Αναστασία Ντραγκομίροβα: Από το χωράφι στα πανελλήνια ρεκόρ του επτάθλου

Δεν είναι μόνο η εικόνα της που τραβάει τα βλέμματα, τα 32 τατουάζ της ή το εντυπωσιακό μακιγιάζ με τα χρώματα (αυτά τα αστεράκια και τα λουλούδια της πολύ τα ζηλεύω) και τα στρασάκια πριν τον αγώνα. Είναι κάτι πιο βαθύ. Κάτι που σε κάνει να νιώθεις χωρίς να χρειαστεί να πει πολλά. Η Αναστασία Ντραγκομίροβα ή αλλιώς Νάνσυ, πρωταθλήτρια του επτάθλου, είναι αυθόρμητη, χωρίς φίλτρα, περίεργος χαρακτήρας, όπως μου λέει χαρακτηριστικά, και με πάρα πολλή ενέργεια. Της αρέσει να τα ζει όλα στο φουλ, κι αυτό φαίνεται από την πρώτη στιγμή που τη συναντώ.

Δείχνει δυναμική, και είναι. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι κι ευαίσθητη. Ό,τι νιώθει, το λέει. Ό,τι είναι, το δείχνει. Δεν χωράει σε στερεότυπα. «Δεν μπορώ να με περιορίσω», μου λέει.

Είναι όλα αυτά μαζί που την κάνουν να ξεχωρίζει, όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό. Η εικόνα, η στάση, η αλήθεια της. Και δίπλα σε όλα αυτά, έρχονται και οι επιδόσεις της. Στις 27 Ιουλίου, στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα, έσπασε ξανά το πανελλήνιο ρεκόρ Κ23 στο έπταθλο, με 6.163 βαθμούς. Ήταν η τρίτη φορά μέσα στη χρονιά που καταρρίπτει το ίδιο ρεκόρ, φτάνοντας στη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών για την Ελλάδα. Και το πιο εντυπωσιακό; Το έκανε με τον δικό της τρόπο – αυθεντικά, παθιασμένα, όπως ζει και κάθε άλλη στιγμή της ζωής της.

Μεγάλωσε στη Νέα Καλλικράτεια και έχει καταγωγή από την Βουλγαρία. Από μικρή έραβε ρούχα για τις κούκλες της, σχεδίαζε και ζωγράφιζε. Δημιουργούσε τον δικό της κόσμο, με το χέρι, με το μυαλό και με την καρδιά. Και σήμερα, στα 22 της, τον κουβαλάει παντού: στο ταρτάν, στις απονομές, στις στιγμές που είναι απλώς ο εαυτός της. Λέει πως το να τρέχει χωρίς πίεση την ηρεμεί. Όχι για τον χρόνο, αλλά για την αίσθηση. Αυτό είναι που τη χαλαρώνει. Όπως και η τάξη. Της αρέσει να οργανώνει και να τακτοποιεί. Τα ρούχα της είναι ταξινομημένα με βάση τα χρώματα – όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή έτσι νιώθει πως βρίσκει μια ισορροπία. Μπορεί μάλιστα να συναρμολογεί έπιπλα για ώρες, για διασκέδαση. Σαν να παλεύει να βάλει τάξη σε έναν κόσμο που συνέχεια αλλάζει, και καμιά φορά σε πνίγει.

Παρατηρεί πολύ. Σιωπηλά, χωρίς να το κάνει για εντύπωση. Κοιτάει τους ανθρώπους, παρατηρεί τον τρόπο που μιλάνε, που κινούνται, που χαμηλώνουν το βλέμμα όταν λένε κάτι που πονάει. «Δεν ξέρω αν είναι δεξιότητα», λέει, «αλλά προσπαθώ να μπω λίγο στο μυαλό τους. Να τους καταλάβω. Απ’ ό,τι λένε, δίνω καλές συμβουλές». Γιατί η Αναστασία Ντραγκομίροβα δεν είναι απλώς μια πρωταθλήτρια. Είναι μια ψυχή που κουβαλάει πολλά και τα αφήνει να φανούν, χωρίς φόβο. Μια ιστορία που γράφεται με συναίσθημα, επιμονή και αλήθεια.

