Η ATHENS VOICE πήγε για ρεπορτάζ στην Αμφίπολη και το λόφο Καστά.
Στις αρχαίες σκουριές, στις Καρυάτιδες, τις σφίγγες και την εθνική ανασκαφή. Εκεί που τολμούν να πετάξουν μόνον οι αετοί και επιχειρούν η αρχηγός αρχαιολόγος Κατερίνα Περιστέρη, η εκπρόσωπος τύπου Άννα Παναγιωταρέα. Τι πραγματικά συμβαίνει; Πήγαμε, είδαμε, μεταδίδουμε και αποκαλύπτουμε.
Η λίμνη Βόλβη αστράφτει από το φθινοπωρινό ήλιο του τελευταίου σαββατοκύριακου του Σεπτέμβρη και την απόσταση από τη Θεσσαλονίκη μεγάλη δεν τη λες. Σε λιγότερο από μία ώρα από την πλατεία Βαρδαρίου γκαζώνω και φτάνω στην πλατεία... Λεονταρίου! Οι εντολές από τα κεντρικά γραφεία της Αθήνας προς τον εν βορρά ανταποκριτή της ήταν πολύ συγκεκριμένες, ρητές και αδιαπραγμάτευτες: «Θέλουμε ένα καυτό ρεπορτάζ».
Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Λιοντάρι, να εύχεσαι να είναι αρχαίος ο δρόμος
Κι έτσι βρίσκομαι ενώπιον του Λέοντος Αμφιπόλεως, να περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου για να τον φωτογραφήσω αφού τελειώσουν τις σέλφι πόζες τους οι υπόλοιποι παριστάμενοι: ερωτευμένα ζευγαράκια από Δράμα, τουριστικά πούλμαν από Γιάννενα κι ένα μικρό βανάκι με Γερμανούς που στέκουν και τον κοιτούν με λατρευτικό δέος. Δεν είναι μέρες για να αρνείσαι ή να παρακούς εντολές. Κι έτσι μόνος, έρημος και φοβισμένος όπως ήμουνα, συνέβη το θαύμα. Ίσως γιατί με το λιοντάρι είμαστε ομοάστεροι, 3 Αυγούστου γεννήθηκα, άρα Λέων κι εγώ. Ίσως γιατί ποτέ δεν σνόμπαρα τον Γιάννη Πουλόπουλο κι ας μου άρεσαν περισσότερο οι Pulp: «Το άγαλμα που με είδε με θυμήθηκε, και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε».
Ο Λέων της Αμφίπολης. Ένα άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε και τον πόνο μου ν’ ακούσει δεν αρνήθηκε
Κι όχι μόνο με άκουσε το Λιοντάρι της Αμφίπολης αλλά μου έδωσε και χρησμό, με κατεύθυνε, με ξεμπλόκαρε, με καθοδήγησε! «Άθενς Βόις είσαι, αγόρι μου, που θα πει δεν θα κάνεις ό,τι και οι άλλοι. Ξεκίνα από τον κύριο απέναντι, Ανέστης Παυλίδης λέγεται και πουλάει φιστίκια από το Λιβαδοχώρι, την Αμμουδιά, το Βαλτερό και το Στρυμονικό. Δεν βγάζουμε μόνο καλά αρχαία εδώ, το σερραϊκό φιστίκι είναι ένα εκατομμύριο τοις εκατό ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα». Σουρεαλιστικό όντως! Με τόσο πολλούς διερχόμενους λόγω της ανασκαφής, ο κύριος Ανέστης Παυλίδης, εν είδει memorabilia, δεν εμπορεύεται ούτε μπρελόκ με το κεφάλι του Μεγαλέξανδρου ούτε μινιατούρες του Βουκεφάλα, ή έστω το cd με το «Roxanne» των Police, αφού στην ανεπίσημη παραφιλολογία των ντόπιων όπως και σε κάποιες επώνυμες τοποθετήσεις αρχαιολόγων, στον τύμβο μπορεί και να κρύβεται θαμμένο το κιβούρι της Ρωξάνης. Εμπορεύεται φιστίκια και μόνο φιστίκια. Σπάω τον πάγο αγοράζοντας τρία πακέτα με το καλημέρα στα 5 ευρώ και η γλώσσα του πάει ροδάνι, κατευθείαν στο ψητό. «Είμαι εδώ, σε αυτό το πόστο, πολύ πριν τον εθνικό πυρετό. Χαλαρή ήταν η κίνηση μέχρι να αρχίσει το σίριαλ, αλλά τώρα έρχομαι καθημερινά στις 9 το πρωί και ξεπουλάω γρήγορα. Με έδειξαν και στον Alpha. Τα ευρήματα είναι για μας η ανάπτυξη, το success story της περιοχής μας».
