Γέμισε η Ελλάδα τις τελευταίες μέρες από «υπερήφανους» και «συγκινημένους» με αφορμή τα μετάλλια που έφεραν «τα παιδιά μας» από το Ρίο. Στα πρόσωπα των νικητών είδαν... τον εαυτό τους. Φαντασιώθηκαν ότι τους εκπροσωπούν. Ανέβασαν τον ήχο της τηλεόρασης την ώρα του εθνικού ύμνου. «Αυτοί είμαστε»! Βάζοντας μέσα και την αφεντομουτσουνάρα τους... Κι αν κρίνω από τις αντιδράσεις στα social media, είναι πολλοί...
Βέβαια, η αλήθεια βρίσκεται μίλια μακριά. Κάθε αθλητής, για να φτάσει εκεί που έφτασε, τράβηξε τον δικό του δύσκολο δρόμο τον καιρό της προετοιμασίας και της σιωπής. Αντιμετώπισε μόνος τους τραυματισμούς και τις άλλες αναποδιές. Τις περισσότερες φορές δεν είχε συμπαράσταση από κανέναν. Στην ανάγκη έβαζε λεφτά από την τσέπη του, μόνο και μόνο επειδή αυτό που κάνει το διάλεξε και τον γεμίζει. Είτε είναι, λοιπόν, επαγγελματίας είτε χομπίστας, είτε παίρνει βοήθειες είτε όχι, η επιτυχία χρεώνεται στον ίδιο, στον προπονητή και στο team που τον ακολουθεί. Οι υπόλοιποι, απλά... της προσκολλήσεως μόλις πλησιάζουν οι κάμερες και ανάβουν οι προβολείς.
Είναι αστείο επίσης να πιστεύει κανείς ότι οι νίκες μιας χώρας σε οποιοδήποτε σπορ έχουν να κάνουν με το «έθνος», με την «πατρίδα έτσι όπως έπρεπε να είναι», με την «απάντηση που δίνει η Ελλάδα της κρίσης», με την «αθάνατη ελληνική ψυχή», αλλά και με τον ανόητο που ξαφνικά αρχίζει να κοκορεύεται και να πανηγυρίζει ύστερα από το κατόρθωμα κάποιου άλλου.
Κάθε διάκριση καθρεφτίζει απλά την παραγωγή - αξιοποίηση των ταλέντων που ξεχώρισαν, αλλά και τον τρόπο που δούλεψε ο σημερινός ολυμπιονίκης σε βάθος χρόνου. Αν προσθέσουμε και περιπτώσεις στις οποίες παίζει ρόλο μια στιγμιαία ατομική υπέρβαση ή η τύχη του πρωταθλητή που καταφέρνει να ανεβεί το βάθρο, τότε έχουμε ολόκληρη την εικόνα.
Τα υπόλοιπα ονομάζονται φανφάρες, υποδοχές, κόκκινα χαλιά, ταρατατζούμ, καραγκιοζιλίκια από κάθε είδους και ποιότητας παράγοντες (όπως η ένσταση για να δώσουν... δεύτερο χρυσό στον Γιαννιώτη), ανόητοι πατριωτισμοί (σαν της Φανής Χαλκιά μετά τη νίκη της το 2004 όταν βγήκε και είπε πως «είμαστε γεννημένοι για να είμαστε πρώτοι»!), μαζί με μπόλικη πολιτική σαχλαμάρα και εκμετάλλευση. Είναι ένα τρυπάκι στο οποίο μπαίνουν μερικές φορές και οι ίδιοι οι νικητές, παγιδευμένοι στον ενθουσιασμό που προκαλεί το πανηγυρικό κλίμα δίπλα τους.
Τελικά, αν θέλουμε να πάρουμε κάτι από τις επιτυχίες των Ελλήνων στο Ρίο ή οπουδήποτε αλλού, είναι η προσπάθειά τους για πολλά πολλά χρόνια χωρίς ουσιαστική στήριξη, η αγάπη σε αυτό που διάλεξαν να κάνουν και η αφοσίωση στον στόχο ακόμη κι όταν δεν υπάρχει πρόγραμμα, σχεδιασμός ή αθλητική πολιτική. Κατόρθωμα πετυχαίνει κι ο τελευταίος μιας κούρσας, αν σκεφτούμε ότι δούλεψε ‒ειδικά τα τελευταία χρόνια‒ σε ένα μίζερο και δηλητηριασμένο περιβάλλον, αντικρίζοντας γύρω του αδιαφορία, γκρίνια, μαγκιά, κουτοπονηριά, τρικλοποδιές, βύσματα, κατηγόριες και αναθέματα, βλέποντας τους διπλανούς να περιμένουν λύσεις από τον ουρανό, αραχτοί στην καφετέρια!
Τέτοιοι είναι συνήθως οι τύποι που μέσα από την επιτυχία ενός άλλου αισθάνονται «υπερηφάνεια» και «ανατριχίλα» για κάτι που δεν έχουν καν προσπαθήσει. Σημαίνει ότι στη δική τους ζωή δεν κατάφεραν πολλά πράγματα, οπότε καλύπτουν με έναν εύκολο τρόπο τα κενά τους. Και μη μου πείτε «δεν έχουν κενά», αλλά «απλά χαίρονται». Μην είστε τόσο σίγουροι...
7°
