Ναι, αυτό ήταν. Δεν τσαλακώνω σαν μια άχρηστη κόλα από χαρτί τις ρακές στο καφενείο της κυρά Χρυσούλας στους Αρμένους στην Κρήτη, ούτε το βοριαδάκι που μαστίγωνε την πλάτη μου στις Λίγκρες. Ποτίζω να αντέξουν ακόμα μέσα μου να ανθίζουν, το δειλινό στον Πρινέ, το ξημέρωμα στο Ρουσοσπίτι, οι βουτιές με τα μάτια ανοιχτά στα Σχοινάρια, ο ήσυχος ύπνος στην πλώρη της βάρκας μου της «Πελαγίας» το απομεσήμερο στον Άγιο Νικόλαο της Ιθάκης, τα δολώματα για παραγάδι με τη λάμπα για φωτοστέφανο κάτω από την ελιά του Τάσου στο Νυδρί στη
Λευκάδα, το αρμένισμα του μυαλού και των ματιών στο Μεγανήσι. Στιγμές που με χάιδεψαν και τώρα είναι σειρά μου να τις χαϊδεύω ώστε να αντέξω την αντίστροφη μέτρηση που θα με φέρει πάλι κοντά τους.
Αλλά για μένα δεν υπάρχει καλοκαίρι αν δεν νιώσεις παιδί. Αν δεν σταματήσεις πραγματικά το χρόνο για να εξηγηθείς μαζί του. Να συμφωνήσεις να κλέψεις από την κλεψύδρα του λίγους κόκκους άμμο. Να του αρπάξεις από τον καρπό του χεριού του το ασημένιο του ρολόι για να γυρίσεις τους δείκτες σε στιγμές που αρνήθηκες να αποχαιρετήσεις. Έτσι θα αρχίσουν όλα να ζωντανεύουν ξανά μπροστά σου σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Το παιδί που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κρατήσω για πάντα το είδα και πάλι να βουτάει στη θάλασσα και να ξεσαλώνει. Μαζί μου όλοι όσοι έδωσαν την ίδια υπόσχεση και την κράτησαν. Στο Cabana στην ακτή Αλίμου, το τριήμερο από 26 ως 28 του Αυγούστου, στο 2ο Τουρνουά Beach Water Polo οι ηλικίες και οι γενιές μπερδεύτηκαν μεταξύ τους. Δύσκολα να τις ξεχωρίσεις, όπως το αλάτι στο θαλασσινό νερό. Μπίρες, πειράγματα, αγκαλιές, χαμόγελα. Παιχνίδια και αναμετρήσεις χωρίς νικητές και ηττημένους. Είναι η αγάπη για το άθλημα που ενώνει. Ένα άθλημα που έδωσε στους περισσότερους, σε σύγκριση με άλλα σπορ πιο δημοφιλή, κάτι λίγο, που διαρκεί όμως πολύ.
Το διασκέδασαν όλοι και το καταχάρηκαν. Το διέκρινες στα πρόσωπά τους. Πρώην αθλητές που έγραψαν ιστορία. Ολυμπιονίκες, παγκόσμιες πρωταθλήτριες, εγχώριοι πρωταθλητές σε όλες τις κατηγορίες, κορμιά που το χλώριο της πισίνας έχει κολλήσει σαν αόρατο τατουάζ στο σώμα τους.
Από τους εν ενεργεία πρόλαβα να διακρίνω μες στην αντάρα και το χαμό τον Αφρουδάκη, τον Μουρίκη, τον Ζάχο Αναστασιάδη, τον Παπαδόγκωνα, τον Χάρη Γιακουμάτο και την εστεμμένη παγκόσμια πρωταθλήτρια Σταυρούλα (θεά!!) Αντωνάκου!
Από τους παλιούς –που δεν ξέρω αν ξέμειναν εκεί από το περσινό τουρνουά, γιατί τους έχω ικανούς– παρέστησαν (μόνο με τη συνδρομή του θεσμικού ρήματος –παρέστησαν– μπορώ να τους αναφέρω): ο Πατριάρχης και διοργανωτής Γιάννης Γαρύφαλλος, οι Αφοί Κατσούλη, οι Μιχαηλίδης, Ψαρός, Δήμου, ο Μπάμπης Χαραλαμπίδης, ο Βασιλειάδης, η μορφή που ακούει στο όνομα Γιάννης Λάλουσης, ο Κραβαρίτης, ο μεγάλος αθλητής και συγγραφέας Γιώργος Μαυρωτάς, o Πέτρος Δεβερίκος και ο άνθρωπος που έφερε το γυναικείο πληθυσμό στις πισίνες αναγκάζοντας
τον αντρικό να τον χειροκροτήσει όρθιος: ο Κούλης Δουρέκας!!! Του χρόνου, να ’μαστε καλά, τις διακοπές τις χάνω! Το 3ο τουρνουά με τίποτα!!!
7°
