Το έργο παρουσιάστηκε εκεί όπου εκτυλίσσεται ο μύθος, στο όρος Κυλλήνη στη Ζήρεια Κορινθίας. Θεοί, ξωτικά, αερικά και λύρες συνεπήραν το κοινό που ανέβηκε στα 1.560 μέτρα και στους 25 βαθμούς
Ανταπόκριση από τη θεατρική παράσταση «Ιχνευταί» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού, στο οροπέδιο της Ζήρειας
«Ρουμάνοι;», επανέλαβα την απάντηση της κυρίας Κοροβήλου όταν τη ρώτησα αν θα μας έχουν καταπατήσει το οικόπεδο. Εκεί, στα Τρίκαλα Κορινθίας, σε υψόμετρο 1.000 κάτι, το οικόπεδο που έχει κληρονομήσει η Μία βλέπει θάλασσα και η κυρία αυτή θα μας βοηθούσε να το εντοπίσουμε. Το Σάββατο, 31 Ιουλίου, έπινα τον ελληνικό μου εκεί, στο καφέ του χωριού και στους 33 βαθμούς λίγο πριν ανηφορίσω στο οροπέδιο της Ζήρειας για την παράσταση «Ιχνευταί» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. «Θα καείτε», με προειδοποίησε η κυρία που με τράταρε. «Δεν είναι αυτή η Ζήρεια», εξηγούσαν σχεδόν όλοι στο τηλέφωνο καθώς την ίδια ώρα μαινόταν η φωτιά στην Αχαΐα.
Η παράσταση στήθηκε στους λόφους γύρω από το χιονοδρομικό κέντρο. Φτάσαμε εύκολα, παρκάραμε εύκολα, εύκολα καθίσαμε στις θέσεις που μας είχαν ορίσει - ας είναι καλά το Φετιβάλ Ζήρειας για την οργάνωση. Η φωνή του Μιχαήλ Μαρμαρινού, σε άτυπο ρόλο κομπέρ, μας καλωσορίζει, μας ζητά να μην καπνίζουμε, να μην ανεβαίνουμε στον λόφο που λειτουργεί ως σκηνικός χώρος. «Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συνεργασία, την προσοχή σας και την υπομονή σας. Αυτό που θα δείτε είναι ένα πείραμα στον τόπο. Να είστε ανοικτοί, ανεκτικοί. Σας εύχομαι να περάσετε καλά». Η φωνή του είναι το δροσερό αεράκι στον τόπο που εκτυλίσσεται το σατυρικό δράμα του Σοφοκλή σε μετάφραση του Εμμανουήλ Δαυίδ του 1933.
Τα τρομπόνια και τα ευφώνια αντιλαλούν από πίσω μας, ο ήλιος σε λίγο θα κρυφτεί. Τα χελιδόνια μαζεύτηκαν πάνω από τους ηθοποιούς, η μουσική τα κάλεσε ή σάμπως να ήταν τύχη; Ο Απόλλωνας Χάρης Φραγκούλης βγαίνει μέσα από τους θάμνους. Αναζητά τα βόδια του και ο Σιληνός - Σταμάτης Κραουνάκης προσφέρεται να βοηθήσει με αντάλλαγμα, βεβαίως, το του Απόλλωνα, το χρυσό στεφάνι που αιωρείται στο οροπέδιο της Ζήρειας. Μαζί του και οι Σάτυροι, ο χορός που αποτελείται από τη Θεοδώρα Τζήμου, τον Λάμπρο Γραμματικό, τον πολύ συμπαθή Adrian Frieling, την Αλεξάνδρα Καζάζου, τον Τάσο Καραχάλιο, τον Χρήστο Κραγιόπουλο, τον Άγγελο Νεράντζη, την Ηλέκτρα Νικολούζου, τον Μάνο Πετράκη και την Ανδρομάχη Φουντουλίδου. Ο χορός διονυσιάζεται και με την μικρή του καραμούζα ο Σταμάτης Κραουνάκης δίνει τον ρυθμικό χτύπο.
Όταν εμφανίζεται η Αμαλία Μουτούση σαν να σταμάτησε ο χρόνος, ο αέρας. Σπουδαία πάντα, εδώ όμως, με τα βουνά στον ορίζοντα και την ενέργεια του τόπου ήταν σαν από αλλού. «Τι θέλετ’ από μένα;», κόβει τα φωνήεντα στις καταλήξεις όταν έπεται λέξη που ξεκινά από φωνήεν. Το περπάτημά της μέχρι να φτάσει στη σκηνική δράση ήταν ποίημα. Ντυμένη νύφη η νύμφη Κυλλήνη με το στεφανάκι στο πρόσωπο και το τούλι ολογυρά της να την κάνει πράγματι να μοιάζει με αερικό, μας εξηγεί με λόγο έμμετρο ποιος έκλεψε τα βόδια και πώς γεννήθηκε η μουσική. Το μαξιλάρι της γίνεται λύρα στα χέρια της, ο μύθος γίνεται αλήθεια. Εξ μέρες. Ο νεογέννητος Ερμής, τροφός του οποίου είναι η Κυλλήνη, ο κλέφτης των βοδιών, ο αδερφός του, ο Ερμής ανακάλυψε τη μουσική με ένα καύκαλο χελώνας και αντεράκια για χορδές. Ο ήλιος κρύβεται πίσω μας. Δεν καιγόμασταν ούτως ή άλλως αλλά πια χρειαζόμαστε ένα φούτερ.
Ο λυρικός τραγουδιστής Steve Katona ήταν ο Ερμής. Η φωνή του μας έκανε να γυρίζουμε την πλάτη στη δράση της «πλατείας» για να τον δούμε στα ψηλά. Το ξωτικό αυτό συνέδραμε στην πλοκή με τη φωνή του κι όταν πια προσεγγίζει τον Φοίβο και συμφιλιώνονται, ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός μας χαρίζει μια σκηνή ατόφια που τα λόγια σταματούν, οι ηθοποιοί «χάνονται», ο Χάρης Φραγκούλης δικαιώνει τη φήμη του ως εξαιρετικός ηθοποιός. Δεν ξέρω πώς ήταν η παράσταση στην Επίδαυρο, στο κοίλο και στους περιορισμούς του, στην ακρίβεια των κινήσεων (διαβάστε την Όλγα Σελλά που ήταν εκεί). Στη Ζήρεια ήρθε ένα χάδι που ανέβαινε την πλαγιά, περνούσε ανάμεσά μας, χανόταν πίσω από τα ρουμάνια. Σωστά, «ρουμανάκι», μου είχε πει τότε η κυρία Κοροβήλου και όχι Ρουμάνοι.
Οι Ιχνευταί θα παρουσιαστούν και στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβριο.
Την αγαπήσαμε για τη θρυλική της ατάκα “Σας αγαπώ”. Τώρα τη συναντήσαμε και, με αφορμή την παράσταση “Blue Train” στην οποία πρωταγωνιστεί, της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
16°
