Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι παιδί της Αθήνας

Παρασκευή στην πλατεία Συντάγματος. Περιτριγυρισμένη από θαυμαστές, φίλους, αθλητές, παιδιά, η Κατερίνα Στεφανίδη δεν σταματά να υπογράφει αυτόγραφα και να φωτογραφίζεται με όσους της το ζητούν. Μόλις έχει αναδειχτεί νικήτρια στο 6ο Athens Street Pole Vault στην πλατεία Συντάγματος υπερβαίνοντας τα 4.80 μέτρα –η καλύτερη φετινή της επίδοση–, συναγωνιζόμενη κορυφαίες αθλήτριες του επί κοντώ. Η επίδειξη έχει τελειώσει και οι δημοσιογράφοι της ζητούν μια συνέντευξη. Η Κατερίνα, όμως, είναι επιλεκτική με τις δηλώσεις και φειδωλή στις συνεντεύξεις. Προτιμά να δίνει απαντήσεις μόνο σε μέσα που ασχολούνται με τον στίβο καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν και σε δημοσιογράφους που γνωρίζει, με μικρές εξαιρέσεις. Ζαλισμένη από τα φώτα και τις κάμερες, δείχνει προς το μέρος μας: «Σόρι, αλλά η κοπέλα με περιμένει υπομονετικά από την αρχή του αγώνα, πρέπει να της μιλήσω».

Έρχεται δίπλα μου, πιο μικροκαμωμένη από ό,τι φαίνεται στην τηλεόραση. Με κοιτάει στα μάτια με αυτό το μόνιμο αφοπλιστικό χαμόγελο και το σπινθηροβόλο βλέμμα.

«Δεν θα σε ρωτήσω για τις αθλητικές σου επιδόσεις αλλά για το δικό σου καλοκαίρι στην Αθήνα», της λέω. «Επιτέλους», μου απαντά και βάζει τα γέλια.

Η Κατερίνα Στεφανίδη, που σήμερα κάνει μεταπτυχιακό στη νευροψυχολογία και μένει στο Οχάιο με τον σύζυγο και προπονητή της Μίτσελ Κρίερ, τον Μιτς, σε μικρή ηλικία έχει καταφέρει να γίνει η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που κατέκτησε την κορυφή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ωστόσο, όσο την ακούω καταλαβαίνω ότι πρόκειται για ένα απλό, φρέσκο κορίτσι με πολύ χιούμορ.

Τι ξεχωρίζει από Ελλάδα; Τις βουτιές στα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης με τον Μιτς, που προσπαθεί να συνεννοηθεί με τους δικούς της με τα σπαστά ελληνικά του, τις διακοπές στο Ιόνιο, τα επιτραπέζια με φίλους στη βεράντα του σπιτιού της, τους απογευματινούς περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας – αυτά είναι το δικό της, μοναδικό ελληνικό καλοκαίρι.

«Είμαι παιδί της Αθήνας. Το αγαπημένο μου πράγμα στο κέντρο της πόλης είναι η ζωή, η φασαρία της. Ό,τι ώρα και να κατέβεις στο Σύνταγμα θα βρεις παρέες, κάτι που δεν συμβαίνει στο Οχάιο. Οι Αμερικανοί ζουν για να δουλεύουν. Οι Έλληνες ζουν για να περάσουν καλά με τους φίλους τους με τα χρήματα που θα βγάλουν».

Δεν μας κρύβει ότι της λείπει ο ελληνικός τρόπος ζωής γιατί αγαπά τα πάντα σε αυτή την πόλη, τα καλά της και τα στραβά της. Δεν της κάνει εντύπωση το κυκλοφοριακό, η υποβάθμιση σε ορισμένα σημεία του κέντρου, η έλλειψη πρασίνου και πάρκινγκ. Ο Μιτς της επισημαίνει καμιά φορά τους βρώμικους τοίχους στα κτίρια με τις μουτζούρες και τα ακαλαίσθητα γκράφιτι, αλλά για την Κατερίνα αυτά δεν συνιστούν μείζον πρόβλημα... Έτσι στο δίλημμα Οχάιο ή Αθήνα, η απάντηση είναι προφανής. Μπορεί να της περνάει συχνά από το νου η μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα αλλά έτσι κι αλλιώς μας επισκέπτεται πολύ συχνά –3 με 4 μήνες κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού–, ώστε να κάνει και την απαραίτητη αποτοξίνωση από το 1.5 μέτρο χιόνι του Οχάιο.

«Η καλοκαιρινή ανάμνηση που έχω χαραγμένη μέσα μου είναι από την παιδική μου ηλικία σε διακοπές στη Λευκάδα. Ήμουν περίπου 9 και ήρθα αντιμέτωπη με τα μεγαλύτερα κύματα που είχα δει. Από τη μια είχα ενθουσιαστεί επειδή στην Ελλάδα δεν συνηθίζουμε να έχουμε ιδιαίτερα υψηλά κύματα, αλλά από την άλλη σίγουρα φοβήθηκα πολύ».

Τα ελληνικά μποφόρ συνεχίζουν να φυσάνε και στο Οχάιο, όπως συνηθίζει να λέει ο Μιτς για τις φορές που η Κατερίνα έχει τα… κυκλοθυμικά της. «Συχνά με πιάνει αρνητισμός για όλα όσα βλέπω να συμβαίνουν στη χώρα μας, είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα άλλωστε η γκρίνια, αλλά όσον αφορά τη φάση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, πιστεύω πως θα ξεπεραστεί και τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Αυτό βέβαια είναι κάτι που θα δούμε στο μακροπρόθεσμο μέλλον και έχει να κάνει όχι μόνο με τον τρόπο που θα το χειριστεί η κυβέρνηση, αλλά και ο κόσμος».

Χορηγός της Κατερίνας Στεφανίδη είναι η Stoiximan.​