Ιστορίες γυναικών που αφιέρωσαν τη ζωή τους για την υποστήριξη των άλλων, από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Φέτος οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αφιερώνουν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σε όλες εκείνες τις γυναίκες που πάλεψαν να κρατηθούν στη ζωή και τα κατάφεραν, στις γυναίκες που επέζησαν από τον πόλεμο, τη βία, τις επιδημίες, τις φυσικές καταστροφές. Στις γυναίκες που αφιέρωσαν τη ζωή τους για την υποστήριξη άλλων ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Η φετινή Ημέρα της Γυναίκας είναι για όλες αυτές τις γυναίκες που μας εμπνέουν. Ακολουθούν εφτά διαφορετικές ιστορίες, για τις οποίες πληροφορίες μας έδωσαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα.
Juan Carlos Tomasi
«Για πόσο καιρό θα είμαστε έτσι; Δεν ξέρουμε. Μέχρι να χάσει μία από τις δύο συμμορίες. Θέλουμε ένα μέλλον για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας». Η πολιτεία Γκερέρο, στην οποία ζει η Άνα, είναι μία από τις πιο βίαιες του Μεξικού, καθώς εκεί συγκρούονται αμέτρητες συμμορίες, ομάδες αυτοάμυνας, η αστυνομία και ο στρατός. Ολόκληρα χωριά είναι αποκλεισμένα για μήνες εξαιτίας των συγκρούσεων μεταξύ των συμμοριών.
Arnaud Finistre
Τον Οκτώβριο του 2017, η Αζίζα, μια 25χρονη Ροχίνγκια από τη Μιανμάρ, δεν είχε άλλη επιλογή από το να εγκαταλείψει τη χώρα της. Οι επιθέσεις κατά των Ροχίνγκια από τον στρατό της Μιανμάρ και βουδιστές μοναχούς είχαν γίνει πιο συστηματικές. «Η βία είχε κλιμακωθεί. Έκαιγαν χωριά και κατέστρεφαν τζαμιά. Μας πυροβολούσαν με αυτόματα». Με τα δύο της παιδιά, η Αζίζα διέφυγε στο Μπανγκλαντές. Έμεινε έναν χρόνο σε καταυλισμό προσφύγων στο Κοξ Μπαζάρ κοντά στα σύνορα με τη Μιανμάρ, σε εξαιρετικά κακές συνθήκες. Όταν άκουσε για ένα δίκτυο διακινητών που θα μπορούσε να τη φέρει κοντά στον άντρα της, που ήταν εξόριστος στη Μαλαισία από το 2013, δεν δίστασε στιγμή. Το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο, ιδίως με τον Νιγιαματουλάχ, ο οποίος πάσχει από μία δύσκολη διαταραχή. Δεν καταλαβαίνει διάφορα πράγματα, με αποτέλεσμα οι άλλοι να του φέρονται βίαια μερικές φορές. Το ταξίδι κράτησε σχεδόν 60 μέρες. Περπατούσαν τη νύχτα, πήραν μια βάρκα και τέθηκαν σε περιορισμό σε έναν καταυλισμό στην Ταϊλάνδη, πριν φτάσουν τελικά στο Πενάνγκ και επανενωθούν με την οικογένειά τους. Ο άντρας της δουλεύει νυχτερινή βάρδια σε καντίνα. Επειδή ο μισθός του είναι χαμηλός, αναγκάζονται να μοιράζονται ένα διαμέρισμα με δύο οικογένειες Μπανγκλαντεσιανών. Η συγκατοίκηση είναι δύσκολη εξαιτίας της συμπεριφοράς του γιου της. Την περισσότερη ώρα μένουν στο μικρό δωμάτιό τους. Η Αζίζα δεν βγαίνει έξω, επειδή φοβάται μήπως τη σταματήσει η αστυνομία και τη στείλουν σε κέντρο κράτησης. Ο Νιγιαματουλάχ χρειάζεται συνεχή προσοχή. Όταν είναι σε κρίση, μπορεί να φύγει μακριά.
Pablo Garrigos/MSF
Η γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου Κοκορίκο, που αποφάσισε να βοηθήσει στην ανέγερση του θεραπευτικού κέντρου χολέρας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην κοινότητά τους, το Τσινγκουσούρα στη Μοζαμβίκη. Ο κυκλώνας Ιντάι είχε μεγάλο αντίκτυπο στο σύστημα υγείας της πόλης, καθώς όλα τα κέντρα υγείας του Μπέιρα έχουν καταστραφεί ή έχουν υποστεί ζημιές. Μέχρι την ανέγερση του θεραπευτικού κέντρου χολέρας, οι ασθενείς με χολέρα νοσηλεύονταν στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του κέντρου υγείας, με αποτέλεσμα οι άλλοι ασθενείς να μην έχουν πού να πάνε. Με τη μεταφορά των ασθενών με χολέρα στο θεραπευτικό κέντρο χολέρας, το κέντρο υγείας θα αρχίσει και πάλι να λειτουργεί κανονικά.
