Το αστείο με την Μποφίλιου

Πριν λίγες ημέρες η τραγουδίστρια που είναι πάντα με τον Άνθρωπο είτε αυτός είναι Ουκρανός αμυνόμενος είτε Ρώσος εισβολέας, ανέβασε στο ινστα το γκραμ φωτογραφίες της από τις βόλτες που έκανε στο Λονδίνο ντυμένη με τη στολή του καλλιτέχνη (δηλαδή φορώντας ρούχα υπερβολικά και κατάλληλα μάλλον για σκηνή και πιθανότατα ακριβά). Το δούλεμα έπεσε σύννεφο όπως και η παθιασμένη υπεράσπιση του δικαιώματος της τραγουδίστριας του Ανθρώπου να ταξιδεύει όπου θέλει, να φορά ό,τι θέλει, να φωτογραφίζεται όπως θέλει και γενικά να ζει όπως θέλει.

Οι υπερασπιστές φαίνεται να ξεχνούν ότι επειδή (και σε αντίθεση με τις δηλωμένες επιθυμίες της τραγουδίστριας) ζούμε σε καπιταλιστική αστική δημοκρατία τα δικαιώματα της αυτά όχι μόνο δεν κινδυνεύουν καθόλου, αλλά μάλλον ενθαρρύνονται από το σύστημα. Στην κακιά καπιταλιστική Δύση ο καθένας είναι ελεύθερος να ζει όπως θέλει (προφανώς εντός ενός νομικού πλαισίου που στη Δύση είναι πολύ ευρύτερο απ’ οπουδήποτε αλλού). Ταυτοχρόνως όμως, ο καθένας είναι ελεύθερος να τον κρίνει και να τον κοροϊδεύει όπως θέλει (πάλι εντός του ίδιου πλαισίου). Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κανείς που με τα σωστά του να υποστηρίζει ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να μιλάει πολιτικά αλλά δεν θα πρέπει να κρίνεται με βάση τα όσα πολιτικά λέει*.

Βέβαια και κάποιοι από όσους την κορόιδεψαν δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβαν τον πραγματικό λόγο για τον οποίο οι φωτογραφίες της τραγουδίστριας του Ανθρώπου στο Λονδίνο είναι αστείες (πέρα από το ντύσιμο). Νομίζω ότι κάποιοι συμπολίτες πιστεύουν ότι το αξιοκορόιδευτο στην περίπτωση της Νατάσας της Μποφίλιου είναι ο συνδυασμός κομμουνιστικού (τροτσκιστικού με ψήφο στο σταλινικό ΚΚΕ αν θυμάμαι καλά) φρονήματος και οικονομικής άνεσης αλλά αυτό είναι τελείως δευτερεύον και εν πάσει περιπτώσει δεν καταλαβαίνω γιατί να κοροϊδέψεις έναν τροτσκιστή καλλιτέχνη που ψηφίζει ΚΚΕ για την επιτυχία του η οποία, αναπόφευκτα, μεταφράζεται και σε χρήμα (στο κάτω-κάτω ένα ταξίδι στο Λονδίνο, χάρη στον καπιταλιστικό ελεύθερο ανταγωνισμό, δεν είναι και τόσο ακριβό). Μπορείς όμως να τον κοροϊδέψεις όταν ενώ δηλώνει κομμουνιστής φαίνεται να λατρεύει τον καπιταλισμό τόσο πολύ που φτάνει μέχρι και να τον διαφημίσει.

Γιατί οι φωτογραφίες της Μποφίλιου ήταν ακριβώς αυτό: μια διαφήμιση του καπιταλισμού. Μοιάζει τόσο χαρούμενη που βολτάρει στο Λονδίνο φορώντας αυτά τα ρούχα και αυτά τα κοσμήματα, δείχνει τόσο ευτυχισμένη να απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού, που το μόνο που λείπει από τις φωτογραφίες είναι ένα σλόγκαν του τύπου: «Μόνο ο καπιταλισμός σε κάνει ευτυχισμένη» ή «Δύση. Για ευτυχισμένους ανθρώπους» ή «Χάρη στον ελεύθερο ανταγωνισμό ταξιδεύεις εύκολα παντού». Αν μάλιστα σ’ αυτή τη διαφήμιση του καπιταλισμού προσθέσει κανείς και το μικροαστικό σύμπαν στο οποίο τα τραγούδια της έχουν νόημα, καταλαβαίνει κανείς ότι το αστείο και αξιοκορόιδευτο δεν είναι η οικονομική δυνατότητα αλλά η υποκρισία ενός ανθρώπου που δηλώνει ότι ψάχνει έναν ηγέτη να ανέβει μαζί του στο βουνό για να πολεμήσει το σύστημα (επαναστατικά και αιμοβόρα πράγματα δηλαδή) και ταυτοχρόνως υπηρετεί (με το αζημίωτο) και διαφημίζει το σύστημα το οποίο ισχυρίζεται ότι θα ήθελε να ανατρέψει με τη βία.

Για να το πω όσο πιο απλά μπορώ έτσι ώστε να το καταλάβουν και οι σύντροφοι (εννοώ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και όχι αυτούς που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν): κάποιος που δηλώνει φανατικός Παναθηναϊκός και κατηγορεί τον Ολυμπιακό ότι έστηνε παράγκα στο ποδόσφαιρο φυσικά και βλέπει αγώνες του Ολυμπιακού και κανείς δεν θα τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Αν όμως τον δούμε να πανηγυρίζει τα γκολ του Θρύλου, ε τότε θα τον αρχίσουμε στο δούλεμα. Και μπράβο μας. 

*δεν καταλαβαίνω γιατί υποτιμούνται τόσο οι καλλιτέχνες και γιατί αντιμετωπίζονται σαν μικρά παιδιά που από τη μια μπορεί να λένε ό,τι θέλουν και από την άλλη δεν μπορούν να αντέξουν όσα θέλουν άλλοι να πουν σε εκείνους.