Σκηνές από το αληθινό πρόσωπο του πολέμου στην Ουκρανία

Μια γυναίκα από την Ουκρανία στα 70 της χρόνια ταξίδεψε με το τρένο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα μαζί με τον ανάπηρο σύζυγό της και μοιράζεται την εμπειρία που έζησε σε αυτόν τον βάναυσο πόλεμο. Οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο τρένο που μεταφέρουν ασθενείς και τραυματίες στα κοντινότερα νοσοκομεία ακούνε καθημερινά οδυνηρές ιστορίες από ένα πόλεμο που δεν έχει τέλος.

«Εγώ και ο σύζυγός μου ζούσαμε σε ένα μικρό χωριό στην περιοχή Luhansk. Ήταν ένα υπέροχο μικρό χωριό με καθαρούς δρόμους και νερό, φυσικό αέριο και ηλεκτρικό ρεύμα σε κάθε νοικοκυριό. Περίπου 500 άνθρωποι ζούσαν εκεί, αλλά τώρα έχουν απομείνει μόνο 30 με 50. Τόσοι πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Ο βομβαρδισμός γινόταν από όλες τις πλευρές. Όλα τα παράθυρα του σπιτιού μου έσπασαν. Η πόρτα μου είναι γεμάτη τρύπες από θραύσματα. Ο κήπος μου καταστράφηκε ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς.

Ο άντρας μου είναι ανάπηρος. Πέρυσι, οι κοινωνικές υπηρεσίες μας έδωσαν ένα ειδικό κρεβάτι φροντίδας. Έφτιαξα ένα αυτοσχέδιο καταφύγιο γύρω του και το κάλυψα με κουβέρτες. Στην αρχή του πολέμου, όταν οι βομβαρδισμοί ήταν πιο μακριά, κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι του. Κάθε φορά που γινόταν έκρηξη, ούρλιαζα από φόβο. Αργότερα, όταν ήρθαν πιο κοντά οι βομβαρδισμοί, κρύφτηκα στο υπόγειο ενός από τα σπίτια των γειτόνων μας αφήνοντάς τον στο κρεβάτι του. Δεν μπορούσα να τον πάρω μαζί μου. Είναι ακίνητος και είναι πολύ βαρύς για μένα. Κάθε φορά φοβόμουν για το τι θα έβλεπα όταν επέστρεφα. Μια φορά, όταν έσπασαν τα παράθυρα του σπιτιού μας, ένα κομμάτι γυαλί έκοψε το πόδι του. Δεν ήταν βαθύς τραυματισμός, αλλά και πάλι ένιωσα τόσο άσχημα που τον είχα αφήσει μόνο του. 

Η γειτόνισσά μου πρόσφερε το υπόγειο του σπιτιού της ως καταφύγιο στους ανθρώπους της γειτονιάς. Στις 7 Μαΐου, περίπου 11 άτομα κρύβονταν εκεί την ώρα που έγινε βομβαρδισμός. Κοιτούσα έξω από το παράθυρό μου και είδα δύο βόμβες να πέφτουν στο σπίτι της, συνθλίβοντας την οροφή και τα πατώματα. Στεκόμουν δίπλα στο παράθυρο, παραλυμένη, παρόλο που ήξερα ότι έπρεπε να κρυφτώ. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν είχε μείνει τίποτα από αυτό το διώροφο κτίριο, παρά κάποια συντρίμμια με 11 άτομα από κάτω. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε ειδικός εξοπλισμός, κατάφεραν να βγουν  μόνο τρία άτομα: δύο από αυτά ήταν ζωντανά και ένα κορίτσι ήταν νεκρό. Ίσως κι άλλοι άνθρωποι να είχαν επιζήσει, αλλά να παγιδεύτηκαν κάτω από το σπίτι. Δεν θα μάθουμε ποτέ.

Ένα άλλο σπίτι στη γειτονιά μου έπιασε φωτιά κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού και η γυναίκα που ζούσε εκεί κάηκε. Το πτώμα της δεν βρέθηκε ποτέ.

Όταν κόπηκε το ρεύμα και το τηλεφωνικό δίκτυο, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας πια. Το κινητό μου υπέστη ζημιές όταν η βαλίτσα έκτακτης ανάγκης που είχα ετοιμάσει, καταστράφηκε εντελώς από θραύσματα. Μια μέρα, οι γείτονές μας πρότειναν να προσεγγίσουμε το στρατό για να δούμε αν θα μπορούσαν να μας απομακρύνουν. Μας έδωσαν πέντε λεπτά να πακετάρουμε και μετέφεραν τον άντρα μου σε ένα φορτηγό. Υπήρχε ένα άλλο ηλικιωμένο ζευγάρι που εκκενώθηκε μαζί μας. Οι στρατιώτες μας έφεραν στην κοντινή πόλη όπου μείναμε στο υπόγειο ενός παλιού σχολείου. Ήταν υγρό και κρύο, οπότε θέλαμε να φύγουμε από εκεί το συντομότερο δυνατό. Συμπληρώσαμε όλα τα είδη των εντύπων μόνο και μόνο για να προχωρήσουμε περαιτέρω. Τελικά, μας μετέφεραν από εκεί στην Dnipro. 

Η κόρη μου έφτασε στην Πολωνία. Τώρα τελειώνει ένα σεμινάριο στα πολωνικά και θέλει να πάμε εκεί. Λέει ότι οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι και φροντίζουν καλά τους πρόσφυγες. Αλλά φοβάμαι ότι όταν φύγουμε από τη χώρα, δεν θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη γενέτειρά μας. Το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, ακόμα και η άδεια οδήγησής μου - όλα έμειναν πίσω.»

Η 70χρονη ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία της για τη δική της ασφάλεια και της οικογένειάς της.

Υποστήριξε κι εσύ το έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Γίνε Υποστηρικτής Πρώτης Γραμμής https://msf.gr/support/statheri