Συγκλονίζει τα όσα εξομολογήθηκε η Γιώτα Κότα για τον φονικό σεισμό της Αθήνας, όταν και παρέμεινε για 5,5 ώρες κάτω από τα ερείπια.
Η Γιώτα Κότα είχε παγιδευτεί στα ερείπια του σπιτιού της στη Μεταμόρφωση. Το ημερολόγιο έγραφε 7 Σεπτεμβρίου 1999. Ο Εγκέλαδος είχε χτυπήσει την Αθήνα. Ο φονικός σεισμός ήταν μεγέθους 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Προκάλεσε την κατάρρευση κτιρίων και τον θάνατο 143 ανθρώπων. Καλεσμένη στην εκπομπή «Μεσάνυχτα», η Γιώτα Κότα περιέγραψε τις συγκλονιστικές στιγμές που βίωσε. Εκείνη την ημέρα ήταν 10 ετών και έχασε πατέρα και αδελφή.
«Δεν κατάλαβα ότι γινόταν σεισμός, ξαφνικά μαύρισαν όλα. Ο πατέρας μου κάτω από τα χαλάσματα μού μιλούσε και με καθησύχαζε. Όσο περνούσε η ώρα καταλάβαινα ότι αλλάζει η αναπνοή του, μέχρι που δεν τον άκουγα πια. Έμεινα 5,5 ώρες κάτω από τα συντρίμμια. Κατάλαβα ότι έπεσε η πολυκατοικία, όταν με απεγκλώβισαν. Ήμουν εγκλωβισμένη στα χαλάσματα και πονούσα. Όταν με απεγκλώβισαν, αγκάλιασα πολύ δυνατά τη μητέρα μου» ανέφερε.
«Το σπίτι μας ήταν στη Μεταμόρφωση και ήταν μια τετραώροφη πολυκατοικία που ζούσαν 16 οικογένειες. Δυστυχώς 16 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα ερείπια της πολυκατοικίας εκείνη την ημέρα. 8 οικογένειες από την πολυκατοικία είχαν θύματα και οι άλλες 8 δεν είχαν. Εγώ ήμουν στις οικογένειες που θρηνούσαν τα θύματά τους. Εκείνο το μεσημέρι ο πατέρας μου είχε γυρίσει από το μαγαζί και είχε ξαπλώσει στον καναπέ για να ξεκουραστεί. Εγώ με την αδελφή μου ήμασταν στο σαλόνι και βλέπαμε τηλεόραση» εξομολογήθηκε.
Και συνέχισε, λέγοντας: «Θυμάμαι πολύ έντονα τη δόνηση του σεισμού και τον πατέρα μου να φωνάζει: "Κορίτσια, μη φοβάστε, κάνει σεισμό". Ξαφνικά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μαύρισαν όλα. Το σπίτι μας κατέρρευσε σε δευτερόλεπτα. Ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στα μπάζα, πλακωμένοι από τις κολόνες. Δεν είχαμε χρόνο να σηκωθούμε από τις θέσεις μας και να προστατευτούμε. Θυμάμαι ακόμα τη ρωγμή στον τοίχο και μετά σκοτάδι».
Ένιωθα άσχημα που εγώ ήμουν ζωντανή
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης η Γιώτα Κότα αποκάλυψε ότι δεν της είπαν άμεσα πως δύο μέλη της οικογένειάς της είχαν πεθάνει στον φονικό σεισμό.
«Όταν ρώτησα τι απέγιναν ο πατέρας μου με τη αδελφή μου δεν μου έλεγαν την αλήθεια. Έμαθα για τον χαμό της αδελφής μου και του πατέρα μου δύο ημέρες έπειτα από τη μαμά μου» είπε.
«Τον πρώτο καιρό ένιωθα πολύ άσχημα που εγώ ήμουν ζωντανή και οι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Τώρα πια δεν φοβάμαι τους σεισμούς, φοβάμαι μην πάθουν κάτι οι δικοί μου άνθρωποι» πρόσθεσε.
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
