Τιμ Γουόλς - Explainer: Επιλέγοντάς τον ως υποψήφιο Αντιπρόεδρό της, η Κάμαλα Χάρις επέλεξε να επενδύσει στην ιδεολογική ακεραιότητα και ανεξαρτησία
Η Κάμαλα Χάρις έκανε τελικά την έκπληξη επιλέγοντας τον Κυβερνήτη της Μινεσότα, Τιμ Γουόλς, ως υποψήφιο Αντιπρόεδρό της, σε μια απόφαση η οποία αψηφά την παραδοσιακή γεωγραφική στρατηγική επιλογή ενός «running mate» και επιχειρώντας να διευρύνει το πολιτικό της μήνυμα στις κρίσιμες μεταβαλλόμενες πολιτείες. Θέτοντάς το διαφορετικά, η επιλογή του Γουόλς επιβεβαιώνει πως η Χάρις θα εστιάσει απόλυτα στις μεσοδυτικές πολιτείες της πρώην «Ζώνης του Χαλκού» θεωρώντας πως η κούρσα για τον Λευκό Οίκο θα κριθεί εκεί.
Βλέποντάς το από απόσταση, ο εξηντάχρονος Κυβερνήτης της Μινεσότα αποτελεί μια παράδοξη υποψηφιότητα. Ο Γουόλς δεν διαθέτει ιδιαίτερη αναγνωρισιμότητα ονόματος, ούτε αποτελεί ένα χαρισματικό –τηλεοπτικά μιλώντας– πρόσωπο, ούτε μπορεί να εξασφαλίσει μια κρίσιμη μεταβαλλόμενη πολιτεία, καθώς την τελευταία φορά που στη Μινεσότα επικράτησε ένας Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος ήταν πίσω στο 1972, όταν ο Ρίτσαρντ Νίξον κέρδισε οριακά τον Τζορτζ ΜακΓκόβερν. Όμως, ο Γουόλς αποτελεί μια επιλογή που ενδεχομένως να φέρει πολλά περισσότερα από απλώς την πολιτεία του.
Τιμ Γουόλς: Αψηφώντας τη γεωγραφική λογική των δύο άλλων φιναλίστ
Για να κρίνουμε το σκεπτικό της επιλογής του Γουόλς, θα πρέπει να εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά των δύο άλλων υποψήφιων, οι οποίοι ανταγωνίστηκαν για το χρίσμα των Δημοκρατικών για την αντιπροεδρία. Σε αυτούς συγκαταλέγονταν ο Γερουσιαστής από την Αριζόνα, Μαρκ Κέλλι, και ο Κυβερνήτης της Πενσυλβάνια, Τζος Σαπίρο. Πέρα από τα –μέσες-άκρες– συναφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά τα οποία θα απέδιδαν και οι δύο στον συνδυασμό των Δημοκρατικών – αλλά και το κοινό τους δημογραφικό προφίλ ως λευκοί άντρες – τόσο ο Κέλλι, όσο και ο Σαπίρο είχαν ένα εξαιρετικά σημαντικό πλεονέκτημα: θεωρητικά, θα εξασφάλιζαν και οι δύο μια καθοριστική μεταβαλλόμενη πολιτεία στο Συμβούλιο των Εκλεκτόρων, σε μια συνθήκη η οποία ενδεχομένως να έκρινε και το τελικό αποτέλεσμα. Υπενθυμίζεται πως για την ανάδειξη του νικητή στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, προσμετρώνται οι εκλεκτορικές ψήφοι κάθε πολιτείας –οι οποίες αναλογούν στο μέγεθος του πληθυσμού της– με τον μαγικό αριθμό να είναι συνολικά οι 270 από τις 538. Στην πράξη, οι εκλογές δεν κρίνονται στο σύνολο της χώρας, καθώς τόσο οι Δημοκρατικοί, όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι, έχουν εκ προοιμίου εξασφαλίσει τις πολιτείες όπου τα τοπικά εκλογικά σώματα προτιμούν πλειοψηφικά το ένα ή το άλλο κόμμα. Αντίθετα, οι εκλογές στο τέλος καθορίζονται από την προτίμηση περίπου δέκα με δώδεκα μεταβαλλόμενων πολιτειών, οι οποίες έχουν ίσες πιθανότητες να εκλέξουν τον συνδυασμό είτε του ενός, είτε του άλλου κόμματος.
