Η ανάρτηση της Άννας Μπιτσάνη για την εκταφή του πατέρα της, τη διαδικασία και την παρέμβαση του δημάρχου Αθηνών, Κώστα Μπακογιάννη.
Γιατι πρεπει να μιλαμε.
Μετα απο αυτη την αναρτηση μου, επικοινωνησε μαζι μου ο ιδιος ο δημαρχος Αθηνων, κος. Μπακογιαννης. Ξεκινησε ερευνα αρμοδιων. Να μιλατε.
Και εφτασε η μερα της εκταφης.
Ημασταν εκει 8:30. Ουρα εξω απο τα γραφεια, θερμομετρηση, πληρωμη μονο με καρτα, μας εδωσαν δυο χαρτια, ενα η αποδειξη και το αλλο η αδεια εκταφης.
"Πρεπει να ειμαστε παρουσες; Ειναι υποχρεωτικο;"
"Ναι, γιατι πρεπει να δωσετε την εντολη εσεις."
"Οποτε τι κανουμε;"
"Πατε στο μνημα και θα ερθουν να σας βρουν. Θα τους δωσετε το χαρτι, ξερουν αυτοι".
Παμε στο μνημα. Το νεκροταφειο βρωμικο, γεματο ξερα χορτα, νεκρα ποντικια, σκουπιδια παντου, ανοιγμενοι ταφοι και πεταμενα, μισολιωμενα παπουτσια. Να περπατας και να φοβασαι τι θα πατησεις. Ειδαμε την φωτογραφια του μπαμπα να μας κοιταει απο μακρυα, μεσα σε αυτο το χαος.
Ερχεται τυπος με αξινα στο χερι.
"Δωστε μου το χαρτι, εγω θα σπασω τα μαρμαρα."
Δινω το χαρτι, σπαει τα μαρμαρα.
"Εγω τελειωσα. Θα ερθει αλλος για να σκαψει. Εναν καφε να με κερασετε."
Νομιζα οτι δεν ακουσα καλα, δεν ξαναρωτησα, λεω μην τον προσβαλω. Εκοβε βολτες για λιγη ωρα εκει γυρω, πριν φυγει.
Η ωρα περνουσε. Μιση ωρα, μια ωρα, μιαμιση ωρα. Πουθενα αυτος που θα σκαψει.
Επιστρεφω στα γραφεια να ρωτησω. Μηπως μας ξεχασαν;
Η ουρα απ'εξω ειχε δεκαπλασιαστει, οι υπαλληλοι ειχαν κλεισει τις πορτες, και ολοι ηταν εξαλλοι με την τεραστια αναμονη. Δεν τολμησα να πλησιασω.
Παω στις πληροφοριες, διασχιζοντας ενα τσουρμο μαυροντυμενων Ρομα, που οι μισοι εκλαιγαν και οι υπολοιποι πλακωνονταν. Οι κηδειες ειχαν ξεκινησει με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ κοσμο, μεσα και εξω απο τις εκκλησιες. (Για μασκες μην ρωτησετε...)
Ρωταω στις πληροφοριες, ο τυπος δεν ηξερε (στις πληροφοριες).
ΕΥΤΥΧΩΣ ειχε ερθει συγγενης που ξερει απο "αυτα".
Βρισκει τον τυπο με την αξινα, του δινει ενα 20αρικο και του λεει να φωναξει αυτον που θα σκαψει.
Σε λιγα λεπτα εμφανιζεται το "αφεντικο" με εναν τυπο να τον ακολουθει, σπρωχνοντας ενα καροτσι οικοδομης με ενα φτυαρι μεσα.
"Δωστε το χαρτι και ξεκιναμε το σκαψιμο." Το δινω.
Εχω βαλει την μανα μου σε πεζουλι που δεν εχει ορατοτητα και της εχω αφησει να φυλαει, τσαντες, κλειδια, νερα, χαρτια, οτι ειχα, για να μην σηκωθει απο εκει.
Σκαβουν. Φτανουν σε οτι ελαχιστο εχει μεινει απο το φερετρο.
Ξαφνικα σταματανε και το αφεντικο αρχιζει να φωναζει
"Αααα! Η περιπτωση θελει πολλη δουλεια! Πολλη δουλεια!".
"Τι εννοειτε;"
"Πρεπει να τον παμε σε κοινοταφιο για εναν χρονο για να λιωσει κι αλλο".
Ο αλλος τυπος εχει αφησει το φτυαρι και με τα χερια τραβαει κατι σαν τουλια και μεσα απο αυτα βγαζει κοκκαλα και τα βαζει σε τσιγκινο κουβα.
"Μα εχει λιωσει..."
"Οχι, θα περιμενετε εδω να τελειωσω με ολες τις εκταφες και το μεσημερι θα δουμε τι θα κανουμε. Εχει πολλη δουλεια!"
Η μανα μου εχει ακουσει τις φωνες, εχει σηκωθει και κρυφοκοιταει με αγωνια.
Ο συγγενης μας του δινει ενα 20αρικο και τον παρακαλει να μας "εξυπηρετησει" για να τελειωνουμε το συντομοτερο.
"Ειναι λιγα, ειμαστε δυο. Βαλε κατι παραπανω".
Αλλο ενα 10αρικο.
"Ενταξει, μην ανησυχειτε, θα το φτιαξω".
Καμμια μας δεν εκλαψε και περιμενα οτι θα ειχαμε δραματα.
Διστακτικα ρωταω την μαμα μου φευγοντας "Πως εισαι;"
"Ανακουφισμενη ειμαι, που τον εβγαλαν απο εκει μεσα, που τελειωσαμε και που δεν θα πρεπει να ερθουμε εδω, ποτε ξανα σε αυτο το μερος."
Ποτε ξανα.
Γιατι ποτε ξανα δεν εχει υπαρξει τετοια οργανωση, που καταπατα τοσο βαναυσα την ανθρωπινη αξιοπρεπεια, που σε φτυνει στα μουτρα, σε ξεφτιλιζει, δειχνοντας σου ποσο σε υποτιμα, ποσο αδιαφορει για τα συναισθηματα σου κι εσυ να πηγαινεις σαν το πρεζακι στον εμπορο.
Εγω, ποτε ξανα.
15°
