Συναντήσαμε τον πιο πιστό οπαδό του Παναιτωλικού

Το ημερολόγιο γράφει 23 Μαΐου του 2009. Ο Παναιτωλικός αγωνίζεται στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης σε ματς μπαράζ με τη Ρόδο για την άνοδο στη Β’ Εθνική. Η παρουσία των αγρινιωτών οπαδών είναι συγκινητική καθώς υπολογίζεται πως περισσότεροι από 6.000 υποστηρικτές της ομάδας φτάνουν από κάθε σημείο της Ελλάδας για να δουν από κοντά το ιστορικό ματς.

Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και ο Νίκος Χολιασμένος, μία από τις χαρακτηριστικές και βροντερές φιγούρες της αγρινιώτικης εξέδρας. Ο ίδιος δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ εκείνη τη μέρα. «Δεν μπορείς να φανταστείς τι συνέβαινε στο μαγαζί μου εκείνες τις μέρες. Όλοι έφταναν για εισιτήρια, για να κανονίσουν τα λεωφορεία που θα έφευγαν στην Αθήνα. Είχε γίνει κλαμπ της ομάδας.

» Από το Αγρίνιο μόνο ξεκίνησαν 30 πούλμαν γεμάτα με οπαδούς του Παναιτωλικού. Αν δεν το έχεις ζήσει από κοντά δεν μπορείς να το καταλάβεις. 2000 άτομα περπατήσαμε στη Νέα Σμύρνη και φωνάζαμε συνθήματα. Είχε βγει στα μπαλκόνια ο κόσμος και μας χειροκροτούσε. Σου τα λέω και ανατριχιάζω» θυμάται ο ίδιος σήμερα.

Το ματς ήταν ροντέο. Η Ρόδος προηγήθηκε, ωστόσο, ο Παναιτωλικός με δύο γκολ στο ‘83 και στις καθυστερήσεις γύρισε το ματς, κατέκτησε το κύπελλο και πήρε το εισιτήριο της ανόδου στη Β’ Εθνική, μετά από αρκετά χρόνια προσπάθειας.

Τα πανηγύρια στο γήπεδο, το πέταλο της Νέας Σμύρνης που θύμιζε Αγρίνιο και η τρεμάμενη φωνή του ραδιοφωνικού σπίκερ από τη συγκίνηση της νίκης με το «γκολ η ρουφιάνα» θα μείνουν για πάντα στην ιστορία ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές οπαδικής τρέλας στη χώρα μας. «Κλαίγαμε όλοι στην εξέδρα, αγκαλιασμένοι. Το ματς αυτό θα το θυμάμαι για πάντα».

Αγρίνιο, 2021. Μπορεί να έχουν περάσει ήδη 12 χρόνια από εκείνη τη μέρα και ο Παναιτωλικός να αγωνίζεται πια εδώ και χρόνια στην Α’ Εθνική, στο καφεκοπτείο του Νίκου Χολιασμένου κανείς δεν το έχει ξεχάσει, καθώς ψηλά στους τοίχους υπάρχουν ακόμη κρεμασμένες οι φωτογραφίες από το ματς στη Νέα Σμύρνη.

Αυτό, όμως, δεν είναι το μόνο πειστήριο της οπαδικής του τρέλας, καθώς όπου κι αν γυρίσεις θα δεις φωτογραφίες μ’ εκείνον να φορά το χαρακτηριστικό σομπρέρο του, κυανοκίτρινα κασκόλ, ακόμη και αυτοκόλλητα του Παναιτωλικού πάνω στα ράφια με τους ξηρούς καρπούς του καφεκοπτείου.

Ο Παναιτωλικός ήταν, είναι και θα είναι για πάντα η μεγάλη του αγάπη. Ο ίδιος είναι γέννημα - θρέμμα Αγρινιώτης και θυμάται να παρακολουθεί την ομάδα από την ηλικία των 5 ετών, τότε που στη θέση της μεγάλης κερκίδας του γηπέδου περνούσε ακόμη ρέμα.

Από τότε δεν θυμάται εντός έδρας αγώνα ή προετοιμασία της ομάδας που να μην έχει παρακολουθήσει από κοντά. «Είχα ταξιδέψει μια μέρα μ’ ένα φίλο ως τη Νάουσα, στα 3-5 πηγάδια, για να δούμε την προπόνηση της ομάδας και γυρίσαμε πίσω την ίδια μέρα. Τρέλα. Παντρευόταν η πρώτη ξαδέρφη μου και γω άφησα τον γάμο και πήγα στο γήπεδο. Η γυναίκα μου πια το έχει αποδεχτεί. Όταν παντρευτήκαμε, της είπα ένα πράγμα: “κόψτα μου όλα εκτός από τον Παναιτωλικό”. Κι όπως έγινε».

