Όπως γράφει και ο Tom Robbins στην άτυπη αυτοβιογραφία του «Θιβετιανή Ροδακινόπιτα», «Δεν υπήρξε ξανά άλλη εποχή που η μουσική που βγαίνει, να είναι πραγματικά καλή μουσική, όπως τις δεκαετίες του ’60 και του ‘70». Ακριβώς πάνω στο απόγειο της ροκ μουσικής συνέβη το φεστιβάλ-τομή στην ιστορία της. Η μεταπολεμική γενιά της Αμερικής με αίμα που βράζει, διάθεση για (ελεύθερο) έρωτα, πλημμυρισμένη από αμφισβήτηση, πάγιο αίτημα την Ειρήνη και οδηγό το LSD, όρισε το εμβληματικό φεστιβάλ που επηρεάζει τις ζωές μας 48 χρόνια μετά. Απότοκο του Καλοκαιριού της Αγάπης και βαθύτατα επηρεασμένο από την παγκόσμια συνθήκη (Πόλεμος του Βιετνάμ, Άνοιξη της Πράγας και Μάης του ’68), το Woodstock έγινε συνώνυμο της απόλυτης έκφρασης του κινήματος των hippies.
Η ομορφιά του Woodstock κρύβεται στο ότι συνέβη μόνο μία φορά.
Δεν είναι μονάχα η αναπάντεχη προσέλευση του κόσμου, τα ηχηρά ονόματα και τα άπειρα facts (μερικά από τα οποία θα διαβάσετε και παρακάτω κι ας είναι πια γνωστά στους περισσότερους) που συνθέτουν το γαϊτανάκι του Woodstock. Πρέπει να είναι κάτι παραπάνω που, σχεδόν μισό αιώνα μετά, μας κάνει να επιστρέφουμε με λαιμαργία στην κατανάλωση μερικών ακόμα “memorabilia” από το 4ήμερο που (λέγεται πως) άλλαξε τον κόσμο, αλλά δεν ήταν παρά το κύκνειο άσμα μιας φαινομενικά ξέγνοιαστης εποχής, που στην πραγματικότητα ήταν η αντίδραση σε εξίσου σκοτεινούς και δύσκολους καιρούς με τους σημερινούς.
Η ρετρολαγνία
Όσοι δεν έζησαν το Woodstock χάνονται σε ντοκιμαντέρ, φωτογραφικά ντοκουμέντα και βιντεοσκοπήσεις των ιστορικών εμφανίσεων θεοτήτων της ροκ όπως ο Jimmy Hendrix, ο Joe Cocker, η Janis Joplin και η Joan Baez. Κρέμονται από τα χείλη εκείνων που το έζησαν και τους το αφηγούνται ξανά και ξανά, προσθέτοντας και μία ακόμα λεπτομέρεια αναφορικά με το τι συνέβη εκείνες τις τέσσερις μέρες, από εκείνες που κάνουν το μύθο με την πραγματικότητα να μπλέκονται όμορφα, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο υφαντό, σαν τα πόντσο που φορούσαν οι hippies. Αναλώνονται σε trivia που αναπαράγονται σε κάθε επέτειο του φεστιβάλ. Θέλουν να «το ζήσουν» με όποιο τρόπο μπορούν. Η ομορφιά του Woodstock κρύβεται στο ότι συνέβη μόνο μία φορά.
Οι νεότεροι, για να είμαστε ακριβείς, οι millennials, βολεύονται με Coachella και Lollapalooza, αναβιώνουν τα εμβληματικά boho outfits των hippies, φοράνε γαλότσες για να προφυλαχθούν από τις λάσπες και βγάζουν selfies συμμετέχοντας σε άτυπους διαγωνισμούς «Ποια το φόρεσε καλύτερα;», εφόσον σχεδόν όλοι όσοι παρευρίσκονται σε τέτοια φεστιβάλ αγοράζουν τα ρούχα τους από γνωστές αλυσίδες καταστημάτων και άρα καταλήγουν σαν κόπιες εντιτόριαλ περιοδικού μόδας. Πώς να συγκριθεί αυτό με τα ευφάνταστα ντυσίματα των hippies στο Woodstock, που ήταν περισσότερο statement, παρά ενδυμασία; Ή ακόμα με τη γύμνια; Φανταστείτε να είχαμε ένα Woodstock σήμερα. Πόσες ρώγες θα έπρεπε να «κατέβουν» άραγε από Instagram;
jhfhfgkk
To 4ήμερο του Woodstock, σημαδεύτηκε από μία μεγάλη νεροποντή, άλλωστε ήταν προγραμματισμένο για 15 έως 17 Αυγούστου, όμως η βροχή καθυστέρησε πολλά από τα acts και έτσι παρατάθηκε ως το πρωί της 18ης Αυγούστου, όπου έκλεισε με μία κορυφαία στιγμή στην ιστορία της ροκ, το περφόρμανς του Jimmy Hendrix. Η βροχή δημιούργησε πολλά έλη στην τεράστια έκταση της φάρμας του Max Yasgur στο White Lake της Νέας Υόρκης, όπου και έλαβε χώρα το φεστιβάλ. Οι hippies, μη εξοπλισμένοι με γαλότσες ή fancy αδιάβροχα φυσικά, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για λασπόλουτρο.
