίσει το κοινό τους στο τζανκ φουντ (κι αφού έχουν διώξει το κοινό που θα ήθέλε να τρέφεται λίγο καλύτερα), έχουν το θράσος να το κατηγορούν για τα γούστα του που στην πραγματικότητα είναι τα δικά τους γούστα ή απλώς η δικιά τους ευκολία (είναι πολύ πιο εύκολο να σερβίρεις τζανκ από το να μαγειρεύεις καλά). 

Στην πραγματικότητα το κοινό δεν χειροκροτά ούτε θαυμάζει κανέναν εγκληματία αν δεν έχει προηγηθεί ο καλλωπισμός του από τους δημοσιογράφους που η αγάπη τους για εύκολη επιτυχία τους οδηγεί στον εξωραϊσμό του εγκλήματος που κατά τα άλλα σε κάθε ευκαιρία καταγγέλλουν. Και μπράβο τους.