Τόσο η Αριζόνα, όσο και η Πενσυλβάνια, ανήκουν στις σημαντικότερες μεταβαλλόγουλμενες πολιτείες, οπότε το κίνητρο επιλογής είτε του Κέλλι, είτε του Σαπίρο ήταν σαφές και μετρήσιμο. Η θεωρητική εξασφάλιση είτε των 11 εκλεκτορικών ψήφων της πρώτης, είτε των 20 της δεύτερης, θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν τη νίκη στη Χάρις, εφόσον το αποτέλεσμα κρινόταν στο νήμα· εξάλλου, η διατήρηση και των δύο πολιτειών για τους Δημοκρατικούς αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη νίκη, με τις περισσότερες εκτιμήσεις να προέβλεπαν πως τελικά η Χάρις θα επέλεγε τον Σαπίρο, καθώς θα της εξασφάλιζε –θεωρητικά– τόσο περισσότερες εκλεκτορικές ψήφους, όσο και θα μπορούσε – επίσης θεωρητικά– να επηρεάσει θετικά τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους των γειτονικών μεσοδυτικών πολιτειών. Η ιστορία των αμερικανικών προεδρικών εκλογών είναι γεμάτη παραδείγματα επιλογής υποψήφιων Αντιπροέδρων με το συγκεκριμένο κριτήριο, είτε σε επίπεδο μεμονωμένης πολιτείας, είτε σε επίπεδο γεωγραφικής ισορροπίας. Με την επιλογή του Γουόλς, ωστόσο, η Χάρις επέλεξε μια περισσότερο φιλόδοξη προσέγγιση, μέσω της οποίας θα επιδιώξει να καλύψει τις δικές τις αδυναμίες στο αμερικανικό εκλογικό σώμα με έναν τρόπο ο οποίος αψηφά τα στενά πολιτειακά σύνορα, είτε της Αριζόνα, είτε της Πενσυλβάνια.
Ο λόγος είναι πως ο Γουόλς αποτελεί έναν ιδεολογικά μετριοπαθή Δημοκρατικό, ο οποίος παρότι δεν έχει εναντιωθεί στην προοδευτική ιδεολογική μετατόπιση του κόμματος του προς τα αριστερά, διατηρεί παράλληλα τη δυνατότητα να ακροβατεί με την πιο συντηρητική – ας πούμε – πτέρυγα, στην οποία ανήκει για παράδειγμα ο νυν Πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, ή η πρώην υποψήφια Πρόεδρος, Χίλαρι Κλίντον. Σε πρακτικό επίπεδο, ο Γουόλς έχει στηρίξει απόλυτα όλες τις προοδευτικές παρεμβάσεις των Δημοκρατικών σε πολιτειακό και εθνικό επίπεδο, όπως είναι για παράδειγμα η δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση για φοιτητές με χαμηλό ατομικό ή οικογενειακό εισόδημα, τα δωρεάν γεύματα στις σχολικές μονάδες – χωρίς ωστόσο να αποκλείσει και τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα – αλλά και την προστασία των δικαιωμάτων της LGBTQ+ κοινότητας, τα οποία οι φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί των δύο ακτών έχουν αναγάγει εδώ και αρκετά πλέον χρόνια σε υπαρξιακό ζήτημα για το κόμμα τους. Παράλληλα, ωστόσο, ο Γουόλς αποτελεί και έναν εκ των ενθερμότερων υποστηρικτών του Ισραήλ στη σύγκρουσή του με τη Χαμάς, ενώ έχει συναντηθεί και προσωπικά με τον Ουκρανό Πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έχοντας ταχθεί από την αρχή του ρωσο-ουκρανικού πολέμου στο πλευρό της ουκρανικής κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, ο Γουόλς δεν εναντιώνεται –και έχει ενστερνιστεί εμπράκτως ως Κυβερνήτης της Μινεσότα– την προοδευτική ατζέντα των Δημοκρατικών, ωστόσο αποτελεί αφοσιωμένο υποστηρικτή της παρεμβατικής αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, την οποία στηρίζουν οι μετριοπαθείς Δημοκρατικοί, και στην οποία εναντιώνεται η αριστερή πτέρυγα του κόμματος.
Η ιδεολογική ισορροπία και η προσωπική ιδιοσυγκρασία
Επιλέγοντας τον Γουόλς ως υποψήφιο Αντιπρόεδρό της, η Κάμαλα Χάρις επέλεξε να επενδύσει στην ιδεολογική ακεραιότητα και ανεξαρτησία, τις οποίες έχει επιδείξει στην καριέρα του ο Κυβερνήτης της Μινεσότα, αλλά και τη δυνατότητά του να συνδυάζει και να υποστηρίζει πολιτικές μεταξύ διαφορετικών εσωκομματικών παρατάξεων. Ωστόσο, πέρα από τον συμβολισμό της εσωκομματικής ενότητας, ο Γουόλς θεωρήθηκε ως η ιδανικότερη επιλογή, ώστε ο συνδυασμός των Δημοκρατικών να απευθυνθεί στους ανεξάρτητους μετριοπαθείς ψηφοφόρους των μεταβαλλόμενων πολιτειών, οι οποίοι εν τέλει θα κρίνουν και το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών αναλόγως με τη στάση την οποία θα κρατήσουν. Το επιτελείο της Χάρις έκρινε πως οι ταπεινές καταβολές του Γουόλς –καθώς ο κυβερνήτης της Μινεσότα ξεκίνησε την καριέρα του ως καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα υπηρέτησε στην αμερικανική εθνοφρουρά για σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια– τον καθιστούν ως τον ιδανικότερο υποψήφιο, ώστε να απευθυνθεί στο κρισιμότερο τμήμα του αμερικανικού εκλογικού σώματος. Όπως τον χαρακτήρισε η πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, ο Γουόλς αποτελεί την επιτομή του «heartland democrat», δηλαδή του Δημοκρατικού πολιτικού ο οποίος στηρίζει μεν το Δημοκρατικό πρόγραμμα των κοινωνικών παροχών –άρα και των απαραίτητων φορολογικών προτεραιοτήτων –παραμένοντας ωστόσο εκφραστής των λαϊκότερων, παραδοσιακότερων, και συντηρητικότερων, ιδεολογικών και πολιτισμικών θέσεων των μεσοδυτικών πολιτειών –όπως είναι για παράδειγμα το δικαίωμα στην οπλοκατοχή– στοιχεία τα οποία οι παράκτιοι Δημοκρατικοί, τόσο στη Δύση, όσο και στην Ανατολή, αφήνουν πίσω τους όλο και περισσότερο.