Αποκαλυπτική της κατάστασης είναι η εικόνα που περιγράφει ο John Fogerty των Creedence Clearwater Revival. «Ήμαστε έτοιμοι να ροκάρουμε και περιμέναμε να έρθει η σειρά μας. Περιμέναμε, περιμέναμε... Τελικά βγήκαμε στις 03:30 το ξημέρωμα. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι κοιμόντουσαν. Ήταν σα ζωγραφιά μιας δαντικής στιγμής, κορμιά από την κόλαση καλυμμένα με λάσπη». Η πλειονότητα εκείνων που παρευρέθηκαν στο θρυλικό φεστιβάλ φυσικά έφυγαν ικανοποιημένοι. Ο ιδιοκτήτης της έκτασης, Max Yasgur περιέγραψε μετά το τέλος του το φεστιβάλ ως μία νίκη της αγάπης και της ειρήνης, καθώς αυτό διεξήχθη-δεδομένων των ανθρώπων που τελικά συγκεντρώθηκαν, οι οποίοι ξεπέρασαν τις 450.000-ειρηνικά. Ήταν ένας θρίαμβος της αδερφικής συνύπαρξης. Δεν παύει παράλληλα να είναι μια εξιδανικευμένη μορφή της και αυτό μονάχα γιατί όταν κάτι τόσο μεγαλειώδες περνά στη σφαίρα του παρελθόντος, φλερτάρει με το να γίνει όνειρο. Μια πολύχρωμη ανάμνηση.
Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, όλο και περισσότερα αυτοκίνητα προσπαθούσαν να πλησιάσουν το σημείο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ίσως το μεγάλο μποτιλιάρισμα στην ιστορία της Αμερικής. Επίσης σημειώθηκαν ένας θάνατος από υπερβολική δόση ναρκωτικών, ένα δυστύχημα με τρακτέρ, δύο γεννήσεις, ενώ οκτώ μέλλουσες μητέρες απέβαλαν. Την ασφάλεια, τη σίτιση και την ιατρική περίθαλψη είχε αναλάβει η εταιρεία Hog Farm. Συνολικά, ιατρική βοήθεια χρειάστηκαν πάνω από 5,000 άνθρωποι, οι 797 εκ των οποίων, λόγω υπερβολικής χρήσης ναρκωτικών. Για την εξυπηρέτηση των θεατών, στήθηκαν εξακόσιες φορητές τουαλέτες (καταστράφηκαν από τις πρώτες ώρες του φεστιβάλ), πολλές δεξαμενές νερού, ενώ τα αποθέματα φαγητού εξαντλήθηκαν, επίσης, από τις πρώτες ώρες.
Οι παραλληλισμοί με το σήμερα
Επιστρέφουμε πάντα στο Woodstock γιατί το έχουμε ανάγκη. Το φεστιβάλ ήταν, μεταξύ άλλων, μία ηχηρή κραυγή του κινήματος των hippies ενάντια του πολέμου και του ρατσισμού. Μια γιορτή της αγάπης και της ειρήνης σε μία εποχή που αυτό επιβάλλονταν. Το Woodstock έγινε ενώ στην προεδρία βρίσκονταν ο Νίξον, η θητεία του οποίου συνδέθηκε και με την κλιμάκωση του πολέμου στο Βιετνάμ, ενός πολέμου που είχε ήδη εξαντλήσει τις αντοχές της κοινωνίας των Η.Π.Α, αλλά και μία εποχή που τα φοιτητικά κινήματα είχαν φουντώσει στην Ευρώπη.