Η Αναστασία Ντραγκομίροβα σπάει τα όρια στον στίβο και ζει με πάθος κάθε στιγμή της ζωής της

— Τι θυμάσαι από τα παιδικά χρόνια στην Καλλικράτεια;

Έβλεπα πολλά παιδικά και κυρίως «Πόκεμον». Διάβαζα πολύ και έκανα τα μαθήματα μου με τις αδερφές μου – ως μεγαλύτερες με βοηθούσαν καθημερινά. Έπαιζα και στον υπολογιστή διάφορα παιχνίδια όπως Stardoll και Friv Lara Croft. Τα παιδικά μου χρόνια δεν περιλάμβαναν κάτι άλλο πέρα απ’ αυτά και προπόνηση.

— Ποια είναι η αγαπημένη σου παιδική ανάμνηση και ποια η πιο δύσκολη; Γνωρίζω ότι οι αδερφές σου σε πρόσεχαν πολύ…

Η αγαπημένη μου παιδική ανάμνηση ήταν το πρώτο μου μετάλλιο, είχα χαρεί πάρα πολύ. Η πιο δύσκολη θα πω ότι ήταν όταν έφυγαν και οι δύο μου αδερφές για να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Για μένα οι αδερφές μου σημαίνουν πάρα πολλά και τότε προσπαθούσα να κάνω διάφορα πράγματα ώστε να μη σκέφτομαι ότι δεν είναι κοντά μου. Κάθε φορά που ερχόντουσαν για διακοπές δεν ήθελα να τις συνοδεύω στο αεροδρόμιο για να φύγουν, ούτε τώρα μπορώ – δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Μόνο στην ιδέα ότι θα φύγουν με πιάνουν κλάματα. Η μία προσπαθούσε να θρέψει την παιδικότητά μου κι η άλλη με κρατούσε λίγο πιο κοντά στο σήμερα, για να μην αναγκαστώ να προσγειωθώ απότομα στην πραγματικότητα.

— Και ο στίβος πώς μπήκε στη ζωή σου; Ποια είναι η πιο περίεργη προπόνηση που θυμάσαι;

Όλο αυτό ξεκίνησε για μένα όταν δύο φίλοι μου, με τους οποίους παίζαμε στην πυλωτή, πήγανε στίβο. Ο γυμναστής μου στο σχολείο επέμενε «πήγαινε στον Γιώργο» (σ.σ. Μποτσκαριώβ), κι έτσι πήγα.

Πιο περίεργη ήταν η πρώτη μου εμπειρία με τα βάρη. Ο Γιώργος προσπαθούσε να μου δείξει τον τρόπο, αλλά ήμουν ένα παιδί ψηλό, με πάρα πολύ μακριά άκρα, και ήταν πολύ περίεργο να με βλέπεις να προσπαθώ να σηκώσω βάρη.

— Είχες ασχοληθεί με κάποιο άθλημα σε μικρότερη ηλικία, υπήρχε στην οικογένεια κάποιος που ασχολούταν με τον αθλητισμό;

Είχα δοκιμάσει ρυθμική για πολύ μικρό χρονικά διάστημα. Ο μπαμπάς μου έπαιζε μπάσκετ, αλλά ερασιτεχνικά.

— Και πότε ήρθε ο πρωταθλητισμός στη ζωή σου;

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα ήταν λες κι έκανα πρωταθλητισμό, γιατί προπονούμουν με τους μεγάλους, στο υψηλότερο επίπεδο. Έκανα πολλές προπονήσεις και πολλές προσπάθειες ώστε να μη χάνουμε προπόνηση.

— Τι σε κράτησε σ’ αυτόν τον χώρο, παρότι οι φίλοι σου τελικά σταμάτησαν; Ήταν το ταλέντο, η ανάγκη ή κάτι άλλο;

Γενικά η λέξη ταλέντο δεν μου αρέσει – για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω καν αν έχω. Μάλλον αυτό που με κράτησε ήταν κάτι πιο βαθύ, ερωτεύτηκα τον αθλητισμό από την πρώτη στιγμή. Ήθελα να είμαι μόνο στο γήπεδο. Εκεί περνούσα καλά, παρόλο που κουραζόμουνα πολύ και έφτανα στα όριά μου. Ήθελα να είμαι εκεί κι ας ήμουν κουρασμένη.