Στην ουσία, ο Γουόλς αποτελεί έναν από τους εναπομείναντες εκφραστές μιας παρηκμασμένης πτέρυγας των Δημοκρατικών,η οποία ωστόσο ενδεχομένως να συμβάλλει καθοριστικά στη νίκη της Χάρις.Εξάλλου, ο Κυβερνήτης της Μινεσότα έχει ήδη αποδείξει τόσο την προσωπική του οξυδέρκεια, όσο και την υψηλή του αντίληψη σχετικά με τις ιδιαιτερότητες του τρέχοντος πολιτικού χρόνου στις ΗΠΑ, αποκαλώντας τόσο τον Ντόναλντ Τραμπ, όσο και τον υποψήφιο Αντιπρόεδρό του, Τζέι Ντι Βανς, «weird» –δηλαδή «περίεργους»– συνοψίζοντας σε –και εκφράζοντας με– μία μόνο λέξη την άποψη του μισού αμερικανικού εκλογικού σώματος, αλλά και της πλειοψηφίας ίσως των δυτικών πολιτών, σε ό,τι αφορά την πολιτική και προσωπική ιδιοσυγκρασία του Ρεπουμπλικανικού συνδυασμού. Αξίζει να σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός έγινε viral πέρα από κάθε προσδοκία, με ορισμένες δημοσκοπικές αναλύσεις να εντυπωσιάζονται από τον βαθμό στον οποίο ταυτίστηκαν μαζί του χιλιάδες εκ των ερωτηθέντων πολιτών. Παράλληλα, η επιλογή ενός υποψηφίου με τα χαρακτηριστικά του Γουόλς δεδομένα εκμηδενίζει το πλεονέκτημα το οποίο θεωρούσε πως διατηρούσε ο υποψήφιος Ρεπουμπλικάνος Αντιπρόεδρος, Τζέι Ντι Βανς, ως ο αυθεντικός εκφραστής των λαϊκών στρωμάτων των μεσοδυτικών πολιτειών. Ακόμα και αν ο Βανς τελικά κρατήσει το Οχάιο για το κόμμα του, πλέον θα δυσκολευτεί σημαντικά να επεκτείνει την προσωπική του επιρροή στις υπόλοιπες μεσοδυτικές πολιτείες, απέναντι στον –εμπειρότερο πολιτικά και ικανότερο επικοινωνιακά– Γουόλς.
Αμερικανικές εκλογές 2024: Η δυναμική της κούρσας δεν αλλάζει με την επιλογή του Τιμ Γουόλς
Προφανώς, η επιλογή του Γουόλς δεν μπορεί ούτε να αλλάξει τη δυναμική της κούρσας, ούτε να κρίνει από μόνη της το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών – όπως απέτυχε να κάνει και η ευφυής επιλογή του Λόιντ Μπένσεν από τον Μάικ Δουκάκη το 1988. Ωστόσο, τα προσωπικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του υποψήφιου Δημοκρατικού Αντιπροέδρου έχουν δυνητικά μια εξαιρετικά ευρεία γεωγραφική επιρροή στις κρίσιμες πολιτείες, όπου θα κριθεί το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση που η κούρσα ανάμεσα στη Χάρις και τον Τραμπ αποδειχθεί όντως τόσο στενή όσο φαίνεται τις τελευταίες μέρες σε δημοσκοπικό επίπεδο, τότε ο Γουόλς έχει μόνο να προσφέρει στον Δημοκρατικό συνδυασμό, και ενδεχομένως να αποτελέσει ένα επιπλέον καθοριστικό πλεονέκτημα της Χάρις έναντι του Τραμπ. Εφόσον επιτύχει να απευθυνθεί στους κεντρώους ψηφοφόρους των μεταβαλλόμενων πολιτειών –και δη στους λευκούς άντρες, οι οποίοι κυριαρχούν δημογραφικά και στους οποίους υστερεί η Χάρις– τότε δεδομένα ένα κομμάτι της νίκης που θα φέρει αυτή η συνθήκη θα ανήκει σε εκείνον.
Η διεθνής κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στο τέλος του τρέχοντος έτους, θυμίζει έντονα την τελευταία χρονιά πριν από την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
12°
