Ένας χρόνος από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: Η στενάχωρη αγκαλιά της Θεσσαλονίκης
Χθες έγινε στη Θεσσαλονίκη, στον Λευκό Πύργο, μία συγκέντρωση για τον ένα χρόνο από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τη διοργάνωσε η ουκρανική κοινότητα της πόλης, με την αρωγή της Πρωτοβουλίας Πολιτών της Θεσσαλονίκης που συστήθηκε ήδη από τις πρώτες ημέρες του πολέμου. Μία φίλη, όταν της το ανέφερα πάνω στην κουβέντα, μου είπε: «Μπράβο στη Θεσσαλονίκη που κάνει κάτι τέτοιο», με ειλικρίνεια μεν, αλλά και φανερή σαρκαστική διάθεση, καθώς η πόλη μου έχει βαθιά αντιδραστική παράδοση, κοντή ιστορία —μόλις από το 1912 και δώθε—, και κουτσουρεμένες ρίζες: με την παρούσα πληθυσμιακή της σύνθεση, μετρά μια ζωή λιγότερη από οχτώ δεκαετίες: είναι χθεσινή, έφηβη ακόμα.
Η συγκέντρωση είχε παλμό και συγκίνηση, αλλά βέβαια ο κόσμος που ήρθε ήταν ελάχιστος. Αν εξαιρούσες τους Ουκρανούς, οι ντόπιοι ήταν πολύ λίγοι, και οι περισσότεροι από αυτούς μέλη ή φίλοι της Πρωτοβουλίας — ανάμεσά τους ένας ή δύο το πολύ κάτω των σαράντα. Ευτυχώς δεν σημειώθηκαν έκτροπα. Πέρασαν καναδυό όλα κι όλα αυτοκίνητα Ρώσων που έβριζαν, και κάποιοι μεμονωμένοι από απέναντι που έφτυναν με σιχασιά τους συγκεντρωμένους χωρίς να κρύβουν τα μούτρα τους: γνωστοί ανθρωπίδες που έχουν φωλιά κάπου εδώ, το λέμε πάντα. Αλλά δεν έγινε κάτι κακό, αν και υπήρχαν έντονες φήμες όλη την εβδομάδα ότι θα έκαναν θορυβώδη πορεία με δικάβαλα οι χούλιγκαν μιας ρωσόφιλης ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης. Δεν έγινε τίποτα, δόξα τω Θεώ.
Παραδίπλα, Παρασκευή γαρ, τα μαγαζιά της Τσιρογιάννη, της Νίκης, και μέχρι πέρα στην Ανάπλαση της Δημητρίου Γούναρη και ώς ψηλά στο Ναυαρίνο, όλα τους, μικρά και μεγάλα, φοιτητικά, λαϊκά και κάπως πιο ακριβά, ήταν ασφυκτικά γεμάτα μέσα και έξω, καθώς ο καιρός βαστάει μια χαρά — δεν χρειάζονται καν τα μανιτάρια για να πιεις την μπίρα ή τον φρέντο σου, και για να φας σουτζουκάκια, χουνκιάρ μπεγιεντί και παστουρμαδόπιτα.
Και έτσι πέρασε κι αυτό. Μαζεύτηκαν κάποιοι για να φωνάξουν ΟΧΙ στην εισβολή, τραγούδησαν τραγούδια, δάκρυσαν, τίμησαν τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, εκείνα τα μωρά, πες, με τα στρεβλωμένα πόδια —είδατε πώς καταντούν τα πόδια ενός ανθρώπου από τα θραύσματα, τα σράπνελ και το σβάρνισμα στην άσφαλτο από το ωστικό κύμα; τρομερό, ε;— και τα θρυμματισμένα κρανία —είδατε πώς ανοίγουν τα κεφάλια και πώς χύνονται τα μυαλά ενός ανθρώπου;—, και τέλος. Σαν νεροχύτης που για λίγο βούλωσε, η πόλη κατάπιε τις τελευταίες γουλιές νερό, ρεύτηκε, έριξε μια τελευταία σκοτεινή, λοξή ματιά στους ανθρώπους καθώς έφευγαν, και συνέχισε τη ζωή της. Έτσι πάνε αυτά.
Μετά το φαΐ, θα κέρναγε τους πελάτες των ουζερί της ωραία γλυκά του καταστήματος: σοκολατόπιτα, γιαούρτι με παγωτό, γλυκό τριαντάφυλλο και τέτοια.
* * *
Στη Θεσσαλονίκη, περισσότερο από κάθε άλλη πόλη, μπορείς να νιώσεις πελώρια μοναξιά ακόμα και σε μια συγκέντρωση πολλών ανθρώπων. Γιατί οι πολλοί είναι τόσο λίγοι στην πόλη αυτή.
* * *
Αν με βιάζει κάτι, είναι να τελειώνουμε με τις εκλογές, για να μπορέσει επιτέλους να επισκεφτεί το Κίεβο ο πρωθυπουργός και να ηρεμήσει η ψυχή μας. Άμποτε μαζί με τους παντελώς άχρηστους σε εμάς S-300, και όλη την περίσσεια των αρμάτων μας — αυτά που, σε μια υποθετική αναμέτρηση με τους Τούρκους, θα σκότωναν μόνο τα πληρώματά τους, αλλά που στα εδάφη της Ουκρανίας θα μπορούσαν να παίξουν έναν κάποιο επικουρικό ρόλο.
Να τελειώνουμε με τις εκλογές, γιατί η νίκη θα αργήσει ακόμη να έρθει. Και μόνο με τη νίκη θα τελειώσει ο πόλεμος. Τη μεγάλη νίκη της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας. Την ευρωπαϊκή κατίσχυση επί του σκοταδισμού, του φασισμού και του αυταρχισμού.
8°