— Πώς κυλάει μια τυπική μέρα σήμερα, ποιο είναι το πρόγραμμά σου από το πρωί μέχρι το βράδυ;

Ξυπνάω πρωί, κατεβαίνω για προπόνηση, παίρνω κι έναν καφέ, ανεβαίνω πάλι σπίτι, τρώω, κοιμάμαι και ξανακατεβαίνω το απόγευμα για βάρη. Όταν επιστρέφω είτε θα ζωγραφίσω είτε θα κάνω κάποιο τατουάζ. Αναλόγως τη μέρα, στο πρόγραμμα υπάρχει κι ένα μασάζ.

— Πού προπονείσαι τώρα; Ακόμη κάνεις προπονήσεις σε χωράφια στη Χαλκιδική;

Προπονούμαι στη Θεσσαλονίκη, στο Καυτατζόγλειο, και δύο φορές την εβδομάδα στην Χαλκιδική, στο χωράφι μας. Ειδικά τα πρωινά προπονούμαι μόνη μου, γιατί ούτε εγώ μπορώ να πηγαίνω, ούτε κι ο προπονητής μου να έρχεται κάθε μέρα Θεσσαλονίκη.

— Ο προπονητής σου, προπονητής και της Ε. Τζένγκο, είναι και οικοδόμος παράλληλα, σωστά;

Ναι, δεν είναι μόνο προπονητής, είναι και οικοδόμος!

— Πώς είναι να προπονείσαι με αντίξοες συνθήκες; Σε αποθαρρύνει ή σε πεισμώνει περισσότερο;

Πλέον δεν το σκέφτομαι καν, απλά κοιτάω να κάνω τη δουλειά μου. Ο κόουτς έχει βγάλει το πρόγραμμά μου. Θα χρειαστεί να κάνουμε προπόνηση σε ανηφόρες, σε τσιμέντο, στο χόρτο… δεν το σκέφτομαι. Δουλεύω με ό,τι έχω, δεν μπορώ να χάνω χρόνο γκρινιάζοντας.

— Γιατί έπταθλο; Σε ποιο άθλημα του επτάθλου είσαι καλύτερη;

Έπαθλο γιατί είδαμε ότι έχω και αλτικότητα και ριπτική ικανότητα. Όσο για το σε ποιο άθλημα είμαι καλύτερη, δεν ξέρω αν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στο μήκος και στη σφαίρα.

— Σήμερα βιοπορίζεσαι από τον αθλητισμό;

Δεν θα πω ότι βιοπορίζομαι, θα πω ότι επιβιώνω – νομίζω είναι πιο σωστή η λέξη.

— Είσαι από τους αθλητές που τους αρέσει να έρχεται η οικογένειά τους στους αγώνες για να τους βλέπει ή από αυτούς που αγχώνονται; Τι σου λένε συνήθως οι δικοί σου;

Οι αδερφές μου ζουν στο εξωτερικό, οπότε είναι πάρα πολύ δύσκολο να έρχονται στους αγώνες μου. Βέβαια όταν έχουν την ευκαιρία να έρθουν, μου δίνουν πάρα πολλή δύναμη. Μου λένε ότι θα σκίσω και να μη φοβάμαι τίποτα.

— Φέτος κατέρριψες τρεις φορές το πανελλήνιο ρεκόρ Κ23. Πώς διαχειρίζεσαι μια τόσο έντονη χρονιά;

Ήθελα να κυνηγάω τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερη. Απλά ζωγράφισα λίγο περισσότερο… κατά τ’ άλλα δεν έκανα κάτι διαφορετικό.

— Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος αθλητικά και πώς την ξεπέρασες;

Η πιο δύσκολη χρονιά για μένα ήταν το ’20, όταν έπρεπε να κάνω το χειρουργείο για τον χιαστό μου. Η ζωή μου ήταν μόνο στίβος κι αυτό κόπηκε πολύ απότομα. Παρόλο που πήγαινε ακόμα και καθιστή για βόλεϊ ή βάρη, εννοείται πως δεν ήταν το ίδιο. Ξεπέρασα εκείνη την περίοδο με πάρα πολύ κλάμα, πολλές ζωγραφιές και μονίμως με ακουστικά στ’ αυτιά. Απλά περίμενα να περάσει όλο αυτό.

