Το 3-2 του ΠΑΟΚ κόντρα στη Φιορεντίνα έχει μόνο συναισθηματική αξία. Ίδια με το αξέχαστο 1-1 απέναντι στην Άρσεναλ, στο παλιό Χάιμπουρι με το γκολ του Ζήση Βρύζα το 1997. Από τις επιτυχίες που όλοι θυμούνται για χρόνια, τις βάζουν στο κέντρο μιας φτωχής, σχεδόν άδειας βιτρίνας και καμαρώνουν, κάνοντας πως ξεχνάνε ότι πρόκειται για εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και ο κανόνας λέει ότι παρά τη δυναμική που διαθέτει το κλαμπ και τον κόσμο που κουβαλάει πίσω του, σπάνια καταφέρνει να βρει τα χαρακτηριστικά που θα το βοηθούσαν να αποκτήσει κουλτούρα πρωταθλητισμού και να γίνει μόνιμα ανταγωνιστικό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ξέρετε πολλές ομάδες στον κόσμο που να νικούν εκτός τη Φιορεντίνα ενώ έχουν χάσει δύο φορές από την Καραμπάχ;
Το κακό ξεκινάει από μέσα. Δεκαετίες τώρα, σκεπάζει την Τούμπα ένα κόμπλεξ απέναντι σε οτιδήποτε «αθηναϊκό». Μια νοοτροπία η οποία έχει μπολιάσει οπαδούς - παίκτες - παράγοντες και κρατάει φυλακισμένο ολόκληρο τον «οργανισμό ΠΑΟΚ» σε μια ανούσια αντιπαράθεση με την Αθήνα και τα φαντάσματά της.
Ανίατη αρρώστια, που δεν αφήνει κανέναν να δει πέρα από τη μύτη του, να παρακολουθήσει τις εξελίξεις στο ποδόσφαιρο και τελικά να ξεφύγει από το «ποδοσφαιρικό χωριό» της Θεσσαλονίκης, αξιοποιώντας τη δυναμική που δίνει το γήπεδο, ο κόσμος και το βάρος τη φανέλας.
Ο Κούδας έκλεισε τις προάλλες τα 70, αλλά ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να έχουν την αφετηρία τους στην απόπειρα αρπαγής του από τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή, στα 1966!
Το αποτέλεσμα είναι η ομάδα που φτιάχτηκε πάνω του, με Σαράφη, Τερζανίδη, Παρίδη, Φορτούλα, Φουντουκίδη, Πέλιο, Γούναρη, Ασλανίδη, Αναστασιάδη και άλλους παικταράδες να αποτελεί ακόμη αξεπέραστο σημείο αναφοράς, που δείχνει απλά πως από τότε τίποτα δεν πήγε καλύτερα. Κι αν εκείνη την εποχή που κυριαρχούσε η Χούντα, ο ΠΑΟΚ έτρωγε ένα σωρό στησίματα από τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή και τον Παναθηναϊκό του Μαντζεβελάκη τα οποία δεν τον άφησαν να πάρει κάτι περισσότερο από ένα πρωτάθλημα, όσοι ακολούθησαν πέταξαν στα σκουπίδια την ευκαιρία που τους δόθηκε και δεν έδωσαν τη συνέχεια που θα έπρεπε για να εξελίξουν το δημιούργημά τους στις νέες εποχές.
Από τότε μέχρι σήμερα, με παρένθεση πάλι την περίοδο 1984-85 όταν ήρθε ένα ακόμη πρωτάθλημα, η όποια σεζόν θεωρείται καλή αν οι ποδοσφαιριστές νικήσουν τον Ολυμπιακό –άντε και τον Αρη παλιότερα– για να δείξουν ποιος είναι «το αφεντικό στην πόλη»! Ένας σύλλογος που πατάει γκάζι, ενώ έχει ανεβασμένο το χειρόφρενο...
Στην ίδια λογική κι όσοι προσπάθησαν να τον κουμαντάρουν. Με εξαίρεση τον Γιώργο Παντελάκη που παραμένει ο κορυφαίος ποδοσφαιροπαράγοντας που έχει εμφανιστεί ως τώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν τυχάρπαστοι. Περισσότερο κέρδισαν με την παρουσία τους, παρά έδωσαν. Η Τούμπα από «απόρθητο φρούριο» έγινε έδρα των εραστών της... Μαλαματίνας που επειδή... «πονάνε τα μυαλά τους» θεωρούν «μεγάλη μαγκιά» να καταστρέφουν κάθε καλό που πάει να δημιουργηθεί μόλις στραβώσει κάπου το πράγμα. Πρωταγωνιστές εδώ, όχι μόνο οι φανατικότεροι της Θύρας 4, αλλά και παράγοντες, δημοσιοκάφροι, ποδοσφαιριστές... Κάθε χρόνο ανάβουν μια φωτιά που καίει πρώτα την ομάδα και κρατάει ανοιχτή την πληγή η οποία μολύνει και κοστίζει όχι μόνο οικονομικά μα και σε κύρος.
Μερικά μόνο απ’ όσα στιγμάτισαν την ιστορία του συλλόγου:
*Η συμπεριφορά απέναντι στον Μαραντόνα, όταν είχε έρθει με τη Νάπολι στη Θεσσαλονίκη κι έτρωγε το κόσμου τα μπουκάλια στο κεφάλι κάθε φορά που πήγαινε να χτυπήσει κόρνερ.
*Το ντου και τα καραγκιοζιλίκια των οπαδών στο ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν που κόστισαν 2 χρόνια μακριά από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
*Και το αποκορύφωμα όλων, που ήταν ο αποκλεισμός επειδή σε ματς προκριματικής φάση του Champions League με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ έβαλαν να παίξει κατά λάθος τιμωρημένος ποδοσφαιριστής λες και ήταν ομαδούλα Γ΄ Εθνικής.
Τελευταίο «κατόρθωμα» η αδυναμία όλων να καθοδηγήσουν σωστά και να αξιοποιήσουν τον ΙβάνΣαββίδη. Βρήκαν στο πουθενά τον μόνο επιχειρηματία που πληρώνει με πραγματικά - δικά του λεφτά στην Ελλάδα, τον βλέπουν να ξοδεύει εκατομμύρια ξοφλώντας μέχρι τώρα ακόμη και αμαρτίες άλλων, αλλά το αποτέλεσμα βρίσκεται πάλι στο μείον. Μερικές φωτοβολίδες όπως το προπέρσινο «διπλό» στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό που πανηγυρίστηκε... σαν πρωτάθλημα, και το 3-2 με τη Φιορεντίνα που δεν αποκλείεται να σβήσει από τους ίδιους που το άναψαν, με την πορεία τους στη συνέχεια. Καθόλου παράξενο, δηλαδή, αν στο επόμενο ματς με τη Σλόβαν Λίμπερετς, σε δύο εβδομάδες από τώρα, δεν μπορέσουν να νικήσουν και να προκριθούν...