Όλα αυτά τα χρόνια έχει ζήσει πολλές καλές αλλά και άσχημες στιγμές με την ομάδα. Οι αγώνες στα τοπικά της Αιτωλοακαρνανίας, τότε που η ομάδα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, η μεγάλη νίκη - ανατροπή υπό βροχή κόντρα στην ΑΕΚ το 2017 με σκορ 3-2, τα σπασμένα τζάμια του λεωφορείου στο εκτός έδρας ματς με τον Ιωνικό, τα ντέρμπι με την Παναχαϊκή και το Μεσολόγγι και τα πρωινά που έφταναν στο γήπεδο από τις 10 η ώρα για να παίξουν τάβλι, να φάνε το κολατσιό τους και να δουν τον αγώνα που ξεκινούσε στις 5 το απόγευμα.

Ένα περιστατικό, όμως, δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ. Ήταν 29 Φεβρουαρίου του 1976, όταν ο Παναιτωλικός, ο οποίος βρισκόταν στην Α’ Εθνική, αγωνιζόταν για την 17η αγωνιστική κόντρα στον ΠΑΟΚ. Η αναμέτρηση και για τους δύο ήταν κρίσιμη καθώς οι γηπεδούχοι, από τη μία, χρειάζονταν τη νίκη για να παραμείνουν στην κατηγορία και οι θεσσαλονικείς, από την άλλη, για να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Διαιτητής της αναμέτρησης ήταν ο θεσσαλονικιός, Στέφανος Ράμμος, για τον οποίο οι οπαδοί του Παναιτωλικού του τα είχαν μαζεμένα απ’ το 2-3 του Παναθηναϊκού στο Αγρίνιο πριν από ένα μήνα. 

Το ματς κυλούσε ήρεμα ως το 67', με τις δυο ομάδες να μένουν ισόπαλες χωρίς τέρματα στο ξερό γήπεδο της πόλης. Ο Μίχος σπρώχνει τον ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, Σαράφη, εκείνος δεν πέφτει αλλά μετατοπίζεται μερικά μέτρα. Ο Ράμμος σφυρίζει πέναλτι. Οι παίκτες του Παναιτωλικού τρέχουν να διαμαρτυρηθούν για την αμφισβητούμενη απόφαση του διαιτητή, ενώ η εξέδρα βράζει, σε τέτοιο βαθμό που τα κάγκελα που στηρίζουν τους οπαδούς έχουν σπάσει.

Το ματς συνεχίζεται με τα χίλια ζόρια. Ο ΠΑΟΚ πετυχαίνει νέο γκολ στο 85' και παίρνει την νίκη. Οι οπαδοί του Παναιτωλικού είναι τόσο εξοργισμένοι που με το σφύριγμα της λήξης του αγώνα ορμούν κατά χιλιάδες πάνω στην διαιτητή για να τον χτυπήσουν. Ένας απ’ αυτούς, μάλιστα, τον δαγκώνει και του κόβει το αυτί.

Ο διαιτητής πέφτει αναίσθητος και οδηγείται γυμνός στο νοσοκομείο του Αγρινίου, με τους οπαδούς του Παναιτωλικού να καρφώνουν τα ματωμένα του ρούχα πάνω σε τάβλες και να τα περιφέρουν στην πόλη.

Ο Νίκος Χολιασμένος, 15 χρονών έφηβος, ήταν μέσα στο παιχνίδι και θυμάται την τρέλα που επικρατούσε εκείνη τη μέρα και στο γήπεδο. Τα χρόνια, ωστόσο, πέρασαν και, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, οι οπαδοί του Παναιτωλικού έχουν σήμερα από τα καλύτερα ονόματα στο χώρο.

«Δεν υπάρχει γήπεδο που να μην έχουμε κάνει εξέδρα. Ακόμη κι αν ο αγώνας ήταν μεσοβδόμαδα. Έχουμε ταξιδέψει παντού. Με τους οπαδούς της Νίκης Βόλου, μάλιστα, μετά τους αγώνες πίναμε και τρώγαμε μαζί μετά το τέλος του ματς» εξηγεί ο ίδιος.

Δυστυχώς, όμως, μετά την απαγόρευση των μετακινήσεων των οπαδών στους εκτός έδρας αγώνες, οι εικόνες αυτές είναι πια απατηλό όνειρο. Αυτό, όμως, δεν είναι το μοναδικό οπαδικό ζήτημα που απασχολεί τον Παναιτωλικό.