Μου δίνει τις συντεταγμένες για την Αμφίπολη και ταυτόχρονα με ξελαμπικάρει. Τα της ανασκαφής, αστράφτει μέσα μου η ιδέα, είναι γνωστά, το δίκτυο βοά, τα δελτία την καλύπτουν, οι εφημερίδες την παρακολουθούν και την αναλύουν. Οι ντόπιοι όμως; Τι λένε; Πόσα περισσότερα μπορεί να γνωρίζουν; Πώς νιώθουν, όπως θα ρωτούσε και ο συνάδελφος τον ήρωα του Χάρρυ Κλυνν, Χαράλαμπο Τραμπάκουλα, όταν είδε τα UFO. Ο μονόλογος του φιστικέμπορα Ανέστη Παυλίδη συνεχίστηκε ακάθεκτος: «Πέρνα τη γέφυρα, τράβα για Αμφίπολη και μετά για Μεσολακκιά, το χωριό που δίπλα του γίνεται η ανασκαφή. Εκεί θα τα μάθεις όλα. Και εμπιστέψου τους ντόπιους, ίσως εκεί να κρύβεται η αλήθεια κι όχι μόνο στις ανακοινώσεις των επίσημων. Και φάε ένα από τα φιστίκια μου για να καταλάβεις για τι γεύση αξεπέραστη μιλάμε». Κατάπια τρία και από δειλός ρεπόρτερ μετατράπηκα σε Σούπερ Γκούφι. Ατρόμητος, δαιμόνιος, ακατανίκητος. Το θέμα είναι δικό μου, το έχω, η αλήθεια είναι εκεί έξω, ίσως όντως οι ντόπιοι να κρύβουν το μυστικό. Έγνεψα γεια του σοφού και 5,70 ύψους Λέοντος, μαρσάροντας για τα «ενδότερα». Και ξέρεις κάτι; Δεν έπεσα έξω, γιατί όντως, όπως αποκαλύφθηκε, η αλήθεια κρυβόταν εκεί... έξω! Στη Μεσολακκιά, αδελφοί μου, στη Μεσολακκιά.
Κατεβάζω το παράθυρο και πριν τον καλημερίσω ή τον ρωτήσω ευγενικά από πού πάνε για την ανασκαφή, ο αμίλητος ντόπιος σηκώνει το δείκτη (δάκτυλο) και μου δείχνει το μονοπάτι. Ούτε «γεια», ούτε «καλημέρα», ούτε «προς τα εκεί, παιδί μου, και καλό δρόμο». Τίποτα. Μόνο μια ξερή υπόδειξη μέσω δείκτη για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσω. Ίσως πάσχει από φαρυγγίτιδα, σκέφτηκα, την έπαθε από το λέγε λέγε, αποκαλύπτοντας το σωστό μονοπάτι στους εκατοντάδες δημοσιογράφους που μήνες τώρα ξεμπαρκάρουν στον τόπο του από παντού. Γι’ αυτό δεν μου μίλησε. Δεν το πήρα προσωπικά, μπορεί και το αγαπημένο του τραγούδι να είναι ακόμα το «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» των Υπόγειων Ρευμάτων, ποιος ξέρει. Σε αυτή τη δουλειά έμαθα να σέβομαι τα χούγια τα περίεργα του καθενός. Η αποστολή μου πάνω απ’ όλα.