— Είπες πως η bwin, ο χορηγός σου, σε στήριξε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της καριέρας σου, όταν είχες έναν σοβαρό τραυματισμό. Συνήθως δεν βλέπουμε να συμβαίνει αυτό με τους χορηγούς…

Η bwin ήρθε την κατάλληλη στιγμή… Όταν έπρεπε να περπατήσω σ’ ένα δύσκολο μονοπάτι για να ξανανέβω, η bwin ήταν εκεί για να μου δείξει ότι μπορώ και ότι δεν πρέπει να αγχώνομαι. Και δεν ήτανε μόνο τότε, είναι ακόμα και σήμερα, διότι από έναν διάδρομο ενός κτιρίου όπου κάναμε βάρη, πλέον μας έχει δώσει ένα ολόκληρο γυμναστήριο. Όταν κάποιος σου δίνει λύσεις στα πιο δύσκολα προβλήματά  σου, αυτό σου δίνει μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίσεις και να γίνεσαι καλύτερος.

— Έχεις δεχτεί ποτέ ρατσισμό; Σε άκουσα να λες πρόσφατα ότι σε έχουν αποκαλέσει «Κακομίροβα»…

Έχω δεχτεί αρκετές φορές ρατσισμό, αλλά δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό που να θυμάμαι – μου περνάνε αδιάφορα. Ήταν χαζό που ασχολούνταν είτε με την εμφάνιση είτε με την καταγωγή μου. Δεν θεωρούσα ποτέ ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να με στεναχωρήσει. Μόνο για τα κιλά μου με ενοχλούσαν τα σχόλια, όχι ότι είχα παραπάνω κιλά, αλλά μόνο στο άκουσμα σχολίων για το συγκεκριμένο θέμα έκλαιγα.

— Το «Κακομίροβα» είναι πρόσφατο σε hatecomment κάτω από μια φωτογραφία με το βάψιμό μου. Δεν έχω πρόθεση ν’ ασχοληθώ με έναν άνθρωπο που απλώς είδε μια εικόνα και τη σχολίασε. Δεν θέλει το καλό μου, άρα γιατί να τον ακούσω;

Δήλωσες πρόσφατα ότι έπρεπε να πας πρώτα σε ψυχολόγο και μετά σε διατροφολόγο, γιατί; Πόσο καιρό κάνεις ψυχοθεραπεία και πώς ξεκίνησε όλο αυτό;

Ξεκίνησα τον Οκτώβρη του ’23, άρα κλείνω δύο χρόνια ψυχοθεραπείας. Άρχισα επειδή έχω περάσει πάρα πολλές δύσκολες καταστάσεις κι έβλεπα ότι ξεσπούσα στο φαγητό για να νιώσω καλύτερα. Υπήρχαν άνθρωποι που ήθελα να είναι δίπλα μου για να αισθάνομαι καλά ψυχολογικά, κι επειδή κάποιες φορές ένιωθα ότι κάποιος που με έκανε να νιώθω καλά απομακρυνόταν από τη ζωή μου, είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω κάτι ώστε να μη χρειάζομαι κάποιον ή τροφή για να νιώθω καλά.

— Κάνεις ψυχοθεραπεία και ζωγραφίσεις παράλληλα, πώς προέκυψε αυτή η σύνδεση; Τι σου αρέσει να ζωγραφίζεις περισσότερο;

Από τη στιγμή που κατάλαβα ότι όταν ζωγραφίζω σκέφτομαι πιο καθαρά, το είπα στην ψυχολόγο μου και το δοκιμάσαμε. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που μου αρέσει να ζωγραφίζω, απλά κλείνω τα μάτια, φαντάζομαι τι μπορώ να ζωγραφίσω και το κάνω.

— Από το παιχνίδι στην πυλωτή μέχρι τα Βαλκανικά Πρωταθλήματα, ποια στιγμή θεωρείς καθοριστική στην πορεία σου;

Θα πω το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Νεότητας του 2019, όταν κατάλαβα πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε σωστά. Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να ξαναζήσω, ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη.

— Πώς διαχειρίζεσαι το άγχος και τις λύπες που; Όπως λένε όλοι οι αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό, οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές.