Ehab Zawati/MSF
Η Αγιά Ομάρ, 10 ετών, έχασε το πόδι της όταν μια ένοπλη ομάδα έριξε βόμβα στο σπίτι της οικογένειάς της. Κοιμόταν δίπλα στα τέσσερα αδέλφια της όταν έγινε η επίθεση, όμως ήταν η μόνη που τραυματίστηκε. «Πάντα χαίρομαι πολύ όταν η μαμά μου μού λέει ότι θα πάμε στη φυσικοθεραπεία. Είμαι πιο δυνατή απ' ό,τι ήμουν μετά την εγχείρηση. Πηγαίνω στο μπακάλικο μόνη μου και παίζω μπροστά στο σπίτι».
Caroline Frechard/MSF
«Ήμασταν επτά γυναίκες στην αυλή. Όταν είδαμε τον καπνό από τα σπίτια που καίγονταν, καταλάβαμε ότι γινόταν σφαγή. Τρέξαμε στην ύπαιθρο με τα παιδιά μας, κρυφτήκαμε στα δέντρα και μείναμε εκεί τρεις μέρες. Περπατήσαμε πάνω από 50 χιλιόμετρα για να φτάσουμε εδώ. Το χωριό; Δεν θέλω να ακούω γι' αυτό. Οι άντρες μας σκοτώθηκαν. Όλα τα σχολικά τετράδια των παιδιών μας κάηκαν.» Από τις αρχές του 2019, η έκρηξη βίας στις περιφέρειες Σαντρ-Νορ και Σαχέλ της Μπουρκίνα Φάσο έχει προκαλέσει δεκάδες θανάτους και τον εσωτερικό εκτοπισμό χιλιάδων ανθρώπων (περισσότεροι από 8.000 εκτοπισμένοι έχουν καταγραφεί από τις τοπικές αρχές). Στην πρόσφατη ιστορία της Μπουρκίνα Φάσο, δεν έχουν συμβεί ξανά εσωτερικοί εκτοπισμοί τέτοιας κλίμακας.
Όταν ήταν στην εφηβεία, η Σεραφίν δεν ήθελε να γίνει νοσηλεύτρια, όμως το έκανε επειδή της το ζήτησε η θεία της. «Η θεία μου πάντα παραπονιόταν ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στα νοσοκομεία δεν χαμογελούν ποτέ. Γι' αυτό δεν ένιωθε άνετα εκεί. Μου ζήτησε να γίνω νοσηλεύτρια, ώστε να συναντά τουλάχιστον έναν άνθρωπο με χαμόγελο στο νοσοκομείο. Αυτό λοιπόν κάνω τώρα: φροντίζω τους ανθρώπους όσο καλύτερα μπορώ, αλλά, το σπουδαιότερο, τους χαρίζω ένα μεγάλο χαμόγελο!» Η Σεραφίν είναι νοσηλεύτρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Προετοιμάζεται για να μπει μαζί με τους συναδέλφους της στη ζώνη υψηλού κινδύνου του θεραπευτικού κέντρου Έμπολα. Είναι από την περιοχή Βόρειο Κιβού, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, και εργάζεται αρκετά χρόνια για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. «Στην πρώτη παρέμβαση, φοβόμουν πολύ μήπως κολλήσω Έμπολα. Τη νύχτα σκεφτόμουν συνεχώς τι είχα ακουμπήσει εκείνη τη μέρα στη ζώνη υψηλού κινδύνου του θεραπευτικού κέντρου Έμπολα και φοβόμουν ότι μπορεί να κολλήσω. Τώρα είμαι πολύ πιο χαλαρή και έχω μεγαλύτερη σιγουριά!»
Luca Sola
«Στην αρχή ήταν δύσκολο να αποδεχτώ ότι έχω HIV. Είχα στρες, μερικές φορές θύμωνα πολύ με τη μητέρα μου, και μερικές φορές οι άλλοι με κορόιδευαν λέγοντας ότι είμαι άρρωστη. Τώρα όμως έχω αποδεχτεί την κατάστασή μου και δεν παραπονιέμαι. Ο μόνος περιορισμός που αντιμετωπίζω στην καθημερινότητά μου είναι οι διακρίσεις. Για παράδειγμα στις γαμήλιες τελετές οι διοργανωτές δεν με κάνουν παράνυφη, επειδή έχω HIV. Μερικές φορές είναι δύσκολο να παίξω με φίλους, επειδή κάνουν διακρίσεις σε βάρος μου. Αυτό που θέλω είναι να τελειώσω το σχολείο και να βρω δουλειά». Η Άννα Λεζόν, 16 ετών, από το χωριό Ντιπαζόντζε του Μαλάουι, είναι ασθενής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα θετική στον HIV και τη φυματίωση.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα χρειάζονται την υποστήριξή σου για να φτάσουν σε περισσότερους ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Βοήθησέ τους στο https://msf.gr/donate
10°