Achtung bitte! Είπαμε, δεν είσαι η Παναγιωταρέα για να μπεις
Και οδήγησα λίγα μέτρα έξω από το χωριό, προς την ανασκαφή. Κωλόδρομος, τέρμα χώμα, τρύπες, λακκούβες και νεροφαγιές. Στο Παρίσι-Ντακάρ πιο άνετα θα ήταν. Φτάνω. Μια παρέα εργατών του δήμου ντυμένοι με στρατιωτικά χάζευαν με το βλέμμα στραμμένο στο βάθος του ορίζοντα όπου εκτελούνται εργασίες. Ήταν φως φανάρι πως περίμεναν με αγωνία τα νέα. Μπορεί να είχαν ποντάρει στο στοίχημα είκοσι προς ένα, αν στον τάφο αντί για τη Ρωξάνη, την Ολυμπιάδα και τον Κάσσανδρο, που τους παίζουν στα στοιχηματζίδικα γκανιάν, κρύβεται ο Ηφαιστίων. Απείχα από τα αρχαία μια ανάσα. Μόνο που ο τύμβος κρατούσε κλειστά τα μυστικά του και μου πήρε ένα λεπτό μόνο για να το καταλάβω. Γιατί…
Τα παιδιά της γειτονιάς. Για τους ντόπιους, μια καθημερινή βόλτα στην ανασκαφή είναι πλέον θεσμός
What happens in Vegas stays in Vegas, έμοιαζε να είναι το μότο και του αστυνομικού και της υπαλλήλου του μουσείου Αμφίπολης, που εμποδίζουν την είσοδο των επισκεπτών πέρα από το επιτρεπόμενο σημείο θέασης των εργασιών στον Καστά. Κοινώς ό,τι συμβαίνει στην ανασκαφή της Μεσολακκιάς μένει στην ανασκαφή της Μεσολακκιάς, για να το κάνουμε λιανό και ξάστερο. Κουβέντα δεν τους πήρα, ούτε tip, λες και αποτελούν μέλη του τάγματος των Ιπποτών της Σιωπής, δεμένων με όρκο που, αν τον παραβούν, θα βγει ο Μέγας Αλέξανδρος και θα τους πάρει το σκαλπ. Ή θα αναστηθεί ο Βουκεφάλας, θα τους δαγκώσει και θα τους τρέχουνε στο παραδιπλανό Κέντρο Υγείας του Ροδολίβους. Τόσο μούγκα, τόσο σφίγγες, τόσο επτασφράγιστοι! Όπου Μεσολακκιά, ένα χωριουδάκι τριακοσίων με το ζόρι κατοίκων που σε αυτό έλαχε από τη δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου, όταν ανακοινώθηκε κι επίσημα πως κάτι πολύ σπουδαίο κρύβεται εδώ, να γίνει το επίκεντρο του εθνικού μας ριάλιτι.
Dream Police. Το περιπολικό που φυλάει την είσοδο της ανασκαφής
Ενημέρωση επομένως μόνο επίσημη, μέχρι να προβούν σε δηλώσεις η επικεφαλής κ. Περιστέρη, η γραμματέας του ΥΠΟ. κ. Μενδώνη ή η εκπρόσωπος Τύπου κ. Παναγιωταρχαία (παίζει και το Παναγιωταφέα, αφού τα tweets ξεσαλώνουν). Ο αστυνομικός και η φύλακας αρνούνται να πουν μέχρι και το μικρό όνομά τους, Δήμος, Ρούλα, κάτι βρε παιδί μου, και μόνο με γενικόλογα απαντούν στις ερωτήσεις μου: ναι, έχει πολλή κίνηση, ειδικά τα σαββατοκύριακα, από οικογένειες ή παρέες που γεμάτες έξαψη και περιέργεια από όσα βλέπουν στην τηλεόραση ή διαβάζουν στον Τύπο, έρχονται για χάζι! «Όχι, κυρία μου» νουθετούν μια εξηντάρα που δεν κρατιέται, «απαγορεύεται να εισέλθετε, δυστυχώς δεν μπορείτε να δείτε ούτε τις Σφίγγες ούτε τις Καρυάτιδες, μηδέ τους διαφραγματικούς τοίχους. Κάντε υπομονή έως τις 6, που στο δελτίο της η ΝΕΡΙΤ θα συνδεθεί ζωντανά για την καθιερωμένη ανταπόκριση, ή αργότερα στα άλλα δελτία που θα συζητούν οι ειδικοί (αλλά και ανειδίκευτοι, παρεμβαίνω αοράτως εγώ) για το τι συμβαίνει εδώ». Απογοήτευση! Δεκάδες άνθρωποι δίπλα μου, η φυλή των περίεργων εκδρομέων που λέγαμε, φεύγουν άπραγοι, τζίφος, μόνο η γεννήτρια που δίνει ρεύμα στα φώτα και τα μηχανήματα φαίνεται και ακούγεται, με το γκούρου γκούρου της να κυριαρχεί ως ήχος.