Όταν κάτι δεν πάει πολύ καλά προσπαθώ να δω ποιο ήταν το λάθος μου, ώστε να μην ξαναγίνει. Οι χαρές και οι λύπες είναι τα σκαλοπάτια για να φτάσεις εκεί που θες και οι δυσκολίες, για κάποιο λόγο, έρχονται, οπότε κατά κάποιο τρόπο παίρνω δύναμη κι απ’ αυτές.

— Είναι καλή φίλη η Αναστασία;

Πιστεύω ότι είναι καλή (γέλια). Προσπαθώ να είμαι όσο πιο κοντά στους φίλους μου, να τους μιλάω όσο περισσότερο μπορώ, γιατί οι περισσότεροί μου φίλοι είναι μακριά και το πρόγραμμά τους πολύ περιορισμένο. Αλλά τα χιλιόμετρα και ο περιορισμένος χρόνος δεν πρέπει να σε κρατάν μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν.

— Έχεις παρέες και άτομα που εκτιμάς από τον χώρο του αθλητισμού; Έχουμε δει παρέες αθλητών π.χ. Καραλής-Τεντόγλου. Εσύ έχεις το προπονητικό σου buddy;

Δεν έχω 100 τοις 100% κάποιο ταίρι στην προπόνηση, γιατί και το σύνθετο είναι ένα δύσκολο αγώνισμα. Αλλά εννοείται πως έχω την παρέα μου στο χωριό – ο κόουτς μάς έχει μεγαλώσει ως οικογένεια και περνάω πολύ ωραία όταν κάνω προπόνηση με τους ρίπτες.

— Το μακιγιάζ σου, τα τατουάζ σου, ο τρόπος που εκφράζεσαι... τι σημαίνουν αυτά για σένα; Είναι ένα κομμάτι απελευθέρωσης;

Όλα αυτά δείχνουν τον χαρακτήρα μου. Μπορείς να με διαβάσεις καλύτερα μέσα από το σχέδιά μου, παρά άμα σου μιλήσω. Όλα αυτά είναι κομμάτια μου και τ’ αγαπάω πάρα πολύ.

— Ποιο είναι το πιο hate σχόλιο που έλαβες για το μακιγιάζ σου και πώς αντέδρασες;

Ήταν ότι δεν γίνεται να κάνω παιδιαρίσματα με το εθνόσημο. Δεν θυμάμαι αν απάντησα. Δεν πιστεύω ότι έκανα κάτι λάθος ή κάτι κακό για το εθνόσημο, απλά όλο αυτό ήταν κακό για τον άνθρωπο που το έγραψε, γιατί δείχνει ότι κολλάει σε ασήμαντα πράγματα. Δεν τον ένοιαξε ούτε η επίδοση, ούτε ότι έχουμε κάποιον να μας εκπροσωπήσει σ’ αυτό το πάρα πολύ δύσκολο αγώνισμα, αλλά το ότι έβαλα λίγο χρώμα στο πρόσωπό μου.

— Πώς αντιμετωπίζεις γενικότερα την αρνητική κριτική; Έχεις πει «Αν είναι να μη με πάρει κάποιος στα σοβαρά επειδή έχω τατουάζ ή επειδή βάφομαι, δεν θέλω να δουλέψω μαζί του. Ο χαρακτήρας μου είναι πιο σημαντικός από τα τατουάζ μου».

Δεν με επηρεάζουν τα σχόλια. Θα ασχοληθώ με κάποια σχόλια ανθρώπων που θέλουν να γίνω καλύτερη και μ’ αγαπούν, όλα τα υπόλοιπα με κάνουν να χάνω τον χρόνο μου. Γιατί να ακούσω το αρνητικό και όχι το θετικό, που θα με κάνει καλύτερη, θα μου δώσει δύναμη… Γιατί ν’ αφήσω κάτι να με ρίξει; Έχω έτσι κι αλλιώς δυσκολίες, γιατί να προσθέσω ακόμα μία;

— Έχεις 32 τατουάζ και το ένα το έχεις κάνει για τον μπαμπά σου…

Ναι συνολικά τα τατουάζ μου είναι 32 κι ένα από αυτά είναι για τον μπαμπά μου – μπορεί, βέβαια, την επόμενη βδομάδα να έχω κι άλλο. Το να κάνω κάποιο τατουάζ είναι κάτι συνηθισμένο για μένα. Το τατουάζ που έχω κάνει για τον μπαμπά μου συμβολίζει ότι το παρελθόν δεν αλλάζει, αλλά αυτό δεν μας περιορίζει, ούτε πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Όλοι έχουμε ελαττώματα και έχουμε κάνει λάθη, αλλά κάποιοι μας αγαπάνε κι έτσι.

