Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ δεν περνάει απλά κρίση. Τη μια σηκώθηκε κι έφυγε από το γήπεδο. Την άλλη δεν κατέβηκε. Και τώρα αποκλείστηκε πριν παίξει. Με μια λέξη, όλο αυτό λέγεται αποσύνθεση. Λογικό, οι μεγάλες ομάδες να έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Πολλές αναγκάζονται κατά καιρούς σε restart. Άλλες μαζεύουν τα κομμάτια τους και σχεδιάζουν έστω με δυσκολίες την καινούργια μέρα... Σπάνια, όμως, θα βρει κανείς οποιοδήποτε κλαμπ με τεράστια ιστορία και τίτλους, στο οποίο οι ίδιοι οι άνθρωποί του να υπογράφουν το τέλος, χωρίς να έχουν στο νου τους τον τρόπο με τον οποίο θα επιχειρήσουν τη νέα αρχή.
Αν διακρίνεται για κάτι ο σημερινός μπασκετικός Ολυμπιακός είναι η απουσία οποιασδήποτε (φανερής τουλάχιστον...) στρατηγικής. Κανείς δεν έχει την παραμικρή ένδειξη για το τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον. Θα μπει «Χ» σε όλο αυτό που υπάρχει σήμερα; Ναι, αλλά με τι θα αντικατασταθεί;
Εδώ και μερικές μέρες ζεσταίνεται η λύση του Σωκράτη Κόκκαλη. Θα την ήθελε κι ο Τσίπρας για να την χρησιμοποιήσει στην κόντρα που έχει με τον Μαρινάκη. Από την άλλη μια τέτοια προοπτική θα προκαλούσε από μόνη της απανωτές εκρήξεις με απρόβλεπτες συνέπειες στον όλο Ολυμπιακό.
Την ίδια στιγμή πολλοί οπαδοί αρχίζουν να πιστεύουν πως η διάλυση προχωράει σκόπιμα και μεθοδικά, από την ώρα που οι Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να πάρουν την ομάδα και να φύγουν από το ΟΑΚΑ στο ημίχρονο του ντέρμπι κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό. Στα αυτιά τους δεν ακούγονται πλέον καθόλου παράλογα όσα έλεγε εκείνες τις ώρες ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος: «Όλα είναι μεθοδευμένα. Έχουν παίκτες απλήρωτους. Έχουν ρίξει λευκή πετσέτα. Και δεν κατεβαίνουν επειδή λένε ότι δεν τους αρέσει η διαιτησία! Είναι ο λόγος και μία πρόφαση για να σηκωθεί η οικογένεια και να φύγει. Τα παιχνίδια παίζονται στο παρκέ. Έχουμε παίξει και εμείς στο ΣΕΦ, μία, δύο, τρεις. Έχουμε νιώσει αδικία, αλλά βγαίνουμε και παίζουμε».
Οι εξελίξεις δείχνουν σε μερικούς πως η συνολική φυγή από το ελληνικό μπάσκετ δεν αποτελεί μια παρορμητική κίνηση αλλά ένα σχέδιο που ψάχνει αφορμές για να προχωρήσει. Στην πραγματικότητα ελάχιστοι φανατικοί πίστεψαν την δικαιολογία της κακής διαιτησίας και χειροκρότησαν την απόφαση της ηρωικής εξόδου από το κλειστό του ΟΑΚΑ. Άλλωστε, τέτοια φαινόμενα, που ο Ολυμπιακός τα ανακάλυψε πριν μερικές εβδομάδες, υπήρχαν και δεν είναι δυνατόν να χρησιμεύουν ως σοβαρό άλλοθι, καθώς το πρόβλημα δεν είναι άλλο από τις κακές εμφανίσεις στα περισσότερα παιχνίδια. Ειδικά τη βραδιά του ημιτελικού του κυπέλλου, η διαφορά από τον Παναθηναϊκό ήταν τόσο μεγάλη που κανείς απ’ όσους έβλεπαν το παιχνίδι δεν φανταζόταν ότι το βάρος του διαφαινόμενου διασυρμού θα έπεφτε στους... γκρίζους λύκους με τις σφυρίχτρες!