Εδώ και μερικά χρόνια, οι Warriors, οι φανατικοί οπαδοί της ομάδας, έχουν ρθει σε ευθεία ρήξη με τον πρόεδρο της ομάδας, κ. Κωστούλα, και πια τους έχει απαγορευτεί η είσοδος στο γήπεδο. Η κατάσταση αυτή, όπως και να ‘χει, πληγώνει την ομάδα, κατά τον κ. Χολιασμένο.

«Οι οπαδοί είναι μεγάλη υπόθεση. Τα παιδιά βοηθούν όσο μπορούν. Υποδέχονται την ομάδα μετά τις μεγάλες νίκες, πηγαίνουν κάτω από το ξενοδοχείο. Φανατίζονται πολύ. Δε λέω, ο κ. Κωστούλας έχει προσφέρει πολλά για την ομάδα και τον ευχαριστούμε. Μπορεί να φωνάζουμε εμείς στις εξέδρες, το γήπεδο, όμως, μ’ αυτούς είναι άλλη γιορτή. Αυτά τα χρόνια που παίζουμε χωρίς τους Warriors, τίποτα δεν είναι ίδιο».

Με τον κορωνοϊό η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη, καθώς αυτοί που παρακολουθούν τους αγώνες της ομάδας από κοντά είναι πια ελάχιστοι. «Μεγάλο ξενέρωμα αυτό που ζούμε. Είναι λες και είμαστε φυλακισμένοι μέσα σ’ ένα κλουβί. Οι ποδοσφαιριστές μας έπαιρναν μεγάλη δύναμη» εξηγεί.

Ο Παναιτωλικός εδώ και μερικά χρόνια μπορεί να αγωνίζεται στην Α’ Εθνική, ωστόσο, πραγματοποιεί κακές σεζόν, καθώς κάθε άνοιξη παλεύει για την παραμονή του. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό, κατά τον Νίκο Χολιασμένο, είναι δύο: η έλλειψη κόσμου στις κερκίδες και η χρησιμοποίηση ντόπιων ποδοσφαιριστών.

«Δεν είναι ωραίο να βλέπεις ενδεκάδες χωρίς κανένα ντόπιο παιδί. Το Αγρίνιο είναι μικρή πόλη και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον “άρχοντα” Κώστα Ιωαννίδη και τον Πέτρο τον Ζουρούδη, οι οποίοι βοήθησαν στα πέτρινα χρόνια της ομάδας, στη Δ’ και τη Γ’ Εθνική. Έκλαιγαν για την ομάδα παρόλο που δεν ήταν από την περιοχή. Όταν έχανε η ομάδα ντρέπονταν παλιά οι παίκτες της ομάδας να κυκλοφορήσουν στο Αγρίνιο. Και τώρα χάνει η ομάδα και παίρνουν ουίσκια και γλεντάνε στα σπίτια».

Ακόμη κι αν πέσει η ομάδα στη Β’ Εθνική, όμως, όπως εξηγεί, η αγάπη του για την ομάδα δεν πρόκειται να καμφθεί. «Είχα κάνει εγχείρηση κήλης, τη δεύτερη μέρα υπέγραψα και με πήγαν σηκωτό με τα ράμματα στο γήπεδο για να δω ένα ματς κόντρα στον Παναθηναϊκό. Μια φορά είχε φτάσει η πίεσή μου στο 20. Στο ημίχρονο μ’ έκλεισε ο γιατρός του αγώνα σ’ ένα δωμάτιο για να ηρεμήσω. Όταν έφυγε, το ‘σκασα και ανέβηκα πάλι στην εξέδρα. Δεν γινόταν να ακούω το γήπεδο και να μην είμαι μέσα».

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, η κουβέντα διακόπτονταν από πελάτες του μαγαζιού που έφταναν σ’ αυτό για να αγοράσουν σόδα, άχνη ζάχαρη, λουκούμια αλλά και λαμπάδες για την εκκλησία που βρίσκεται μερικά μέτρα μακριά. Ο ίδιος διατηρεί το κατάστημα εδώ και 23 χρόνια και όλοι πια στη γειτονιά γνωρίζουν την τρέλα του, γι’ αυτό και κάθε φορά που περνούν ρωτούν για τις εξελίξεις στην ομάδα. «Το μαγαζί είναι πια γραφείο τύπου του Παναιτωλικού» λέει γελώντας.

Φεύγοντας, δίνουμε κι οι δύο μια ευχή. Να ανοίξουν και πάλι τα γήπεδα και να επιστρέψουν ξανά στη γνώριμη τους θέση στην κερκίδα. «Γιατί αγώνας χωρίς οπαδούς, είναι φαγητό χωρίς αλάτι».