— Ο Στιτς είναι ο ήρωάς σου. Τι βλέπεις σ’ αυτόν που σε εκφράζει τόσο;

Ο Στιτς για τον περίγυρό του είναι ένας αλλόκοτος χαρακτήρας – κάποιοι τον θέλουν, κάποιοι όχι, όπως ακριβώς συμβαίνει και με μένα. Βέβαια για τους ανθρώπους που αγαπώ είμαι η Λίλο – προσπαθώ να τους προστατεύω, να τους κάνω να νιώσουν καλά και να είμαι εκεί γι’ αυτούς. Και χαίρομαι που είχα κι εγώ αδερφές οι οποίες με προστάτευαν από τα πάντα, όπως ακριβώς κι η αδερφή της Λίλο.

— Γράφεις σε τετράδια μετά τους αγώνες. Τι σου προσφέρει αυτή η διαδικασία; Ποιο είναι το αγαπημένο σου στιχάκι/σημείωμα;

Ξοδεύω τον χρόνο μου γράφοντας ή ζωγραφίζοντας, αλλά δεν έχω χρόνο για ν’ αγχωθώ. Είναι ένα παιχνίδι που παίζω με το μυαλό μου. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο στιχάκι. Υπάρχουν φορές που δίνω το τετράδιο μου σε ανθρώπους που εκτιμώ ώστε να γράψουν εκείνοι, μάλλον αυτά είναι τ’ αγαπημένα μου στιχάκια.

— Αν δεν έκανες στίβο, τι πιστεύεις ότι θα έκανες με την ίδια ένταση;

Δεν ξέρω άμα θα έκανα κάτι άλλο με την ίδια ένταση. Νομίζω ότι αυτό θα συνέβαινε δύσκολα.

— Σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε ένα ολυμπιακό στάδιο; Πώς το ονειρεύεσαι;

Φυσικά και σκέφτομαι τον εαυτό μου σε ολυμπιακό στάδιο, κι ελπίζω να πάω σε όσα περισσότερα μπορώ. Ονειρεύομαι τον εαυτό μου εκεί μ’ ένα μετάλλιο – δεν ξέρω «χρώμα», ούτε χρονολογία, αλλά ξέρω ότι δουλεύω γι’ αυτό.

— Τι σημαίνουν για σένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Είναι στόχος, όνειρο ή κάτι πιο βαθύ;

Νομίζω είναι κάτι βαθύτερο. Έχω υποσχεθεί στον μικρό μου εαυτό ότι θα φτάσουμε εκεί, γι’ αυτό έχω τόση όρεξη και πάθος. Ανυπομονώ πολύ γι’ αυτή τη στιγμή κι ελπίζω να έρθει. Θα κάνω ό,τι χρειαστεί γι’ αυτό. Από μικρή το ονειρεύομαι, δεν έχω ονειρευτεί κάτι άλλο. Πρέπει να κρατήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου ως παιδί.

— Γιατί Pesevaki στα social media; Τι σημαίνει;

Πέσεβα είναι το επίθετο της μαμάς και το -άκι γιατί είμαι η μικρότερη. Μικρή μ’ άρεσε περισσότερο το επίθετο της μαμάς μου – μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι ο μπαμπάς μου είχε φύγει, οπότε ήταν λίγο κάτι σαν αντίδραση. Βέβαια μπορεί και ν’ αλλάξω όνομα στο προφίλ μου, να το κάνω Ντραγκομίροβα. Θα δείξει.

— Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια, εντός ή εκτός γηπέδων;

Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μακριά από τα γήπεδα. Γήπεδο, τατουάζ και τέχνη είναι οι σταθερέ μου. Το μόνο που θέλω να ελπίζω είναι ότι θα έχω καλές διακρίσεις και θα είμαι ευτυχισμένη.