Μπορεί τα μουσικά φεστιβάλ σήμερα να μην είναι απαραίτητα μια φωνή ενάντια στο σύστημα, όμως η μουσική δεν θα πάψει ποτέ να είναι παγκόσμια. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκε όλη αυτή η αγανάκτηση που είχε κατακλείσει «τα παιδιά των λουλουδιών» και τους καλλιτέχνες που αγαπούσαν, έγινε με κιθάρες και όχι με όπλα. Έτσι, ίσως το γεγονός ότι δεν ήταν μία βίαιη εξέγερση, αλλά μία γιορτή με σύνθημα το “Make Love Not War” μας κάνει να πιστεύουμε, έστω για όση ώρα χαζεύουμε φωτογραφίες ή βίντεο από το φεστιβάλ, ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με την αγάπη και την τέχνη. Είναι μία πλάνη που στην Αμερική του Τραμπ, τη διαλυμένη Ευρώπη, τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή και το δάχτυλο του Κιμ πάνω από το κουμπί έχουμε κάπως ανάγκη, για να άρει λίγο τον σχεδόν τρομακτικό κυνισμό που μας έχει κατακτήσει και περισσότερο για να μας κινητοποιήσει να εκφραστούμε, πάντα με τα μέσα που μας προσφέρει η δική μας εποχή.
Γιατί εμείς «Δε Θα Πάρουμε Ποτέ το Woodstock»
Γατί τα κόζια έχουν αλλάξει. Για αυτό και απέτυχαν αναβιώσεις του φεστιβάλ (τα έτη 1979, 1989, 1994, 1999 και 2009). Γιατί ποτέ το ιμιτασιόν δεν θα είναι το ίδιο με το πρωτότυπο. Γιατί, χαζοί είμαστε να ξυπνήσουμε από το πιο όμορφο όνειρο; Όταν πας να εκπληρώσεις τα απωθημένα σου άλλωστε, ξεφουσκώνουν, ζαρώνουν και ασχημαίνουν σα μπαλόνια μετά από παιδικό πάρτι.
Είναι βέβαια εύκολο να αναλωθούμε και σε πικρά σχόλια του τύπου, «Δεν υπάρχει καλή μουσική σήμερα». Ναι, τα ιερά τέρατα της ροκ μας αφήσαν καιρό τώρα και όσα δεν έχουν αποχωρήσει ακόμη ετοιμάζουν σιγά-σιγά βαλίτσες. Άλλα έχουμε ένα σορό ακόμα καταπληκτικές μπάντες και καλλιτέχνες. Ας παραδεχτούμε επίσης, ότι πλέον ζούμε την εποχή της Hip Hop και R&B (έρευνα της Nielsen Music αναφέρει ότι η Hip Hop/ R&B είναι το κυριάρχο είδος μουσικής αυτή τη στιγμή στις Η.Π.Α. για πρώτη φορά στην ιστορία, εκτοπίζοντας τη ροκ από το θρόνο της, με πάνω από 2 μονάδες διαφορά), που εκφράζει ένα άλλο lifestyle, αλλά και κινήματα όπως το Black Lives Matter και έχει και αυτή να επιδείξει σημαντικούς καλλιτέχνες, βλέπε Kendrick Lamar. Όσο για το quote του Robbins, όπως αναφέρεται στον προόλογο, εκφράζει ένα γενικό αίσθημα και δεν καταδικάζει απαραίτητα τη μουσική του σημέρα. Απλά ξεσκαρτάρει λίγο την κατάσταση. Σαν λέμε ότι δεν είχες και Lamar και Nicki Minaj για παράδειγμα. Είχες Lamar και Flying Lotus. Μπορεί να πάλι βέβαια το παραπάνω να ήταν μια αίσθηση μόναχα όσων άραζαν στη Venice Beach. Εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.
Επίσης ζούμε και στην εποχή των social media. Οι αγώνες μας ξεκινάνε από το twitter και το Instagram. Στα ίδια «μέρη» συμπεριφερόμαστε πιο βίαια από ποτέ. Όσο γραφικό κι αν ακούγεται, «δε θα πάρουμε ποτέ το Woodstock» (για να παραφράσουμε τον τίτλο της ταινίας) κάνοντας Facebook LIVE. Επίσης, όπως ήδη έχει σημειωθεί, το Woodstock δεν άλλαξε τον κόσμο και δε θα το κατόρθωνε ούτε σήμερα. Αυτό που μας κρατάει 48 χρόνια μετά δεμένους με κάτι που δε ζήσαμε, είναι η ελπίδα της αλλαγής. Α! Και η αγάπη. Αυτή η άτιμη κινητήριος δύναμη, που βρίσκει πάντα να τον τρόπο να τρυπώσει μέσα στο σύστημά μας και να μας ξεκουνίσει λιγάκι.
12°