Τι ωραία που θα ήταν, σκέφτομαι, αν εκτός από το iPad είχαμε ένα παπαράτσι drone, σαν αυτά που πετούν πάνω από τα σπίτια των διάσημων στο Μαλιμπού και τους κλέβουν εικόνες από τα χιλιοκρυμμένα τους μυστικά. Τέσπα! Στην Άθενς Βόις δουλεύω κι όχι στο «National Enquirer» ή το «Hollywood Reporter». Τραβάω μερικές φωτογραφίες και κατεβαίνω για την πλατεία της Μεσολακκιάς. Σοφή κίνηση! Γιατί στο δημοτικό αναψυκτήριο, δίπλα στο σχολείο του χωριού και το ηρώο των πεσόντων, απέναντι από την εκκλησία που τη φρουρούν ακοίμητα μεγάλα πεύκα, ήταν λες και τα μυστικά περίμεναν για να αποκαλυφθούν, αρκεί ο διαβάτης ή ο ρεπόρτερ, για την περίπτωσή μου, να παράγγελνε ένα φραπέ γλυκό με γάλα και μια κόκα κόλα!
Ο Ανδροκλής και τα λιονταράκια του!
«Α, κι εσείς δημοσιογράφος» είπε η σερβιτόρα με το μαύρο Jack Daniel’s μακρυμάνικο σουέτερ καθώς με σερβίρισε, κι εγώ της αποκάλυπτα στην ψύχρα (και μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού το φθινόπωρο παραείναι δροσερό στη Μεσολακκιά) την ιδιότητά μου. Μόνο που στην ερώτησή μου «τι τρέχει εδώ και πώς σας λένε, αν επιτρέπεται», αρνήθηκε να απαντήσει. «Φτάνει πια με εσάς τους δημοσιογράφους και τις ερωτήσεις σας, στην αρχή είχε πλάκα, απαντούσα σε όλους, αλλά δεν μπορεί κάθε λεπτό να κάνω αυτή τη δουλειά και να παρατώ την κανονική μου δουλειά». «Έτοιμα τα σουβλάκια, Ευτυχία» φώναξε από το βάθος της κουζίνας ο ψήστης, προδίδοντας την ταυτότητά της. «Κοίτα να δεις που έμαθα το όνομά σου, Ευτυχία», της χαμογέλασα προσμένοντας να σπάσει ο πάγος και τα μυστικά να μου αποκαλυφθούν. Το μόνο που είπε όμως ήταν το τι χρωστούσαμε για το φραπέ-γάλα και την κόκα κόλα που παραγγείλαμε με τη βοηθό μου.
