Έχουν θέση ο Μανωλάς και ο Παπασταθόπουλος σε αυτή την Εθνική;

Δεν μπορεί... «Κάτι» έγινε ξαφνικά και η Εθνική μας ομάδα, εκεί που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς να παίζει αυτό το αναχρονιστικό έως αποκρουστικό ποδόσφαιρο στο οποίο μας είχε συνηθίσει «μεταμορφώθηκε»! Σταμάτησε να καταστρέφει άτσαλα. Έγινε παραγωγική. Δημιούργησε ευκαιρίες. Απέκτησε ταχύτητα.

Πώς; Επειδή δεν είμαστε στα αποδυτήρια τις τελευταίες μέρες για να ξέρουμε από πρώτο χέρι, ας πάμε στις δηλώσεις δύο ποδοσφαιριστών.

Ο Σταφυλίδης: «Ο προπονητής μας δίνει καλή ψυχολογία. Πιστεύει σε εμάς. Μας ανεβάζει την αυτοπεποίθηση. Μας κάνει καλή ανάλυση του αντιπάλου. Κι όλο αυτό βγαίνει στο γήπεδο».

Ο Γιαννούλης: «Μιλήσαμε όλοι και έχουμε καταλάβει ότι η Εθνική ήταν σε σημείο που δεν πήγαινε παρακάτω».

Ο Φαν'τ Σιπ με το σχεδόν ανύπαρκτο βιογραφικό και το χαμηλό κασέ, που επιλέχτηκε σαν λύση ανάγκης και με βάση τα φτωχά πλέον οικονομικά της ΕΠΟ, φαίνεται πως κατάλαβε πολύ γρήγορα τι γίνεται. Δίδαξε και σε μάς ότι το πρώτο που χρειαζόταν να αλλάξει ήταν το κλίμα και η νοοτροπία. Με ποιο τρόπο; Αλλάζοντας ρόστερ. Έψαξε και βρήκε κάποιους που οι περισσότεροι δεν τους είχαμε καν ακούσει. Ο Χατζηδιάκος που έφυγε από τον Παναθηναϊκό στα 14 για την ολλανδική Άλκμααρ και έγινε καλύτερος από όλα τα παιδιά με τα οποία μεγάλωσε στην Παιανία. Ο  Παυλίδης, που γεννήθηκε ποδοσφαιρικά στην γερμανική  Μπόχουμ, παίζει στην Βίλεμ της Ολλανδίας και πριν από λίγα χρόνια ανακηρύχτηκε ως ένα από τα 15 μεγαλύτερα ταλέντα στον κόσμο, χωρίς να το πάρουμε είδηση. Ο Βρουσάι που παίζει κι αυτός στην Βίλεμ, δανεικός από τον Ολυμπιακό χωρίς να έχει βρει ακόμη θέση βασικού. 

Υπάρχουν κι άλλοι από πίσω που θα τους μάθουμε σιγά - σιγά. Ο Ορέστης Κιομουρτζόγλου, 21, 1.88 χαφ της Χέρακλες Αλμέλο. Ο Σεμπάστιαν Βασιλειάδης, 22, 1.77μ., μέσος της Πάντεμπορν. Κανείς δεν λέει πως είναι ταλεντάρες και θα βγουν. Όμως, θα τους δούμε. Θα δοκιμαστούν δίπλα σε άλλους...

Στον Σταφυλίδη π.χ., που μας βγήκε έκπληξη σε ρόλο λίμπερο, επειδή έπρεπε η επίθεση να ξεκινάει από την άμυνα, για να μπορούμε να παίξουμε επιτέλους κανονικό ποδόσφαιρο, και μόνο αυτός μπορούσε να το κάνει. Στον Μασούρα, που έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του μοντέρνου χαφ - εξτρέμ και τα βγάζει σε διάρκεια, πρώτα στον Ολυμπιακό. Στον Δώνη, που δεν έπαιξε με την Βοσνία αλλά παραμένει ο μόνος που ξέρουμε πως είναι σε θέση να δώσει σάρκα και οστά στον νέο τρόπο παιχνιδιού, καθώς διαθέτει το περισσότερο ταλέντο απ όλους τους Έλληνες επιθετικούς, με έκρηξη, τεχνική και ταχύτητα που μένει να αξιοποιηθεί. 

Υπάρχουν κι άλλα πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς μέσα στον ενθουσιασμό που προκάλεσε το 2-1 με τους Βόσνιους. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φάνηκαν. Το πιο κρίσιμο απ όλα, να εκμεταλλευτεί ο προπονητής το ευχάριστο σοκ που προκάλεσε η νίκη. Για παράδειγμα, θα ήταν άστοχο να μη ρίξει μια νέα ματιά στον Παπασταθόπουλο και στον Μανωλά με την ελπίδα πως «θα την δουν αλλιώς», θα καταλάβουν τι έγινε και θα θελήσουν να βοηθήσουν χωρίς να διεκδικούν ρόλο «πατερούλη» των υπόλοιπων, επειδή παίζουν ο ένας στην Αρσεναλ κι ο άλλος στην Νάπολι.

Θα είναι κρίσιμες οι ισορροπίες και η διαχείρισή τους από δω και πέρα. Όπως και η αντιμετώπιση των πιο σοβαρών αντιπάλων που θα μας τύχουν στο δρόμο για το Κατάρ...