Ιστορική χαρακτηρίζεται η απόφαση που εξέδωσε ομόφωνα το Β’ Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών με την οποία , υιοθετείται για πρώτη φορά ρητά το μήνυμα της επιστημονικής κοινότητας ότι ένας άνθρωπος, θετικός στη λοίμωξη HIV που έχει μη ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο είναι μη μεταδοτικός.
Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο αθώωσε κατηγορούμενο ο οποίος μηνύθηκε από σύντροφό του, με την οποία διατηρούσε περιστασιακή, σεξουαλικής φύσεως, σχέση ότι αποπειράθηκε να της μεταδώσει τον ιό του HIV μέσω δήθεν απροφύλακτης σεξουαλικής επαφής.
Επιπλέον, αναγνώρισε ως μη ενοχοποιητικό στοιχείο την απόφαση του κατηγορουμένου να μην αποκαλύψει στην περιστασιακή σύντροφό του την οροθετικότητά του, καθώς έκρινε ότι κρίσιμο για την αθώωση ή την ενοχή του αποτελεί το γεγονός ότι λάμβανε τις απαραίτητες προφυλάξεις και τη θεραπεία του, με αποτέλεσμα να μην κινδυνεύει τρίτο άτομο από σεξουαλική επαφή μαζί του.
Με δεδομένο ότι ο κατηγορούμενος λάμβανε σταθερά θεραπεία και κατά τον ενδεικτικό χρόνο το ιικό του φορτίο ήταν σταθερά κάτω από το ανιχνεύσιμο όριο (<20 copies/ml), ενώ σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με τις επιστημονικές μελέτες, όταν ο άνθρωπος που ζει με HIVλαμβάνει θεραπεία, η μετάδοση του ιού μειώνεται σε ποσοστό 96%, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν πληρούται η αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση της απόπειρας βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης κατ’ εξακολούθηση, αλλά ούτε βαριάς σωματικής βλάβης κατ’ εξακολούθηση με ενδεχόμενο δόλο.
Η δίωξη αυτή, η οποία ασκήθηκε τον Αύγουστο του 2012, ήρθε σε συνέχεια της ευρύτατης –χωρίς αποδεικτικό έρεισμα και αποβαίνουσας καταστροφικής για τη δημόσια υγεία- ποινικοποίησης της λοίμωξης HIV, όποτε στο στόχαστρο της τότε πολιτικής ηγεσίας βρέθηκε να κατηγορείται για το ίδιο αδίκημα σημαντικός αριθμός ατόμων που έκαναν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών, όπως και διεμφυλικά άτομα, τα οποία τελικώς αθωώθηκαν πανηγυρικά από τα δικαστικά όργανα.
Την υπόθεση ανέλαβε το Κέντρο Ζωής, προσφέροντας δωρεάν νομική συνδρομή στον ωφελούμενο σε όλη τη διάρκεια της δικαστικής περιπέτειάς του. Ως Οργανισμός, μαχόμενος για τα δικαιώματα των οροθετικών ανθρώπων τόσο στην υγιή και χωρίς κίνδυνο σεξουαλική ζωή, όσο και στην αναπαραγωγή, χαιρετίζουμε με ιδιαίτερη χαρά την πρώτη δικαστική αναγνώριση στη χώρα μας του μηνύματος των επιστημονικών ερευνών ότι το μη ανιχνεύσιμο ιικόφορτίο καθιστά μη πιθανή την μετάδοση του ιού.
Παράλληλα, όμως, εφιστούμε την προσοχή στους αρμόδιους φορείς για τη μη λειτουργία των αντιδραστηρίων για διάστημα πλέον του 1 ½ έτους, γεγονός που, εκτός των λοιπών σοβαρότατων προβλημάτων που τούτο μπορεί να συνεπάγεται σε θέματα υγείας, οδηγεί σε απώλεια του πλέον σημαντικού αποδεικτικού μέσου σε ποινικές δίκες κατά ανθρώπων θετικών στον ιό του HIV και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αύξησης κρουσμάτων εκβιασμών με θύματα τους ίδιους τους ασθενείς.
15°