Ποτέ δεν πάω μόνος σε δημοσιογραφική αποστολή. Τη βοηθό μου τη λένε Βάγια και μετρά για δέκα. Δουλεύουμε ντουετάκι τα τελευταία δώδεκα χρόνια, σε δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές, όπως η σημερινή στα μυστικά του τύμβου. Το μυαλό της κόβει πιο πολύ και από του Γουότσον στον Σέρλοκ Χολμς. «Τρία ευρώ για δύο αφεψήματα μαρτυρά πως μπορεί στη Μεσολακκιά να πλάκωσαν η ανάπτυξη και ο τουρισμός, αλλά οι ντόπιοι είναι έντιμοι και δουλευταράδες. Και η Ευτυχία είναι αγνό κορίτσι. Ούτε τις τιμές τσίμπησε, ούτε να μας κλέψει θέλει, όπως στην τελευταία μας αποστολή στη Σαντορίνη, που στα μπιτς μπαρ της Περίσσας πουλούσαν δυο γαμογρανίτες στα 20 ευρώ. Θεωρητικά, αυτή η ανασκαφή της Περιστέρη στη Μεσολακκιά παρουσιάζει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον με του Μαρινάτου στον προϊστορικό οικισμό στο Ακρωτήρι, οπότε το φραπόγαλο θα μπορούσε να έχει τιμές Οίας και Φηρών! Κι επειδή δυο ώρες τώρα έπαθα ίλιγγο από το “ρεπορτάζ” σου, που όχι λαβράκι αλλά ούτε χάνο δεν θα βγάλει, άκου τι θα κάνεις. Τηλεφώνησε σε αυτό τον αριθμό και ζητά τη Βάσω. Είναι φίλη μου νοσηλεύτρια που ζει στη Θεσσαλονίκη, αλλά κατάγεται από εδώ. Μικρή είναι η Μεσολακκιά, άρα η Βάσω θα γνωρίζει με 99,9 τοις εκατό μαθηματικές πιθανότητες την Ευτυχία, ώστε να σου την “ξεκλειδώσει”».
Κλυταιμνήστρα Στάμου. Ο σύνδεσμός μας στη Μεσολακκιά. Η πηγή του ρεπορτάζ. Η ψυχή του χωριού
Κι έτσι χάρη στη δαιμόνια βοηθό μου Βάγια, μιλώ με τη Βάσω, που ναι, ξέρει την Ευτυχία, μιλούν αναμεταξύ τους με συνθηματικά στο τηλέφωνο και, όταν το κλείνουν, η Ευτυχία είναι άλλος άνθρωπος. Και μου συστήνει μια άλλη κοπέλα, που κάθεται μερικά τραπέζια παραδίπλα και τη λένε Ταίνη, κι αυτή φίλη της Βάσως. «Αυτή θα σου τα πει όλα, έχει χρόνο, αγγλικών φιλόλογος είναι, άρα σήμερα Κυριακή κάθεται και δεν τρέχει όπως εγώ, που δουλεύω». Γιατί όντως, το δημοτικό αναψυκτήριο είχε γεμίσει από δεκάδες εκδρομείς που κατέφθασαν για να πνίξουν το ντέρτι τους στα σουβλάκια και τα λουκάνικα, για τα οποία φημίζεται η Μεσολακκιά, όπως άλλωστε και όλος ο νομός Σερρών, πέρα από τα φρέσκα αγάλματα και τις μπουλντόζες της ανασκαφής. Μαζί με ουζάκι αλλά και κρασί του διάσημου ντόπιου οινοποιείου Κούτρας φυσικά και για το οποίο οι ντόπιοι είναι πολύ περήφανοι.
Ευρήματα δεν θαυμάσαμε, Καρυάτιδες δεν είδαμε, το άσπρο τσουλούφι της Παναγιωταρέα δεν εφάνη έστω για ένα μπριφ, άσπρο είναι και το τζατζίκι, ας κοινωνήσουμε γεύσεις τουλάχιστον, πανάρχαιος ελληνικός γαστριμαργικός πολιτισμός είναι και αυτό, who knows, μπορεί μέχρι και το αγαπημένο φαγητό της δυναστείας του Φιλίππου να ήταν. Κι έρχεται η Ταίνη, γνωριζόμαστε, σπάει ο πάγος κι αρχίζει να τα βάζει τα πράγματα στη θέση τους και να περισώζει τη δημοσιογραφική μου υπόληψη. Τα λόγια της έμοιαζε να είναι ρίμες κυβερνητικού εκπροσώπου των πολιτών της Μεσολακκιάς. Σαν να πήρα σβάρνα όλους τους Μεσολακκιώτες με το κασετοφωνάκι μου και να βούτηξα στην αρχή αυτής της παροξυσμικής ιστορίας. Στην αρχή της αφήγησης συμβάντων και γεγονότων που διαδραματίστηκαν εδώ πριν την ανασκαφή του Λαζαρίδη. Ιστορίες δάφνης, αρχαίου κλέους αλλά και ίντριγκας μεγάλης και φθονερής. Κι η Ταίνη ξεκινάει και συνεχίζει κάπως έτσι!
