Σιγά μη ζητήσουν συγγνώμη

Σε ένα παράλληλο σύμπαν η ανακοίνωση του Σπίγκελ ότι αποσύρει οριστικά (βέβαια καθυστερημένα κι αφού η βρόμικη δουλειά της προπαγάνδας έχει γίνει) τα άρθρα με τη «μικρή Μαρία που πέθανε στον Έβρο από δάγκωμα σκορπιού ανήμερα της γιορτής της» είναι αρκετή για να ακουστεί μια συγγνώμη και από αυτούς που με πάθος ιεροκήρυκα διέδωσαν το παραμύθι του Έβρου και από αυτούς που με μανία ιεροεξεταστή επιτέθηκαν σε όσους επεσήμαναν το προφανές: ο δράκος παραείχε μεγάλα φτερά για να καταπωθεί αμάσητος. Στο δικό μας σύμπαν και οι μεν και οι δε (με μοναδική εξαίρεση τη συντρόφισσα Ακρίτα η οποία όντως ζήτησε συγγνώμη) πιο πιθανό από συγγνώμη είναι να ζητήσουν τα ρέστα.

Ας πούμε, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ μέσω του συντρόφου Σπίρτζη επιμένει ότι η μικρή Μαρία ΚΑΙ υπήρξε ΚΑΙ έχασε τη ζωή της στον Έβρο και όποιος θέλει απόδειξη της ύπαρξής της δεν έχει παρά να διαβάσει την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει μέσα τις σχετικές μαρτυρίες. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι και μόνο η αναφορά οποιουδήποτε προσώπου σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετή για να αμφισβητηθεί η ύπαρξή του, αλλά έτσι κι αλλιώς οι σύντροφοι δεν απευθύνονται στους περισσότερους αλλά στους λιγότερους που όμως είναι έτοιμοι να κάνουν σαματά, να βρίσουν και να απειλήσουν όποιον τολμά να βάλει την πραγματικότητα και τη λογική στον δρόμο του αγώνα. Σιγά μη ζητήσουν συγγνώμη.

Γενικώς αυτοί που διέδωσαν το παραμύθι της μικρής Μαρίας όσο και αυτοί που επιτέθηκαν σε όσους το αντιμετώπισαν ως παραμύθι, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν: είτε εξυπηρετούσε την αντικυβερνητική προπαγάνδα, είτε εξυπηρετούσε την τουρκική εξωτερική πολιτική, είτε εξυπηρετούσε την ανάγκη επίδειξης ευαισθησίας – η μικρή Μαρία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο. Ό,τι ακριβώς είναι για πολλούς (και συνήθως σπαρακτικά ευαίσθητους) συμπολίτες συνολικά οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Ένα ζωντανό ντεκόρ στις πολιτικές, επαγγελματικές ή/και ψυχολογικές επιδιώξεις τους. Η διάδοση του «θανάτου» της Μαρίας και οι επιθέσεις σε όσους τον αμφισβήτησαν δεν έγιναν «κατά λάθος» οπότε... σιγά μη ζητήσουν συγγνώμη.

Στο κάτω κάτω, υπό μια έννοια, ο σύντροφος Σπίρτζης αλλά και όσοι επιμένουν στο παραμύθι έχουν και ένα δίκιο: ως εργαλείο, η μικρή Μαρία του Έβρου όντως υπήρξε. Ακόμα και ο φανταστικός της θάνατος, ως εργαλείο, είναι απολύτως υπαρκτός και επήλθε για τις ανάγκες της προπαγάνδας των συντρόφων και της επίδειξης ανθρωπΧιάς. Μπορεί να μην είχε υλική υπόσταση, αλλά τα εργαλεία της προπαγάνδας και της ψυχολογικής αυτοϊκανοποίησης σπανίως έχουν. Αυτό δεν τα κάνει λιγότερο πραγματικά. Συνεπώς, γιατί να ζητήσουν συγγνώμη; Επειδή έκαναν τη δουλειά τους; Και μπράβο τους.

Υ.Γ. Φυσικά η επιμονή να υποστηριχτεί το παραμύθι της Μαρίας από όλους όσους παριστάνουν ότι νοιάζονται για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες περισσότερο από όλους θα βλάψει τους ίδιους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες καθώς την επόμενη φορά που κάποιοι από αυτούς θα βρεθούν σε πραγματικό κίνδυνο, θα έρθουν αντιμέτωποι με ακόμα μεγαλύτερη δυσπιστία από αυτή που ήδη μπορεί να αντιμετωπίζουν. Αλλά, όπως είπαμε, για τους αγωνιστές και τους ευαίσθητους οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι εργαλεία. Και ως εργαλεία απολύτως αναλώσιμοι. Αρκεί να γίνεται η δουλειά.