Σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για το κέντρο της Αθήνας και πώς έχει μετατραπεί σε χώρο εκδηλώσεων.
Δεν ξέρω πως συνδέεται η μάχη ενάντια σε σοβαρές ασθένειες με το τρέξιμο στους δρόμους της πρωτεύουσας, δεν ξέρω δηλαδή πώς θεραπεύει έναν ασθενή το τζόκινγκ ενός υγιούς, αλλά ξέρω καλά τα εγκεφαλικά που προκαλεί στους περισσότερους κατοίκους του κέντρου της πόλης η μετατροπή του σε πολυχώρο εκδηλώσεων και το τακτικό του κλείσιμο για εκδηλώσεις ακόμα κι όταν αυτές είναι για καλό σκοπό.
Χτες το ευρύτερο κέντρο της πρωτεύουσας ξαναέκλεισε. Η μετακίνηση ακόμα και γι αυτούς που είχαν ανάγκη μετακίνησης ήταν φοβερά δύσκολη και τα πεζοδρόμια ξαναγέμισαν με ΙΧ «ευαίσθητων» συμπολιτών που ήρθαν να τρέξουν για τον καλό σκοπό αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να πληρώσουν πάρκινγκ ή να χρησιμοποιήσουν μέσα σταθερής τροχιάς. Όπως συνήθως, η Ελληνική Αστυνομία φρόντιζε για τη φύλαξη των κορδελών που όριζαν τη ζώνη αποκλεισμού αλλά αδιαφορούσε εντελώς για τη διευθέτηση της κυκλοφορίας. Με λίγα λόγια ήταν άλλη μια μέρα που η πολιτεία έδειχνε στους κατοίκους του κέντρου ότι δεν τους θέλει εκεί και ότι προτιμά την πρωτεύουσα ως έναν πολυχώρο εκδηλώσεων ο οποίος ανοίγει και κλείνει όχι για την εξυπηρέτηση των κατοίκων αλλά για την εξυπηρέτηση των διοργανωτών (η πλειονότητα των οποίων στοιχηματίζω ότι είναι κάτοικοι προαστίων).
«Μα είναι για την Υγεία» μου έγραψε κάποιος συμπολίτης στο face το book χωρίς όμως να μπορεί να δώσει πειστική απάντηση στο τι θα γίνει με την υγεία των κατοίκων του δήμου της Αθήνας που μπορεί να χρειαστούν πρώτες βοήθειες και μεταφορά με ασθενοφόρο τις ώρες που η πόλη είναι κλειστή.
Όπως πειστική απάντηση δεν παίρνω όταν αναρωτιέμαι γιατί όλες αυτές οι εκδηλώσεις για καλό σκοπό δεν γίνονται στα προάστια; Γιατί ας πούμε να μη γίνονται εκ περιτροπής στην Κηφισιά ή το Μαρούσι ή τη Γλυφάδα; Ακόμα καλύτερα, γιατί να μη γίνονται σε κλειστούς χώρους (δεν εννοώ σκεπαστούς) όπως ο αχανής χώρος του ΟΑΚΑ (δεν μιλάω για το στάδιο, για όλες τις εγκαταστάσεις λέω) που και εύκολα προσβάσιμος είναι και χωράει τα πάντα και σχετικός με τον αθλητισμό είναι; Δηλαδή ο καλός σκοπός δεν ικανοποιείται αν δεν βασανιστούν δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι που παρά την εχθρική αντιμετώπιση τους από την πολιτεία επιμένουν να ζουν στο κέντρο;
«Μα αυτά γίνονται σε όλες τις πόλεις του εξωτερικού» μου έγραψε κάποιος άλλος. Ομολογώ πως δεν έχω – όπως εκείνος - εμπειρία από όλες τις πόλεις του εξωτερικού αλλά α) είμαι βέβαιος ότι ελάχιστες κλείνουν με τη συχνότητα που κλείνει η Αθήνα β) ακόμα κι όταν κλείνουν υποθέτω ότι οι αρχές δεν θα αφήνουν τους κατοίκους στη μοίρα τους με μηδενική διευθέτηση της κυκλοφορίας και απόλυτη ανοχή στην μετατροπή των πεζοδρομίων σε πάρκινγκ και γ) δεν αισθάνομαι χωριάτης που έχει ανάγκη να μαϊμουδίσει οτιδήποτε μοιάζει πρωτευουσιάνικο για να νοιώσει καλά. Αν κάτι δεν είναι σωστό, εξακολουθεί να μην είναι σωστό ακόμα κι αν γίνεται σε όλο τον πλανήτη.
Θυμάμαι και φαντάζομαι θα θυμάστε κι εσείς, τις υποσχέσεις για προστασία της πόλης και περιορισμό των εκδηλώσεων που την κάνουν αδιάβατη και αβίωτη. Και επειδή θυμάμαι δεν βλέπω να αλλάζει κάτι. Το κέντρο της πρωτεύουσας, που θα έπρεπε να κλείνει μόνο για πραγματικά μεγάλες εκδηλώσεις όπως ο Μαραθώνιος της Αθήνας, παραμένει ένας πολυχώρος εκδηλώσεων οι οποίες ακόμα κι όταν είναι για καλό σκοπό κάνουν κακό στους κατοίκους της. Και μπράβο τους.
ΥΓ – Φαντάζομαι κατανοείτε την υποκρισία όσων (δικαίως) διαμαρτύρονται για το κλείσιμο του κέντρου από κάθε διαμαρτυρόμενο αλλά υπερασπίζονται το κλείσιμο του κέντρου από κάθε αθλούμενο. Μην ξεχνάτε πως όλοι που κλείνουν το κέντρο στο όνομα κάποιου καλού σκοπού το κάνουν.
12°