Η μυστική ιστορία
«Το Ταίνη βγαίνει από το Κλυταιμνήστρα, αυτό είναι το μικρό μου όνομα. Κλυταιμνήστρα Στάμου. Όλοι στην οικογένειά μου έχουν αρχαία ονόματα. Μερόπη, Κασσάνδρα, Αγαμέμνονας, Μιλτιάδης. Είμαι γέννημα θρέμμα της περιοχής, μισή Ροδολίβος, μισή Μεσολακκιά. Εκεί που τώρα γίνεται η ανασκαφή μικροί παίζαμε. “Πάμε στη Ρωξάνη” λέγαμε, “για κρυφτό-κυνηγητό”. Ξέραμε πως κάτω η γη κρύβει πράγματα σπουδαία, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που οι γεωργοί, καθώς όργωναν εύρισκαν νομίσματα. Δυο χρόνια πριν, όταν ήρθε ο αρχιτέκτονας Λεφατζής από την Αθήνα μάς είπε πως εδώ πρέπει να κρύβεται μνημείο ισάξιο του Παρθενώνα. Κι όπως όλα δείχνουν, είναι τεράστιας σημασίας τα ευρήματα».
Η Ταίνη-Κλυταιμνήστρα είναι ο άνθρωπός μου. Όπως πολλοί ντόπιοι, έχει επισκεφτεί το χώρο πολλές φορές πριν περιφραχτεί, έχει αγγίξει τα μάρμαρα του περίβολου, έχει ρωτήσει τους αρχαιολόγους, ξέρει. Και κυρίως ελπίζει. Πως ακόμα κι αν δεν είναι ο τάφος του Μεγαλέξανδρου, είναι κάτι σπουδαίο. Ο άντρας της όμως, Σάκης Σίμου, είναι σίγουρος παρ’ όλες τις διαψεύσεις πως εδώ κείται ο the great. Γιατί είναι αδύνατον βάσει των συλλογισμών του Σάκη η Ολυμπιάδα, που υπεραγαπούσε το παιδί της, να άφηνε το ταριχευμένο σώμα του στην Αίγυπτο. Επομένως προτίμησε να το φέρει και να το θάψει εδώ, στην Αμφίπολη, από όπου ξεκίνησε την εκστρατεία του. Κι όχι στις Αίγες, όπου θα ήταν το αναμενόμενο, άρα και πιο εύκολο για τους τυμβωρύχους να εντοπίσουν τον τάφο και να τον συλήσουν.
Η καθημερινότητα του χωριού πάντως έχει αλλάξει. Κόσμος πάει κι έρχεται, φαντάροι, περιπολικά, επιστήμονες, επισκέπτες, περίεργοι. Ανέβηκε και η επισκεψιμότητα κατά 60 τοις εκατό στους παρακείμενους αρχαιολογικούς χώρους, η περιοχή έχει σουξέ και το μουσείο ανοίγει πλέον περισσότερες μέρες. Και δεν ξέρεις τι να περιμένεις στιγμή με τη στιγμή. Τις προάλλες, για παράδειγμα, μπήκε ο Αντώνης Σαμαράς στο αναψυκτήριο, πριν κάνει τις δηλώσεις, και ζήτησε νερό από την Ευτυχία. Την ημέρα που η τηλεόραση είπε πως ανακαλύφθηκαν δύο επιγραφές και μετά το πήρε πίσω μιλώντας για σκέτα επιστύλια, οι δρόμοι της Μεσολακκιάς έκλεισαν από την αστυνομία. Η Ταίνη αναρωτιέται: «Μας έχουν δείξει μέχρι τώρα φωτογραφίες από τις σφίγγες, τις Καρυάτιδες… τα πάντα. Γιατί δεν μας δείχνουν επομένως και τα επιστύλια; Μήπως γιατί βρήκαν επιγραφές τελικά, που μαρτυρούν ποιος είναι θαμμένος;»
Ο έμπορος Ανέστης Παυλίδης. Χωρίς τις σοφές συμβουλές του και τα δυναμωτικά φιστίκια του η δημοσιογραφική έρευνα θα σταματούσε στα τετριμμένα
