Δυστυχώς ο σεξισμός είναι ενσωματωμένος στην κουλτούρα μας, ωστόσο, στην περίπτωση Πελικό οι δημοσιογράφοι δείχνουν έναν πρωτοφανή σεβασμό για το θύμα και τους οικείους του
Η υπόθεση Πελικό και ο ρόλος των δημοσιογράφων τόσο στη συγκεκριμένη υπόθεση, όσο και στις υποθέσεις βιασμών γενικότερα.
Πριν από λίγες ημέρες χιλιάδες Γάλλοι πολίτες βγήκαν στους δρόμους, προκειμένου να δηλώσουν την υποστήριξή τους προς τη Ζιζέλ Πελικό - θύμα βιασμού επί μια δεκαετία του συζύγου της και δεκάδων άλλων άγνωστων αντρών που το τελευταίο διάστημα περνούν από δίκη για τις ειδεχθείς πράξεις τους.
Την Τρίτη 17.9, ο κύριος κατηγορούμενος και ενορχηστρωτής της κακοποίησης του θύματος, Ντομινίκ Πελικό, παραδέχθηκε την ενοχή του και κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του δήλωσε ότι: «Είμαι βιαστής όπως όλοι οι άλλοι σε αυτήν την αίθουσα».
Όσοι ενδιαφέρονται για τις λεπτομέρειες αυτής της πραγματικά σοκαριστικής ιστορίας, μπορούν εύκολα να βρουν πληθώρα πληροφοριών στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Το σχόλιό μου δεν αφορά τους πρωταγωνιστές της, αλλά τον ρόλο των δημοσιογράφων τόσο στην συγκεκριμένη υπόθεση, όσο και στις υποθέσεις βιασμών γενικότερα.
Στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα δεν ήμασταν τόσο ενημερωμένοι για το πώς οφείλουμε να χειριζόμαστε αυτά τα ευαίσθητα θέματα με αποτέλεσμα να θυσιάζεται η εγκυρότητα της είδησης στο βωμό της ηδονοθηρίας και του εύκολου εντυπωσιασμού.
Εκείνο που δεν γίνεται συχνά αντιληπτό είναι τα σεξιστικά σχόλια μερίδας του Τύπου, εκτός από τα θύματα προσβάλλουν και όλους τους άντρες, υπονοώντας ότι κάθε ένας από αυτούς είναι εν δυνάμει βιαστής, αρκεί να έρθει αντιμέτωπος με μία έντονη ερωτική πρόκληση.
Δυστυχώς ο σεξισμός είναι ενσωματωμένος στην κουλτούρα μας σε τέτοιο βαθμό που τόσο άντρες όσο και γυναίκες δημοσιογράφοι μπορεί να κάνουν σεξιστικά σχόλια όχι μόνον εις βάρος των θυμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης, ή βιασμού, αλλά ακόμα και ως μέρος του καθημερινού πολιτικού ρεπορτάζ.
Ο τρόπος με τον οποίο η σεξουαλική βία προβάλλεται από κάποιους δημοσιογράφους, μπορεί να δημιουργήσει σε ορισμένους την εντύπωση ότι η βίαια επιβολή της αντρικής επιθυμίας στη γυναίκα αποτελεί σε κάποιες περιπτώσεις «κανονικό», «αποδεκτό» και «φυσιολογικό» τρόπο ερωτικής συνεύρεσης και όχι μια αποτρόπαια πράξη κάποιου που απαιτεί την επέμβαση της δικαιοσύνης και χρειάζεται επειγόντως την αρωγή της ψυχιατρικής επιστήμης.
Αντιθέτως, για τους Γάλλους αρθρογράφους που παρακολουθούν στενά την υπόθεση, ο κατηγορούμενος, -ο σύντροφος που το θύμα εμπιστευόταν απόλυτα-, αποτελεί ένα αδίστακτο, δίχως την παραμικρή ενσυναίσθηση τέρας και οι υπόλοιποι θύτες δεν είναι παρά κοινοί βιαστές, ενώ η Ζιζέλ Πελικό έχει αναδειχθεί σε σύμβολο του γυναικείου αγώνα κατά της σεξουαλικής βίας.
Ασφαλώς ο τρόπος που εξελίχθηκε η υπόθεση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την απόφαση του θύματος να μιλήσει ανοιχτά και χωρίς ντροπή για την κακοποίηση που έχει υποστεί, να εμφανίζεται καθημερινά στο δικαστήριο κοιτάζοντας τόσο τους άντρες που την βίασαν όσο και τους δικαστές κατάματα, απαιτώντας δικαιοσύνη.
Όσο οδυνηρό και αν είναι κάτι τέτοιο, φαίνεται ότι συνιστά τη μόνη οδό για να ανατραπεί οριστικά και αμετάκλητα ο τρόπος που ο Τύπος παρουσιάζει τους θύτες και τα θύματα βιασμού.
14°
