Σύρος μουσουλμάνος, ο οποίος σήμερα ζει στη Γερμανία και κήρυξε τη λύση του γάμου του ενώπιον του θρησκευτικού δικαστηρίου της Σαρία στη Λαττάκεια το 2013, άκουσε σήμερα από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κηρύσσει το διαζύγιό του παράνομο.
Το Δικαστήριο της ΕΕ απεφάνθη ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ δεν είναι αναγκασμένα να αναγνωρίζουν διαζύγια, τα οποία δεν έχουν εκδοθεί από κρατικό δικαστήριο ή δημόσια αρχή.
Οι μουσουλμάνοι άνδρες έχουν τη δυνατότητα να δώσουν τέλος σε έναν γάμο δι' απαγγελίας λέγοντας απλώς τρεις φορές τη λέξη «τάλακ».
Το Δικαστήριο της ΕΕ, το οποίο εδρεύει στο Λουξεμβούργο, απεφάνθη επί του ζητήματος για πρώτη φορά.
Το ιστορικό της υπόθεσης: «Ο Raja Mamisch και η Soha Sahyouni παντρεύτηκαν στη Συρία. Ζουν επί του παρόντος στη Γερμανία. Αμφότεροι έχουν τόσο τη συριακή όσο και τη γερμανική ιθαγένεια.
Το 2013, ο R. Mamisch κήρυξε τη λύση του γάμου του δι’ απαγγελίας του τύπου του διαζυγίου από τον εκπρόσωπό του ενώπιον του θρησκευτικού δικαστηρίου της Σαρία στη Λαττάκεια (Συρία), το οποίο διαπίστωσε το διαζύγιο. Πρόκειται για λεγόμενο «ιδιωτικό» διαζύγιο, στο μέτρο που για το διαζύγιο αυτό δεν απαιτείται η διαπλαστικού χαρακτήρα συνδρομή του θρησκευτικού δικαστηρίου.
Εν συνεχεία, η S. Sahyouni υπέγραψε δήλωση με την οποία αναγνώριζε ότι είχε λάβει όλες τις παροχές τις οποίες, βάσει του θρησκευτικού νόμου, είχε δικαίωμα να λάβει δυνάμει του γαμικού συμφώνου και του διαζυγίου που επήλθε με μονομερή βούληση του συζύγου της και ότι, ως εκ τούτου, τον απήλλασσε από όλες τις υποχρεώσεις που υπείχε απέναντί της.
Κατόπιν τούτου, ο R. Mamisch ζήτησε την αναγνώριση του διαζυγίου στη Γερμανία, αίτηση την οποία ο πρόεδρος του Ανώτερου Περιφερειακού Δικαστηρίου του Μονάχου δέχθηκε, εκτιμώντας, μεταξύ άλλων, ότι ο κανονισμός «Ρώμη III» σχετικά με το εφαρμοστέο στο διαζύγιο δίκαιο [1] κάλυπτε αυτό το είδος αιτήσεων και ότι, δυνάμει του κανονισμού αυτού, το επίμαχο διαζύγιο διεπόταν από το συριακό δίκαιο.
Η S. Sahyouni προσέβαλε την αναγνώριση αυτή του διαζυγίου ενώπιον του Ανώτερου Περιφερειακού Δικαστηρίου του Μονάχου, το οποίο υπέβαλε στο Δικαστήριο της ΕΕ διάφορα ερωτήματα σχετικά με την ερμηνεία του κανονισμού Ρώμη III.
Με τη σημερινή απόφασή του, το Δικαστήριο υπενθυμίζει καταρχάς ότι έχει διευκρινίσει, με προηγούμενη διάταξή του [2], ότι ο κανονισμός Ρώμη III δεν έχει εφαρμογή, αυτός καθαυτόν, στην αναγνώριση αποφάσεως διαζυγίου που έχει εκδοθεί σε τρίτο κράτος.
Παρά ταύτα, βάσει του γερμανικού δικαίου, για την αναγνώριση στη Γερμανία ιδιωτικού διαζυγίου εκδοθέντος σε τρίτο κράτος, οι ουσιαστικές προϋποθέσεις στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνεται το διαζύγιο αυτό εξετάζονται υπό το πρίσμα του δικαίου του κράτους που καθορίζεται βάσει του κανονισμού Ρώμη III.
Το Δικαστήριο καταλήγει ότι από τους σκοπούς που επιδιώκει ο κανονισμός Ρώμη III προκύπτει ότι αυτός διέπει μόνον τα διαζύγια που απαγγέλλονται είτε από κρατικό δικαστήριο είτε από δημόσια αρχή ή υπό τον έλεγχό της. Συνεπώς, διαζύγιο το οποίο απορρέει από μονομερή δήλωση βουλήσεως ενός από τους συζύγους ενώπιον θρησκευτικού δικαστηρίου, όπως το επίμαχο εν προκειμένω, δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του κανονισμού Ρώμη III.
Το Δικαστήριο επισημαίνει επιπλέον ότι, μετά την έκδοση του κανονισμού Ρώμη III, διάφορα κράτη μέλη προέβλεψαν στις έννομες τάξεις τους τη δυνατότητα απαγγελίας διαζυγίου χωρίς την παρέμβαση κρατικής αρχής. Ωστόσο, η υπαγωγή των ιδιωτικών διαζυγίων στο πεδίο εφαρμογής του κανονισμού αυτού θα απαιτούσε προσαρμογές που εμπίπτουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του νομοθέτη της Ένωσης».
14°