«Και πού θα στεγαστούν τα νέα ευρήματα;» τη ρωτώ. «Στην Αμφίπολη;». Μου αποκρίνεται: «Εδώ! Στο σχολείο της Μεσολακκιάς, έχουμε άδειες αίθουσες. Κι αν δεν χωράνε, ας μας χτίσουν μουσείο». Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σας στο μέλλον; «Ό,τι έγινε στη Βεργίνα με τον τάφο του Φιλίππου θα γίνει κι εδώ. Άλλαξε η ζωή των ανθρώπων εκεί; Για την ώρα εδώ πάντως, όχι. Βέβαια, κάποιες φήμες θέλουν τουριστικούς πράκτορες και επιχειρηματίες να αναζητούν για αγορά κομμάτια γης. Και κάποιοι ντόπιοι πιστεύουν πως είναι τόσο μεγάλη η έκταση των αρχαίων, που μέχρι και το χωριό θα πρέπει να μετακομίσει. Που θα είναι η δεύτερη μετακόμιση. Η παλιά Μεσολακκιά, 10 χιλιόμετρα δρόμος από δω, εγκαταλείφθηκε το 1967. Δεν ξέρω πόσο θα αλλάξει η ζωή μας, αλλά ό,τι και να γίνει η χαρά που παίρνουμε καθώς γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους είναι πολύ σπουδαίο πράγμα».
Η Ταίνη είναι χείμαρρος, η χαρά του κάθε ρεπόρτερ, οι πληροφορίες και οι απόψεις της είναι ψύχραιμες και τσεκαρισμένες. Αγαπάει τον τόπο της και δεν θεωρεί πως είδηση είναι μόνο τα της ανασκαφής. «Από τα 28 παιδιά του σχολείου μας που έδωσαν εξετάσεις, πέρασαν στο πανεπιστήμιο τα 27. Δεν το λες μικρή επιτυχία! Κι έτσι στη Μεσολακκιά μένουν κυρίως συνταξιούχοι ή νεαρά ζευγάρια που λόγω κρίσης εγκαταλείπουν τα αστικά κέντρα και επιστρέφουν στο χωριό για να ασκήσουν τη γεωργική. Βγάζουμε ελιές, αμύγδαλα και ντομάτες. Παλιά βέβαια ήμασταν καπνοχώρι, αλλά έσβησαν οι καλλιέργειες από τις επιδοτήσεις».
Μιλάμε αρκετή ώρα, το χέρι μου κοντεύει να πάθει αγκύλωση από το γράψιμο. Θα μπορούσα να την ηχογραφήσω στο iPad μου, αλλά έχω μπει τόσο πολύ στο νουάρ ρόλο του παλιού καλού ρεπόρτερ, που δεν με χαλάει να χτυπήσω μετά το τέλος της αποστολής μερικά Arcoxia για να στρώσει η τενοντίτιδα. Ή να φάω μερικά ακόμα από τα θαυματουργά φιστίκια του παραγωγού Ανέστη Παυλίδη, ώστε να συνεχίσω την καριέρα μου σαν Σούπερ Γκούφυ. Αποχαιρετιόμαστε και ξαναπαίρνουμε το δρόμο για τη Θεσσαλονίκη. Η λίμνη Βόλβη συνεχίζει να αστράφτει από το φθινοπωρινό ήλιο του τελευταίου σαββατοκύριακου του Σεπτέμβρη. Το Λιοντάρι της Αμφίπολης με ρωτάει πώς πήγε κι αν είχε δίκιο που επέμενε να την ψάξω περισσότερο με τους ντόπιους αντί να κάνω έρευνα στο ίντερνετ. «Λέων και λάθος δεν υπάρχει, φίλε» του αποκρίνομαι. Μόνο που η αποστολή έλαβε τέλος και λέω αντί για Πουλόπουλο και το «ένα άγαλμα που μ’ είδε» να ξαναβάλω Pulp. Τίτλοι τέλους.
13°
