Ρούλα Πισπιρίγκου: ο οργισμένος όχλος έξω από το σπίτι της και η σύνθεση μιας παράλληλης και τρομακτικής εικονικής πραγματικότητας
Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει με την Ρούλα Πισπιρίγκου. Αδυνατείς ακόμα και να γράψεις το όνομά της, αδυνατείς ακόμα και να το φανταστείς σε κάποιο βιβλιοπωλείο στο ράφι με τα σκανδιναβικά νουάρ. Για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει το γνωστικό απόθεμα για να σε πείσει ότι μπορεί να συμβαίνει στ’ αλήθεια. Αλλά έτσι γίνεται και μέχρι ο ζόφος να μπει σε εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου που μπορεί να του δώσει κάποιες εξηγήσεις, οι κανονικοί άνθρωποι ασχολούνται με αυτά που μπορούν να κατανοήσουν.
Και γι’ αυτό αρχίσαμε να μιλάμε για τους ανθρώπους που μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι της το βράδυ που ανακοινώθηκε ότι εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης. Γιατί αυτό ανήκει στα «βατά» θέματα, αυτά που μπορούμε να κατανοήσουμε. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε όσοι πιστεύουμε ότι η απόδοση της Δικαιοσύνης στις μέρες μας δεν είναι δουλειά του όχλου αλλά συγκεκριμένων θεσμών που επινοήθηκαν για να τακτοποιήσουν το χάος που θα υπήρχε αν δεν είχαν επινοηθεί.
Κοιτούσα με μεγάλη προσοχή ένα βίντεο με το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από το σπίτι όπου ζούσαν -πιθανώς και να έχουν μετακομίσει κάπου αλλού μετά από όλα αυτά- η μητέρα και η αδελφή της Πισπιρίγκου. Οι περισσότεροι ήταν νέοι άνθρωποι, δεν είναι γέροι και γριές με μαντήλες, συνδεδεμένοι με το στερεότυπο που τους θέλει με «παλιά, σκουριασμένα μυαλά». Νέοι άνθρωποι με κινητά στα χέρια να τραβούν φωτογραφίες και βίντεο. Πού και πού ακούγονταν και μερικές φωνές. «Πουτ@να», «θάνατος στη φόνισσα» και κάποιες άσχετες φωνές, «έλα ρε, τράβα τώρα» και διάφορα άλλα. Και τα κινητά με τις φωτισμένες οθόνες να είναι μονίμως στραμμένα στο κατεβασμένο παντζούρι του παραθύρου όπου κάποιος είχε γράψει με μπογιά ή μαρκαδόρο «θάνατος στους παιδοκτόνους». Το πλήθος, ο μικρός αυτός όχλος της μικροκοινωνίας, είχε ήδη εκδώσει την ετυμηγορία του, την είχε ανακοινώσει σε δημόσια θέα ενώ ήξερε βέβαια ότι δεν ήταν μόνο ένας ο δράστης.
Μήπως όλο αυτό το σκηνικό με τους νέους ανθρώπους, τον όχλο που είχαν φτιάξει, το σύνθημα στον τοίχο με την αναγραμμένη ετυμηγορία στο παράθυρο μετά από την αυτόματη απόδοση Δικαιοσύνης πεζοδρομίου μαζί με τα φωτισμένα κινητά μέσα στη νύχτα, δεν θυμίζει Μεσαίωνα και λιντσάρισμα όπως σκεφτήκαμε όλοι και δικαίως από την πρώτη στιγμή που είδαμε τις εικόνες; Μήπως θυμίζει Facebook και Twitter; Μήπως θυμίζει τον διαδικτυακό όχλο που έχει εκπαιδευτεί στα ψηφιακά θρανία της αντιθεσμικής -συμπεριφοράς, να χλευάζει και να επιδεικνύει το «φτύσιμο» στους θεσμούς; Που «σκοτώνει» χαρακτήρες επειδή έτσι πιστεύει ότι πρέπει να κάνει επειδή έτσι λέει το «κοπάδι» που βόσκει στα χωράφια με τους αλγόριθμους; Που άγεται και φέρεται από σοσιαλμιντιακούς -και όχι μόνο- μέντορες που προσδίδουν στην καφρίλα και ολίγη από αντιεξουσιαστική εσάνς; Μήπως αυτό που είδαμε έξω από το σπίτι της κατηγορουμένης για τη δολοφονία του ενός από τα τρία νεκρά παιδιά της, είναι η εικονική πραγματικότητα της εικονικής πραγματικότητας; Δύο εικονικές πραγματικότητες μαζί ίσως και να φτιάχνουν μια τρίτη. Που δεν είναι πραγματική. Τρομακτική είναι…