Ο Ολυμπιακός έβαλε μόνος το σκοινί στο λαιμό του και κλώτσησε το σκαμνάκι που τον κρατούσε ζωντανό, όταν αποφάσισε να μην κατεβεί ούτε στον αγώνα του πρωταθλήματος ενώ ήξερε πως υπήρχαν πολλοί πρόθυμοι να τον βοηθήσουν να διαλυθεί - άρα σε καμιά περίπτωση δεν θα έφερναν τους ξένους διαιτητές που ζητούσε για τα παιχνίδια του πρωταθλήματος.
Σήμερα, η πραγματικότητα ποζάρει ολόγυμνη. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να την υπερασπίζεται. Προπονητής και παίκτες προσπαθούν να αναλάβουν το μικρότερο δυνατό μερίδιο ευθύνης ο καθένας, ενώ η σιωπή των Αγγελόπουλων μεγαλώνει τον εκνευρισμό. Ναι, η ομάδα πρέπει να φτιαχτεί από την αρχή με καινούργια ακριβά υλικά, αλλά είναι άγνωστο πώς θα τα βρει. Όταν μόνο τα τελευταία 8 χρόνια έχει πάρει δύο φορές την Ευρωλίγκα, έφτασε σε άλλους δύο τελικούς και μοστράρει με τρία πρωταθλήματα Ελλάδας, δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάσει από δω και πέρα κάτι που θα δημιουργεί χαμηλές προσδοκίες ή θα βάζει εύκολους στόχους που θα επιμένουν στις σκέψεις για συμμετοχή σε κάποια... Αδριατική Λίγκα.
Κανείς δεν ξέρει τι έχουν στο μυαλό τους οι ιδιοκτήτες. Οι περισσότεροι συνδυάζουν την σημερινή κατάσταση με τα προβλήματα που υπάρχουν στην οικογένεια Αγγελόπουλου και οδήγησαν στο κλείσιμο ολόκληρης Χαλυβουργικής. Η επιχείρηση νέκρωσε και τα αδέλφια με μια πρωτοφανή σε σκληρότητα ανακοίνωση στράφηκαν εναντίον του πατέρα τους Κωνσταντίνου. Ο εμφύλιος και η δικαστική διαμάχη μαζί του όταν γίνεται δημόσια και με τον χειρότερο τρόπο είναι αδύνατον να μην βάζει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα ένα χόμπι, όπως ο Ολυμπιακός. Κι εκείνο που μένει τώρα είναι να οριστούν και πάλι Έλληνες διαιτητές στα ματς των πλέι οφ του πρωταθλήματος για να γραφτεί και τυπικά το τέλος. Ποιο τέλος, όμως; Της χρονιάς ή της ομάδας;
Το φετινό έργο άρχισε με θριάμβους και όνειρα καθώς ο ΝΒΑr Ντέιβιντ Μπλατ θεωρήθηκε από μόνος του εγγύηση για την πορεία της ομάδας. Κατέληξε σε καταστροφή χωρίς να μπορεί κάποιος να πει με σιγουριά αν φταίει ο κόουτς και σε ποιο βαθμό Και μόνο το γεγονός ότι κάποια στιγμή δήλωσε άγνοια για την απόφαση να μην κατεβεί η ομάδα στο ματς πρωταθλήματος κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, δείχνει κάτι...
Ο τραυματισμός και η απουσία του Βασίλη Σπανούλη για τους επόμενους μήνες, σε ηλικία 36 χρόνων, είναι μια ακόμη παράμετρος. Όλοι ήξεραν πως είχε έρθει το τέλος του από πέρυσι, αλλά προσπαθούσαν να τον συντηρήσουν με... ξόρκια και μαντζούνια. Ο ίδιος λέει ότι θα γυρίσει μετά το πρόσφατο χειρουργείο. Όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι θέμα επιθυμίας αλλά δυνατοτήτων. Ο μόνος που μπορεί να τον αντικαταστήσει, αν υπάρχει διάθεση για κάτι μεγάλο στο μέλλον, είναι ο Σλούκας. Εξ αιτίας του «Kill Bill» έφυγε για την Φενέρ καθώς έψαχνε χώρο και ρόλο τον οποίο δεν έβρισκε στην τότε ομάδα. Πρέπει να χρυσοπληρωθεί για να το αποφασίσει. Τον καλοβλέπει και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Κι εκείνος κρατάει ανοιχτή πόρτα για τον Παναθηναϊκό. Θα είναι το σίριαλ του καλοκαιριού...
24°
