Από μικρός ήμουν κολλημένος με τις φανέλες των ομάδων. Συμπάθησα ομάδες σε Ελλάδα και εξωτερικό μόνο και μόνο για το συνδυασμό των χρωμάτων και το σχεδιασμό τους. Ξόδευα το χαρτζιλίκι μου σε αγγλικά ποδοσφαιρικά περιοδικά μόνο για να χαζεύω τις εμφανίσεις των συλλόγων. Η πρώτη φανέλα που με έκανε να μείνω με το στόμα ανοιχτό ήταν της Γουέστ Χαμ. Εντάξει, βοήθησε και η καψούρα μου με τον Μπόμπι Μουρ. Γούσταρα το στιλ στο παιχνίδι του. Αριστοκρατικό και επιβλητικό. Κοιτώντας προσεκτικά μια φωτογραφία του πρόσεξα τη διχρωμία στην μπλούζα. Μια διχρωμία ξεχωριστή από αυτή των ελληνικών ομάδων. Δεν είχε ρίγες κάθετες ή οριζόντιες, αλλά τα μανίκια είχαν άλλο χρώμα από αυτό της φανέλας. Εκστασιάστηκα. Αργότερα, στο αγγλικό περιοδικό “Shoot” είδα την έγχρωμη εκδοχή της. Κόκκινο μπορντό ο κορμός και γαλάζια τα μανίκια. Τρελάθηκα. Έμεινα να τη χαζεύω ώρες. Το επόμενο κόλλημά μου με εμφάνιση ομάδας ήταν με αυτή του Άγιαξ. Ήμουν που ήμουν ενθουσιασμένος με την ομάδα, ήρθε κι η φανέλα να μου δώσει τη χαριστική βολή. Τι ήταν αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου; Ακόμη και τώρα τη θεωρώ πολύ προχό. Λευκή και στο κέντρο μια κόκκινη φαρδιά ρίγα που συνεχίζει στην πλάτη. Πού το σκέφτηκαν, μονολογούσα με τις ώρες. Όταν την εποχή του μεγάλου Άγιαξ έβρισκα ασπρόμαυρες φωτογραφίες της ομάδας, τις έκοβα και με ένα κόκκινο μαρκαδόρο ζωγράφιζα τη ρίγα, να ξεχωρίζει.
Μετά μπήκαν στη ζωή μου οι Ιταλοί. Η προσωπική μου Κατοχή. Η εμφάνιση της Ίντερ ήταν πολύ του γούστου μου, αν και σαν ομάδα δεν μου έκανε κλικ. Αυτός ο συνδυασμός όμως της μαύρης ρίγας δίπλα σε αυτή που οι Ιταλοί αποκαλούν ατζούρα, θεωρούσα ότι ήταν από τους πιο καλαίσθητους στο χώρο του ποδοσφαίρου. Με έφτιαχναν επίσης οι πολύ λεπτές κόκκινες και μαύρες ρίγες στη φανέλα της Μίλαν τη δεκαετία του ’70. Παρακαλούσα γονατιστός τον πατέρα μου να με πάει στην Τούμπα στο ματς με τον ΠΑΟΚ για να τη δω από κοντά. Απορώ γιατί δεν την κράτησαν και πέρασαν στην εκδοχή με τις φαρδιές ρίγες. Η λευκή φανέλα της Ρόμα με μια ρίγα κόκκινη και μια κίτρινη, οριζόντιες στο στήθος, ήταν βασικά αυτή που με έκανε να γίνω οπαδός της ομάδας. Κόλλημα, σας λέω, με τις μπλούζες των ομάδων. Και γι’ αυτό πολλές φορές βγάζω ένα παράπονο, κυρίως με τις ελληνικές ομάδες που με το χρόνο άλλαξαν τους χρωματισμούς στις εμφανίσεις τους. Δεν είναι μπλε και κόκκινο τα χρώματα του Πανιωνίου. Είναι πορφυρό και κυανό μαζί, σε ένα συνδυασμό που θεωρώ μεγαλοπρεπή και άκρως εντυπωσιακό. Τη δε λευκή παραλλαγή της μπλούζας με τη μία ρίγα πορφυρή και την άλλη κυανή, οριζόντιες στο στήθος, τη θεωρώ αριστουργηματική. Για όσους ενδιαφέρονται, σημειώνω ότι αυτή η φανέλα κυκλοφορεί αυτές τις μέρες και πάλι σαν επετειακή στην μπουτίκ της ομάδας. Θα την αγοράσω, γιατί δεν θέλω με τίποτα να λείπει από τη συλλογή μου. Παράπονο έχω και από την ομάδα μου, τον ΑΡΗ. Δεν είναι αυτό το κίτρινο το παλιό στη φανέλα του σήμερα. Έχει αλλάξει. Έχει γίνει πιο έντονο, πιο βαθύ κίτρινο. Το κίτρινο του ΑΡΗ ήταν το κροκί το λεγόμενο. Το σκούρο κίτρινο και όχι το ανοιχτό, όπως στη φανέλα της ΑΕΚ. Μια που ανέφερα την Ένωση έχω να καταγγείλω άλλο ένα έγκλημα αισθητικής. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην Ένωση είχαν κυκλοφορήσει μια φανέλα που όσοι τη θυμούνται σίγουρα θα τη νοσταλγούν. Κίτρινο έντονο με τρεις οριζόντιες μαύρες ρίγες στο στήθος. Αυτή στη μέση φαρδιά και οι άλλες δυο πάνω και κάτω λεπτές. Στο κέντρο, σε κύκλο ο Δικέφαλος. Την κατάργησαν, οι εγκληματίες, και έβγαλαν κάτι άλλες με έναν τεράστιο δικέφαλο που ξεκινούσε από τις μασχάλες και δεν ξεχώριζες πού τελείωνε. Ούτε στο κέντρο διάσωσης άγριων πτηνών δεν θα σκεφτόντουσαν να φτιάξουν τέτοια κακογουστιά. Αλλά και ο Παναθηναϊκός το νέρωσε το πράσινό του. Πού είναι εκείνο το πράσινο σαν αυτό της φύσης, με το Τριφύλλι δεξιά; Η εμφάνιση την εποχή του Γουέμπλεϊ ήταν η καλύτερη από όλες και δεν την κράτησαν. Φέρτε λοιπόν πίσω τις φανέλες που αγαπήσαμε και πετάξτε αυτές τις μοντέρνες παραλλαγές στα σκουπίδια. Έχω την αίσθηση ότι οι ομάδες μας μαζί με την αίγλη τους χάνουν και το χρώμα που τις χαρακτήριζε. Ή μήπως αυτά πάνε μαζί; A
12°
