Γιάννης Στάνκογλου: «Στις χαρές και στις λύπες µαζί, µοναχά ΠΑΟ εσύ»

Έπαιζα στα τσικό και εφηβικό ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ, αλλά κάποια στιγµή µε πήγε ο πατέρας µου στη Λεωφόρο σε έναν αγώνα. Είδα τον Ρότσα και τον Τσούλα Λινκ, ένιωσα την ατµόσφαιρα στο γήπεδο και από τότε έγινα Παναθηναϊκός.

Παναθηναϊκός, εκτός από Ευρώπη (γιατί κάποτε πηγαίναµε στους 8 και στους 4), σηµαίνει Αθήνα, ιδέα, ποδόσφαιρο και µπάσκετ. Σηµαίνει αθλητισµός, ένα πιο πολιτισµένο οπαδιλίκι. Γιατί, όπως λέει και το σύνθηµα: «Στις χαρές και στις λύπες µαζί, µοναχά ΠΑΟ εσύ».

Έχει χαραχθεί στη µνήµη µου ένα µατς µε τη Γιουβέντους στο Ολυµπιακό Στάδιο τη δεκαετία του 1980. Αλλά και όλα τα παιχνίδια που ξεκίνησα να βλέπω στο Κύπελλο Πρωταθλητριών – µε τη Γκέτεµποργκ, τη Σαµπντόρια. Ήταν µαγεία. Είτε χιόνιζε είτε έβρεχε, 60.000 κόσµος στο γήπεδο. Ένιωθες ότι δεν ήταν εύκολο να χάσει η οµάδα.

Κοιτάζοντας τις εντεκάδες µέσα στα χρόνια δεν γίνεται να µην ξεχωρίσω τον Σαραβάκο: µαγικός παίχτης, ήταν γρήγορος, τρίπλαρε. Ο Ζάετς ήταν κοµπιούτερ, µπορούσε να κάνει τα πάντα, ήταν ο εγκέφαλος. ∆εν µπορώ να µην αναφερθώ στον Βαζέχα, γιατί ήταν ο άνθρωπος γκολ. Μυριζόταν το γκολ και το έβαζε και, φυσικά, ξεχώριζε και ως χαρακτήρας. ∆εν µίλαγε πολύ, µίλαγε στο γήπεδο. Ο Καλλιτζάκης ήταν ο σκληρός της υπόθεσης, ο νίντζα, δεν άφηνε να περάσει κανένας από την άµυνα.

Θυµάµαι ότι µαζευόµασταν στο Πεδίον του Άρεως και πηγαίναµε µε τον ηλεκτρικό στα ντέρµπι. Στην εφηβεία µου είχα πάει και σε µατς µε λεωφορεία στην Τούµπα και στο Χαριλάου. Σήµερα πάω τα παιδιά µου στο γήπεδο.

*Ο Γιάννης Στάνκογλου είναι Έλληνας ηθοποιός, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Γιώργου Κιμούλη. Έχει κερδίσει το βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ της Φλωρεντίας Montelupo Fiorentino MIIFF. Επίσης, το 2019 κέρδισε το βραβείο Β' Ανδρικού ρόλου στα Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την ερμηνεία του στην ταινία The Waiter.