Φέρτε μας τον Άγιαξ!

Ένα καλοκαίρι πριν μερικά χρόνια, ο Άγιαξ είχε δημιουργήσει ένα καμπ για πιτσιρικάδες στην Κέρκυρα. Πήγε ένας γνωστός μου. Το πρώτο που του έμαθαν ήταν να δίνει τη μπάλα με τη μία. Οταν τελείωσε η εκπαίδευσή του και γύρισε στην ομάδα του, άρχισε να εφαρμόζει στις προπονήσεις και στα παιχνίδια όσα είχε μάθει εκεί. Ο προπονητής του έγινε έξαλλος: "Τι είναι αυτά που κάνεις, ρε! Γιατί δίνεις αμέσως πάσα; Κράτα τη μπάλα μέχρι να μπορεί ο διπλανός σου να την πάρει". 

Ο δικός μας τα έχασε. "Μα, στον Αγιαξ μου είπαν..." 

"Τι με νοιάζει τι σου είπαν εκεί. Δεν βλέπεις που ο άλλος δεν μπορεί να σε παρακολουθήσει; Για να την δίνεις εσύ, θα πρέπει κι ο άλλος να είναι έτοιμος". Μπερδεύτηκε...

Με αφορμή το 4-1 του Αγιαξ κόντρα στην Λιόν για το Europa άνοιξε πάλι η συζήτηση για τους Ελληνες παίκτες - ταλέντα, τον τρόπο που (δεν) αξιοποιούνται και τις αιτίες για τις οποίες τελικά οι περισσότεροι χάνονται. 

Ο μέσος όρος ηλικίας των ποδοσφαιριστών του Αγιαξ που έπαιξαν σ αυτόν τον αγώνα είναι κάτω από τα 23 χρόνια. Ενας 17, ένας 19, δύο 20, τρεις 21, ένας 23, δύο 24, και μόλις ένας στα 30. Αλλαγές μπήκαν ένας 17ρης και δύο ακόμη 20άρηδες.

Το παράδειγμα που ανέφερα στην αρχή διδάσκει ότι και να μπορείς να παίξεις μοντέρνο ποδόσφαιρο στη Ελλάδα, δεν θα σε αφήσουν οι συμπαίκτες σου και ο προπονητής σου. Οταν το σύστημα είναι το... "παίξτε όπως σας φαντάζομαι" ή ο καθένας μαθαίνει πρώτα να πέφτει για να πάρει φάουλ ή πέναλτι και μετά όλα τα άλλα, τότε λογικό να μένει ταλέντο, να σπαταλάει τον εαυτό του και να μην μάθει ίσως ποτέ πόσο άξιζε και μέχρι πού μπορούσε να φτάσει. 

Δεν είναι τυχαίο που στη Εθνική μας ομάδα καλούνται κυρίως οι Ελληνες που κατάφεραν να φύγουν και να πάνε έξω, σε κλαμπ όπου μαθαίνουν πιο σωστή μπάλα, γυμνάζονται χωρίς να τεμπελιάζουν, δεν προσπαθούν να κλέψουν τον αντίπαλο και κυρίως βρίσκονται ανάμεσα σε συμπαίκτες επιπέδου που τους βοηθούν μέσα από την συνολική λειτουργία να αναδείξουν χαρίσματα που δεν έδειχναν όσο έμεναν εδώ. Κι οι προπονητές τους είναι άνθρωποι που σπούδασαν το ποδόσφαιρο, προβληματίζονται καθημερινά και ανανεώνουν τις γνώσεις τους.

Εδώ τον 12χρονο θα τον παραλάβει κατά κανόνα ένας άσχετος παλαίμαχος που τον έκαναν "προπονητή ακαδημιών" για να έχει έναν μισθουλάκο και να μην γκρινιάζει και φυσικά ο παίκτης που θα βγει, θα πρέπει να είναι κάτι το πολύ ξεχωριστό για να καταφέρει να περάσει στην πρώτη ομάδα. Αλλά κι εκεί που θα πάει (αν πάει) θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί σ έναν ξένο εντελώς περιβάλλον, αφού εκείνα που θα κληθεί να εφαρμόσει έχουν ελάχιστη σχέση με όσα έμαθε στις Ακαδημίες.

Φέτος στον Ολυμπιακό προωθήθηκαν για πρώτη φορά τρεις ποδοσφαιριστές μαζεμένοι, όπως πολύ παλιότερα οι "Γκουμομπασινάδες" στον Παναθηναϊκό: ο Ρέτσος, ο Ανδρούτσος και ο Μανθάτης. Από αυτούς μόνο ο πρώτος κατάφερε να καθιερωθεί με αφορμή και την κακή ποιότητα των περισσότερων αμυντικών της πρώτης ομάδας. Οι άλλοι δύο κόλλησαν πολύ γρήγορα επειδή δεν άντεξαν στην πίεση. Αλλωστε, βρίσκονται σε μια ομάδα που δεν διαθέτει υπομονή ούτε θυσιάζει μια αγωνιστική επιτυχία για να κερδίσει έναν παίκτη. Αντίθετα ο Αγιαξ, για τον οποίο λέγαμε στη αρχή, βρέθηκε πάνω από 20 χρόνια στο κάτω ράφι, ετοιμάζοντας την επιστροφή που δείχνει να έρχεται.  Να φαντασθείτε, ο τελευταίος που σήκωσε ευρωπαϊκή κούπα ήταν ο πατέρας Κλάιφερντ το 1996. ενώ τώρα που έρχεται πάλι η ώρα, στην ομάδα παίζει ο γιος του! Αλλη λογική - άλλη φιλοσοφία...