Η Κατερίνα Παναγοπούλου εξηγεί γιατί καλλιτέχνες σαν τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα έχουν μετατραπεί σε σύμβολο μιας άλλης εποχής.
Η είδηση πάγωσε τους πάντες. Τα social media πλημμύρισαν από τραγούδια του. Τα δελτία ετοίμασαν πολύωρα αφιερώματα, τα ραδιόφωνα άλλαξαν την playlist τους, τα σάιτ γέμισαν με κάθε τι που αφορούσε την τραγική είδηση. Γιατί ήταν ξαφνικό. Γιατί ήταν ο καλλιτέχνης που έντυσε τα εφηβικά μας βράδια με υπέροχες μελωδίες, γιατί περάσαμε αμέτρητες ώρες να χοροπηδάμε κάτω από τη σκηνή στις συναυλίες του, γιατί ήταν πάντα μία σταθερά στο μουσικό στερέωμα. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο.
Το δίδυμο Τσακνής-Μαχαιρίτσας, οι Κατσιμιχαίοι, ο Πορτοκάλογλου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Λάκης Παπαδόπουλος, οι Πυξ Λαξ και οι υπόλοιποι της αγαπημένης έντεχνης σκηνής του ‘90 έφεραν κάτι στη μουσική ζωή που δεν επαναλήφθηκε ποτέ από τότε. Ο όρος έντεχνος δεν αφορούσε μόνο τα τραγούδια τους. Απέπνεε μία συνολική στάση ζωής. Δεν γνωρίζαμε σε ποιες πρεμιέρες πήγαν. Για την ακρίβεια δεν πήγαιναν σε πρεμιέρες. Δεν τους βλέπαμε στις στήλες των κοσμικών. Ήταν χαμένοι από τα media, έδιναν 1 φορά τον χρόνο συνέντευξη και αυτή σε επιλεγμένα μέσα όπως π.χ. στον Μελωδία, το Δίφωνο ή το Μετρό. Δεν γνωρίζαμε αν έχουν σχέσεις ή παντρεύονταν. Μάθαμε ότι ο Πορτοκάλογλου είναι παντρεμένος όταν αποκάλυψε ότι το τραγούδι «Ψέματα» γράφτηκε για την μετέπειτα σύζυγό του. Μάθαμε ότι ο Πάνος Κατσιμίχας έχει μία κόρη, όταν βγήκε το τραγούδι «Μαριάννα» και είπε ότι το έγραψε για εκείνη. Από τότε δεν μάθαμε αν χώρισε, ξαναπαντρεύτηκε ή πώς είναι σήμερα η προσωπική του ζωή. Για χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο Χάρης Κατσιμίχας είναι άρρωστος, ακόμα και ότι πέθανε. Γιατί δεν ξέραμε που βρίσκεται όταν έσβηναν τα φώτα της σκηνής. Δεν θα ξεχάσω όταν πήγαινα ακόμα σχολείο και άκουσα ένα απόγευμα στην εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου στον Μελωδία να καθησυχάζει «μην ανησυχείτε επικοινώνησα με τον Χάρη Κατσιμίχα και είναι ζωντανός, είναι η γνωστή κακόγουστη μακάβρια φήμη».
Πλέον, η έννοια του έντεχνου έχει αποκοπεί από τη συνολική στάση ζωής και ως νέοι έντεχνοι πλασάρονται καλλιτέχνες που κάνουν φωτογραφήσεις στα περιοδικά, δίνουν συνεντεύξεις σε πρωινές ψυχαγωγικές εκπομπές, πετάνε πολιτικές μπούρδες για να προκαλέσουν αίσθηση, μας ενημερώνουν ότι είναι ταυτόχρονα «τροσκιστές κομμουνιστές». Απαθανατίζονται σε κοσμικές πρεμιέρες, δίνουν περισσότερες συνεντεύξεις από τον Ρέμο, προκαλούν χωρίς λόγο θόρυβο, απαντάνε σε ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή και ανεβάζουν φωτογραφίες από τις διακοπές τους ή τον γάμο τους στο Instagram. Στην εποχή των social media όλα έγιναν μια εικόνα στην ίδια οθόνη.
Έτσι, καλλιτέχνες σαν τον Μαχαιρίτσα έχουν μετατραπεί σε σύμβολο μιας άλλης εποχής. Και ο θάνατός τους πονάει πολύ. Όχι μόνο γιατί τον αγάπησε το κοινό. Όχι μόνο γιατί έγραψε υπέροχα τραγούδια που παίζονται στα ραδιόφωνα 30 και 35 χρόνια μετά. Αλλά γιατί μαζί με τους άλλους της παλιάς έντεχνης σκηνής εξέφρασαν μία άλλη κουλτούρα, μία άλλη αισθητική που φοβάμαι πως δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω πια. Γι’ αυτό και είναι παρήγορο όταν κάνει κάθε φορά νέα επιτυχία ο Πορτοκάλογλου, όταν γεμίζει ασφυκτικά μαγαζιά ο Κατσιμίχας με τον Καζούλη, τον Λάκη Παπαδόπουλο και τον Ζιώγαλα ή όταν είναι sold out η συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Γιατί είναι οι τελευταίοι που συνεχίζουν να υπάρχουν με τους δικούς τους όρους. Οι Κατσιμίχες άλλωστε το είχαν τραγουδήσει πριν χρόνια: «Θα μείνω και εδώ και υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω».
23°
