Η viral ανάρτηση του Γιώργου Στόγια για το ποιοι κάνουν τελικά εμβόλιο κατά του κορωνοϊού και ποιοι δεν κάνουν.
«Προσπαθώ να βγάλω μια άκρη ποιος εμβολιάζεται και ποιος όχι. Όλο πέφτω σε εκπλήξεις. Εκεί που περίμενα ότι (π.χ. λόγω μορφωτικού επιπέδου) κάποιο άτομο θα ήταν υπέρ, μαθαίνω τελικά πως ούτε που το σκέφτεται να πλησιάσει στο εμβολιαστικό κέντρο. Και αντίστροφα: άτομα για το οποία δεν θα μου έκανε εντύπωση (π.χ. λόγω συντηρητικών ιδεών) να μάθαινα ότι είναι αρνητές, δίνουν το μπράτσο τους περήφανα σαν να επιτελούν ατομικό και συλλογικό καθήκον.
Υπάρχει άραγε μια ταξινόμηση που θα μπορούσε να προβλέψει με ασφάλεια τη στάση κάποιου; Κι αν ναι, με ποια κριτήρια; Τα προφανή (κοινωνικοοικονομική τάξη, μορφωτικό επίπεδο, στάση απέναντι στην επιστήμη, ψυχολογικά χαρακτηριστικά, ταυτοτική ανασφάλεια, οικογενειακό περιβάλλον, θρησκευτική πίστη) δεν με ικανοποιούν, καθώς εμπειρικά δεν οδηγούν σε ασφαλείς προβλέψεις. Οι αντιφάσεις φαίνονται άλυτες.
Προτείνω ένα σχήμα που μου φαίνεται πειστικό, παρά τη γενικότητά του. Εννοείται πως ούτε κοινωνιολόγος είμαι, ούτε έρευνα έχω κάνει. Αντί να τα συζητώ μόνο με τη Rena (που σε αυτό το θέμα διαφωνήσαμε το μεσημέρι στο αυτοκίνητο), τα γράφω δημόσια για να αρθρώσω τη σκέψη μου και να διαβάσω και άλλες απόψεις.
Το βασικό λοιπόν κριτήριο, όπως το καταλαβαίνω, είναι η εμπιστοσύνη ή όχι απέναντι στο νεωτερικό κράτος. Με αυτή την ταξινόμηση, μπορούμε να βάλουμε στην ίδια κατηγορία ομάδες με άλλα εντελώς αντίθετα χαρακτηριστικά. Εξηγούμαι: Εμπιστοσύνη στο κράτος μπορεί να έχει κι ο δεξιός που θεωρεί ιδανική εποχή τη μεταπολεμική συναίνεση με την αμερικάνικη κυριαρχία, το καουμπόικο στην τηλεόραση και την κόκα-κόλα στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, αλλά και ο κομμουνιστής που γαλουχήθηκε με την πίστη ότι το κράτος και η επιστήμη, ακόμα κι όταν στιγμιαία παραπατούν, εργάζονται προς όφελος του σοσιαλιστικού ανθρώπου και της αναπόφευκτης θετικής έκβασης της Ιστορίας.
Αντίθετα, ελάχιστη ή μηδενική εμπιστοσύνη απέναντι στο νεωτερικό κράτος μπορεί να δείξει τόσο ο θρησκόληπτος (ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου), όσο και ο "ριζοσπάστης" της "καχυποψίας". Η συνωμοσιολογική λογική που σε κάποιες περιπτώσεις τείνει να γίνει μια "κυρίαρχη εναλλακτικότητα" είναι αναγκαστικά του συρμού σε μια εποχή κατά την οποία οι μεγάλες αφηγήσεις έχουν θεωρητικά (όχι στην καθημερινή πράξη -- ακόμη με αυτές ο κόσμος συνεχίζει να γυρνά) ηττηθεί. Παίρνει πολλές μορφές, από το αντιεμβολιαστικό κίνημα και τους υγιεινιστές, μέχρι κάποιες σέκτες αναρχικών και φονταμελιστών των έμφυλων ταυτοτήτων. Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η θρησκοληψία και η πολιτική καχυποψία συναντιούνται: στον προνομιακό χώρο της trash TV».
14°
